136# Ocena bloga przy-filizance-herbaty

Oceniająca: Thoughtess

Oceniany blog: przy-filizance-herbaty

Autorka: valerie

Wstęp:

Przy filiżance jakiegoś dobrego napoju można odbyć przyjemną konwersację albo napisać opowiadanie. Ciekawa jestem, co wyszło spod twojego pióra, kiedy tak popijałaś w zadumie herbatę. Wchodząc na bloga nie doznałam oczopląsu, dzięki Ci Panie. Szablon nie jest finezyjny, postawiłaś na minimalizm i bardzo dobrze. Schludny nagłówek, ładny wzorek vintage w tle. Raduje się moje serce, gdy widzę coś takiego, a nie kolejne napaćkane i przeładowane szablony, gdzie niejeden komputer zacina się, bo pamięć RAM nie jest w stanie przyjąć takiej dawki wszechobecnego html i css, ot, taka odmiana.

Za dużo dodatków tutaj nie ma. Jest chmura tagów, archiwum, żebyśmy się przypadkiem nie zgubili na blogu i linki do ocenialni. Nic poza tym. Trochę ubogo, spodziewałabym się czegoś więcej, ale co ja będę narzekać, przecież nie od tego jestem, a od oceniania co najwyżej, prawda?

7/10

Treść:

Napisy

Uzgodniłyśmy na e-mailu, że mam również ocenić tę jednopartówkę. Krótka i miła, jeśli chodzi o przyswojenie. Po ostatniej katastrofie literackiej, nazwanej powieścią sci-fi, dobrze czymś się pokrzepić. Do rzeczy przechodząc. Mamy do czynienia z młodą Magdą, której przytrafił się śmieszny bądź też lekko niepokojący incydent. Najpierw natrafia na jakiś napis na chodniku, który okazuje się słuszną przestrogą. Jakiś czas później – to samo. Na miejscu Magdy prędzej pomyślałabym, że znowu wpadam w jakieś paranoje niż poszukała reszty magicznych ostrzeżeń. Kto co woli, oczywiście. Dziwnym wydało mi się, że to tam pozostawało, a jeszcze bardziej, że znajdowały się napisy z wyprzedzeniem czasowym. A że niektóre dotyczyły aspektów takich jak np. zalanie piwnicy… Spodziewałabym się raczej czegoś bardziej z piekła rodem. Gdyby zrobić z tego lekki dreszczowiec – byłoby ciekawiej. Wiadomo, jakieś teksty typu „Ktoś źle ci życzy”.

Czy coś więcej mogę powiedzieć? No właśnie niewiele. Styl przyjemny, potencjał niewykorzystany zupełnie w tym krótkim opku. O bohaterach? Nawet o Magdzie za wiele się nie dowiedzieliśmy, co dopiero o reszcie. Jeszcze o tym, że Aśka ma krzywy nos, taka ciekawostka z życia. Ach, i Jowita wydaje się miła, ale nic więcej na ten temat nie wiadomo. Wiemy, że Magda ma im nie ufać, ale na ten temat też nie za wiele powiedziałaś. Dialogów brak, opisy takie ogólne. Z końca jednak wypływa jakiś przekaz, o który chyba najbardziej ci w tym wszystkim chodziło. Nie można oszukać przyszłości, nie da się.

Mogło być lepiej, valerie. Znacznie lepiej. Zobaczymy jednak co zaprezentujesz w Javert.

Javert

Na początku wytłumaczenie, że miał być to fanfiction do „Nędzników”, ale w końcu jedynie główny bohater został zaczerpnięty z książki. W porządku, nigdy tej powieści nie czytałam, ale mam nadzieję, że Javert okaże się chociażby znośny. Pierwsza część nie odkrywa za wiele o bohaterze. Wiemy, że policjantem, dobrze się sprawuje, dostał awans i tyle. W dalszym akapicie czynności, które wykonuje po kolei Javert są opisane tak, że gdyby nie jakiś mały opis, wtrącony pomiędzy kolejne zdania, to równie dobrze mógłby być to plan wydarzeń. Mogłabyś dodatkowo rozwinąć przecież parę zdań np. dlaczego pomimo że Javert nie lubi czytać i sprawia mu to trudność, gdyż jest dyslektykiem, to zrobił sobie tę listę książek, które powinien przeczytać. Wcześniej mogłaś trochę napisać o ojcu bohatera, który znalazł się w więzieniu. Po tym jak mężczyzna zasypia, budzi się, wykonuje parę prowizorycznych czynności i nareszcie coś więcej, jakiś dłuższy opis. Co prawda, skupia się na domu i dowiadujemy się jedynie, jak został wyremontowany. Javert udaje się następnie na służbę, gdzie, o zgrozo, znajduje źle zaparkowany samochód. Nadbiega do niego piękna dama, która najpierw jest miła, potem na chwilę chce okazać swoją wyższość, a potem wręcza mu karteczkę z numerem telefonu. Nie rozumiem. To ma być akcja jak z thrillera, że chce go do czegoś wciągnąć czy jakiś podryw?

