135# Ocena bloga dramione-swapped-souls

To moja pierwsza ocena na KDO i mam nadzieję, że się jednak do czegoś nadaje. Jeżeli ktoś ma dla mnie jakieś propozycje względem tego, na co powinnam następnym razem zwrócić większą uwagę, chętnie je przyjmę i poprawię się. Ocena jest krótka, bo i materiał do ocenienia był krótki, ale myślę, że dostatecznie się rozpisałam.

Oceniająca: Drosera Sundew

Oceniany blog: dramione-swapped-souls

Autor: milksop

Wstęp:

Szablon jest ładny i przede wszystkim oryginalny, a przynajmniej tak myślę, bo wcale nie orientuję się w szablonach. Funkcjonalna nawigacja nie odstawia żadnych cyrków, kolorystyka jest zgrana, akapity dodają tekstowi przejrzystości, a czcionka jest w odpowiednim rozmiarze, by dało się bez problemu czytać tekst na blogu, bez przekopiowywania go do Worda. Chyba jedyne, do czego mogę się przyczepić, to fakt, że pierwsza litera tytułów jest napisana jakąś fantazyjną czcionką, co nie wszędzie wygląda zbyt dobrze (przykładem mógłby być prolog).

9/10

Treść:

Prolog

„Ślizgon, chociaż ich relacje przestały być wrogie a polegały raczej na chłodnej tolerancji, nie stronił od złośliwych uwag wygłaszanych niby pod nosem, ale dbał o to, by dziewczyna wszystko słyszała..” – przecinek przed „a”, „o to” w sumie niepotrzebne. Gdyby ją tolerował, nawet chłodno, oszczędziłby sobie wygłaszania tych złośliwych uwag. No i sam fakt, że użyłaś słowa „dziewczyna”, sprawia, że jako czytelnik zastanawiam się, o jaką dziewczynę chodzi. Zauważ, że w książkach te określenia są zazwyczaj zachowywane dla postaci nieznanych czytelnikowi lub narratorowi, a w klasie eliksirów – gdzie dzieje się akcja – na pewno jest więcej uczennic, więc równie dobrze to o nie mogło chodzić. Chyba nigdy nie zrozumiem, dlaczego niektórzy tak unikają określania podmiotu po imieniu i nazwisku postaci.

„Jej słowa zagłuszył świst podobny do wybuchu Fajerwerków Weasley'ów.” – bez apostrofu w „Weasleyów”, przydałoby się, żebyś odświeżyła sobie zasady odmieniania nazwisk anglojęzycznych.

„— Czy nikomu nic nie jest? — spytał głośno Slughorn, wysuwając czubek głowy zza swojego biurka, kiedy wszystko ucichło. Spojrzał zawiedziony na swoje ananasy, teraz całe w pianie, dopiero później omiótł wzrokiem klasę.” – powtórzenie słowa „swoje”, a w gruncie rzeczy oba uważam za niepotrzebne.

Dlaczego oni warzą ten eliksir razem? O ile dobrze pamiętam, w książkach przy jednym stanowisku faktycznie mogło stać więcej osób, ale każda na pewno pracowała na lekcji osobno (pomijając odgapianie i wskazówki od przyjaciół). Na pewno warzenie tak prostego eliksiru, jakim był Eliksir Euforii, nie wymagało pracy w grupie. Poza tym praca na własny rachunek na lekcjach eliksirów na pewno wynikała z tego, że profesor nie mógłby ocenić umiejętności danej osoby, bo zawsze partner mógłby pociągać mu stopień, a pewnie też dlatego, żeby uniknąć tak dziecinnych sprzeczek, do jakiej doszło między Draco i Hermioną.

Hm, z jakiej racji Slughorn wysłał Malfoya i Granger do pielęgniarki, bo nie rozumiem? Podobno nic się nie stało, sam Draco pociągnął Hermionę na ziemię, a i reszta klasy jakimś cudem zdołała uniknąć eksplozji. Szczególnie, że jeszcze przed chwilą profesor pytał, czy nic nikomu nie jest – dlaczego nagle zdecydował, że tylko ta dwójka (nieposzkodowana w żaden widoczny sposób!) ma iść do skrzydła szpitalnego (które – nawiasem mówiąc – zapisuje się małymi literami, nie wielkimi)?