Tu kończy się druga część, a mnie naszła refleksja, czy nie lepiej byłoby to połączyć w jedno, spójne opowiadanie, skoro każdy fragment ma jakieś dwie strony w Wordzie? Nie ma co się tak rozdrabniać, najlepiej byłoby wyłożyć całość raz, na pewno by nie zaszkodziło. Co dalej? Ano, dowiadujemy się, że Valerie, czyli ta piękna dama od źle zaparkowanego auta, jest półsierotą. Nie wiemy, jak jej matka zginęła, a skoro już o tym wspomniałaś, to może należałoby wspomnieć jak jej się odeszło na łono? Po trzech dniach Blanchard przychodzi i upomina się o spotkanie, bo „wydał jej się interesujący”. Typowe kobiece zachowanie. Jak facet się wymyka od spotkania, najlepiej przyjść, lekko go zdenerwować, może coś go ruszy i zmobilizuje jako tako. W części czwartej są umówieni na kolację i tak, miałam rację, to taki podryw. Ty mi dałeś mandat, ja się chcę z tobą umówić. Wtedy się okazuje, że Javert ma trochę spaczone mniemanie o sobie, nie chce się spotykać z Valerie, bo „jest złym kandydatem na drugą połówkę”. Kto by się spodziewał, że ktoś kto jest policjantem, obawia się związków? Panna nie daje sobie spokoju, w końcu wiążą się, zakochują i na koniec ZONK. To tylko sen. Poważnie? Taka historia i na koniec okazuje się, że to wszystko nieprawda? Jak już kończysz happy endem, to po co to komplikować i sprawiać, że to jedynie sen? Nie wyczuwam nawet żadnego motywu tej historii.

Czasami wychodził mały plan wydarzeń. Nie raz mogłaś coś rozwinąć, wtedy opowiadanie byłoby dłuższe, może nieco ciekawsze. Tak, ciekawsze, bo gdyby nie to, że jest to bardzo krótkie, to chyba czytałabym to dosyć długo. Nie czuję się nawet na chwilę porwana czy wciągnięta w tę historię. Nie ma opisów uczuć Javerta, a jak gdzieś były, to mi musiały umknąć, takie ninja. Więcej o tym, co on czuje, dowiedziałam się od Blanchard niż od niego samego. Nie dość, że na zewnątrz chłodny i ponury, to faktycznie, jakby nie miał uczuć. Przez to również mało go poznałam, podobnie jak pannę Blanchard. Wiem o nich tyle, że starczy mi napisać dwa zdania i nic więcej. O świecie przedstawionym również za wiele nie powiem, bo co się w nim zawarło. Dom Javerta, ulica, miejsce pracy Javerta i restauracja. Każda z sytuacji pokazana w krótki sposób, zwięzły, a mi pozostaje niesmak. Ze stylem bynajmniej nie jest aż tak źle jak można by się spodziewać. Tak, historia może nie porywa, jest lekki niesmak, bo mogło być znacznie lepiej, jakby tak pomysł dopieścić we właściwy sposób, ale to jest ten plus. Słownictwo jest dobre, wyrażenia dosyć sensowne i nie miałam na twarzy wyrazu typu. Logiczny ciąg wydarzeń jest zachowany, więc masz świadomość i wiesz co piszesz. Dialogi nie zalatują sztucznością, język jaki używają bohaterzy jest adekwatny dla osób dorosłych, które wiadomo, nie będą zwracać się do siebie niczym dwójka gimnazjalistów. W zapisie mogłabym już się przyczepić tego, że zaczynasz je od dywizów. Prawidłowo na początku powinna znajdować się pauza albo pół pauza. Dodatkowo przydałoby się, żeby znajdowały się przerwy przed akapitem.

21/60

Poprawność

Nie znalazłam żadnych błędów, brawo.

10/10

Dodatkowe punkty:

Nie tym razem.

0/2

Podsumowanie:

38 na 72 daje dostateczny. Nie chciałam cię krzywdzić dwójką, dałam jeden punkt i wyszło idealnie na trójkę. Chyba nie lubię demotywować ludzi. Więc tak – popracować nad opisami uczuć, miejsc, pamiętać, żeby czasami coś rozwinąć. Im więcej wiemy o bohaterze, tym lepiej się czyta, można się wczuć w postać, historia nabiera jakiegoś charakteru. O tym pamiętać, a wszystko nabierze nawet właściwej długości i będzie okej.

Chyba powinnam wziąć się za siebie i pisać więcej, bo zapominam co i jak.