No i przechodzimy do ostatniego akapitu prologu, który tytułowo zakończył się zamienieniem dusz tej dwójki. Granger orientuje się, że jest w złym ciele dopiero wtedy, kiedy chce poprawić włosy. Serio? Gdy szli do skrzydła szpitalnego nie widziała (ani nie czuła) żadnej różnicy? Wiesz, mogłoby się jej rzucić w oczy, że ma (potencjalnie) większe stopy, że nosi męskie szaty czarodzieja z zieloną naszywką, a nie czerwoną, że jest wyższa (albo niższa) niż wcześniej? Mogłaby zauważyć, że nie czuje dotyku włosów na szyi, że musi chodzić inaczej, bo ma coś nadprogramowego w spodniach, że kątem oka widzi, jak jej ciało idzie obok niej. Czy twoi bohaterowie są aż tak ślepi?

I czy naprawdę ten prolog musiał być tak krótki jak świstek z pralni? Miałaś okazję do popisania się, opisania uczuć Hermiony, kiedy zauważyła, że jest w niewłaściwym ciele, mogłaś też zarzucić czytelnikowi wskazówkę, dokładnie w którym momencie podczas eksplozji jedno z nich poczuło, że coś się trochę zmieniło, a tu nic – skwitowałaś wszystko kilkoma krótkimi zdaniami. Potencjał zmarnowany.

Wróćmy do kwestii samego eliksiru i eksplozji wywołanej ponownym dodaniem soku z cytryny. Eliksir Euforii to coś, co znajdowało się w podręczniku do eliksirów klas szóstych, a Twoi bohaterowie wrócili do Hogwartu po wojnie, żeby dokończyć siódmy rok nauki – dlaczego więc Slughorn zadał im coś, co przerabiali już w szóstej klasie i dlaczego koniecznie musieli warzyć ten eliksir w parach? Żeby był pretekst na zamienienie się duszami? Mogłaś już wymyślić coś innego, jakiś inny eliksir, trudniejszy i na pewno bardziej odpowiedni dla materiału siódmych klas, a w dodatku taki, którego uwarzenie w pojedynkę faktycznie mogłoby być dla uczniów zbyt wielkim wyzwaniem, ale po prostu poszłaś na łatwiznę. A teraz przechodzimy do eksplozji, która rozrzuca wokoło niebieską pianę. Nie piszesz, że Malfoy i Hermiona zostali nią ochlapani, więc pozwalam sobie dopowiedzieć, że nie (bo gdyby od tego szczegółu zależało, czy zostaną w swoich ciałach, czy nie, pewnie byś to opisała, prawda? W końcu to coś kluczowego dla fabuły). Skoro to nie piana, to co innego – do jasnej ciasnej! – wywołało zamianę? A jeżeli wszystko faktycznie zależy od kontaktu z pianą, jakim cudem w eksplozji, która rzekomo narobiła wiele bałaganu (a ochlapanie jednego stanowiska i dwóch uczniów to żaden bałagan na hogwarckie standardy), nikt inny nie został nią trafiony? Te okoliczności i brak wyjaśnień jest bardzo, ale to baaardzo wygodne, nie uważasz?

Na razie myślałam, że pominę tę kwestię, bo napisałaś dopiero cztery rozdziały i prawdopodobnie niewiele w nich wyjaśniłaś (a po długości prologu wnioskowałam, że rozdziały też nie będą zbyt długie), ale nie mogę tego przemilczeć. Slughorn, mistrz eliksirów, nie wiedział nic na temat tego, że jeżeli coś pójdzie źle z Eliksirem Euforii, mogą wystąpić jakieś skutki uboczne? No naprawdę? A jeżeli hipotetycznie wiedział, że może dojść do czegoś takiego jak zamienienie dusz, czemu nie spytał, czy może wszyscy są w odpowiednich ciałach, i dlaczego zadał im do uwarzenia coś, w czym popełnienie jednego pomniejszego błędu wiąże się z aż tak poważnymi konsekwencjami?

Tyle pytań, a w tekście zero odpowiedzi.

Rozdział pierwszy

„Szpital świętego Munga natomiast pękał w szwach, szczególnie oddział Urazów Pozaklęciowych, gdzie konieczne było wyczarowanie dodatkowych łóżek, a na trzyosobowych wcześniej salach teraz przebywało nawet siedmiu pacjentów.” – „świętego” wielką literą i „w trzyosobowych”, nie „na trzyosobowych”. W następnym zdaniu masz powtórzenie „było” i była”.

Prędko okazuje się, że pani Pomfrey nie ma pojęcia, jak odwrócić zamianę dusz, co dla mnie było bardziej przewidywalne niż fakt, że na końcu historii Draco i Hermiona prawdopodobnie będą razem. Dla osób, które czytają tę ocenę bez znajomości tekstu, dodam, że bohaterowie lecą więc razem do dyrektorki, a McGonagall oświadcza, że taka zamiana dusz jest zjawiskiem niesamowicie rzadkim (czyli oczywiście musiała się trafić akurat im), a także hipotetycznie nietrudnym do odkręcenia, ale – znów oczywiście – w tym przypadku nie będzie to aż tak łatwe, bo oboje muszą przyznać, że mylili się co do drugiej osoby. Znowu przewidywalne, no ale trudno.

„Zamieszkacie w innych dormitoriach, pan Malfoy powstrzyma tę, rzecz jasna olbrzymią, ilość testosteronu, a pani, panno Granger może użyć męskich sposobów na wyrównywanie rachunków.” – po pierwsze: „panno Granger” to wtrącenie, także i po nim powinien znajdować się przecinek. Po drugie: czegoś tu nie rozumiem – Malfoy insynuuje, że będzie podglądał koleżanki z dormitorium (co jest strasznie niesprawiedliwe w stosunku do nich, a McGonagall powinna to zrozumieć), a Granger nie chce mieszkać w jednym dormitorium ze Ślizgonami. Tylko co dyrektorka rozumie poprzez wyrównywanie rachunków w męski sposób? Czy ona daje Hermionie pozwolenie na stereotypowe użycie siły lub zaklęć przeciwko osobom, z którymi będzie dzieliła od teraz dormitorium?! Co to ma oznaczać?

I dlaczego na tym kończy się rozmowa z McGonagall? Przecież jeżeli Granger i Malfoy się nie pogodzą, mogą równie dobrze spędzić resztę życia w złych ciałach! Naprawdę myślisz, że to nie jest coś, o czym powinni zostać poinformowani ich rodzice? I w jaki sposób taki brak jakiegokolwiek rozwiązania i dodatkowe ukrywanie całej sprawy jest sprawiedliwe względem poszkodowanych? Przecież to Draco będzie oficjalnie pracował na oceny Hermiony i na odwrót, więc równie dobrze oboje mogliby spieprzyć sobie nawzajem wyniki z owutemów, o ile oczywiście nie będą podmieniali nazwisk, czy coś w tym stylu.

„— Ja... Oczywiście, stawię się. — Pokiwała głową, w środku odczuwając coraz większe przerażenie. Przecież ona kompletnie nie umiała latać na miotle!” – „w środku” jest zupełnie niepotrzebne.

Swoją drogą, mimo że Dramione, Twoje opowiadanie do tego momentu było nawet oryginalne, a teraz troszkę się to sypnęło. Nie czytałam wielu opowiadań o takim pairingu, ale w tych, które miałam szczęście albo nieszczęście czytać, zawsze znalazł się moment, kiedy Draco uczył Hermionę latać na miotle. Problem tkwi w tym, że Hermiona w miesiąc w życiu nie nauczyłaby się latać do takiego stopnia, by być lepszą w te klocki od jakiegoś tam Harpera, który pewnie latał od dziecka. Poza tym nabory do drużyny to nie samo utrzymywanie się na miotle i zrobienie kilku kółek wokół stadionu, a faktyczna rozgrywka, podczas jakiej wybiera się najlepszego. I o ile dobrze pamiętam, Draco w książkach wkupił się do drużyny, a tu otwarcie piszesz, że Harper chciał mu się podlizać. Tylko niby dlaczego? Pisałaś, że Malfoyowie nie mieli już wiele pieniędzy, poza tym zostali napiętnowani przez społeczeństwo jako ci, co pomagali Voldemortowi – skąd więc u Harpera ta nagła chęć całowania tyłka Draconowi, który nie mógł mu dosłownie niczego zaoferować? Wcześniejsza pozycja Malfoya w szkole opierała się tylko na pieniądzach, znajomościach rodzinnych (te legły w gruzach, bo kto by się teraz do nich przyznał?), powiązaniu z Voldemortem i w jakiejś części, na pewno mniejszej, na czystości krwi. Z czterech rzeczy została mu aż jedna, a czystość krwi to niedostateczny powód, by ktokolwiek chciał całować cztery litery takiego chłopaka jak Draco.

Rozdział drugi

„Przed dwudziestą dziewczyna opuściła dormitorium, niosąc Nimbusa 2001.” – skąd mam wiedzieć, o którą dziewczynę Ci chodziło? Ginny, Draco czy Hermionę uwięzioną w chłopięcym ciele?

Malfoy, wcześniej tak pochłonięty obsesją na punkcie swojej reputacji (a że jego reputacja powinna być co najmniej negatywna (w końcu walczył po stronie Voldemorta, a od tych wydarzeń minęły ze dwa miesiące...), nie wiem, o co mu chodziło), teraz jak gdyby nigdy nic wychodzi z inicjatywą, by Hermiona szlajała się z Draco – który jest w ciele szlamy, na miłość boską – i uczy ją latania na miotle. Wydaje mi się, że jego reputacja u Ślizgonów ucierpiałaby i to niemało, ale nieważne, w końcu wygląda na to, że Malfoy i ta jego spina na punkcie reputacji to jedna wielka ściema. Przed dwudziestą we wrześniu jeszcze nie jest aż tak ciemno, by nikt ich nie zobaczył, poza tym w szkole z przynajmniej czterystoma innymi uczniami powinien znaleźć się chociaż jeden, który też chciałby potrenować quidditcha.

„Nie wiedziała, jak ma powstrzymać wnoszenie się miotły coraz wyżej, szarpnęła więc machinalnie rączką. Od razu się zatrzymała, (...).” – że niby ta rączka się zatrzymała, czy co?

„Wręcz nienawidziła latania, uznawała to za zajęcie odpowiadające chłopcom, którzy nigdy nie martwili się konsekwencjami wynikającymi z tak nieodpowiedzialnych rozrywek.” – Hermiona i aż tak stereotypowe myślenie, serio? Swoją drogą, jakie konsekwencje mogą kogoś spotkać przez zwykłe latanie na miotle i co jest w tym nieodpowiedzialnego? Może i kanoniczna Hermiona była sztywna, ale na pewno nie do tego stopnia, by gadać jakieś głupoty, żeby usprawiedliwić swój brak umiejętności.

„On w tym czasie przeleciałby już kilkanaście długości boiska, ba, już pewnie wypatrzyłby znicza.” – ta, na pewno wypatrzyłby znicza, którego tam nawet nie było. Nie rób z niego tak wspaniałego gracza, bo nigdy nim nie był.

„W końcu zdecydowała się użyć zaklęcia Levicorpus (cud, że pomyślała o schowaniu różdżki w wewnętrznej kieszeni) aby siłą zmusić miotłę do wylądowania.” – przecinek przed „aby”. Przepraszam, ale w jaki sposób akurat to zaklęcie zmusiłoby miotłę do lądowania? Przecież to zaklęcie wiesza ludzi w powietrzu za kostkę, a nie odstawia jakieś cyrki z miotłą... Nie mam pojęcia, co miałaś na myśli ani tym bardziej, jak sobie działanie tego zaklęcia wyobrażałaś, bo... po prostu niczego nie opisujesz, dosłownie niczego. Jedyne opisy to streszczenia dnia na początku rozdziałów, czasami jakieś krótkie, mało wnoszące przemyślenia, ale opisów otoczenia ani postaci nie uświadczysz, więc nie wiem, czemu spodziewałam się, że opiszesz działanie zaklęcia. I tak jeszcze spytam o tę różdżkę: została schowana w wewnętrznej kieszeni czego?

„— Przykro mi, ale nic z tego nie będzie. Chociaż nie, wcale nie jest mi przykro — wycedziła, zdejmując rękawice i ściskając je w jednej dłoni.” – „jednej” jest zupełnie niepotrzebne, przecież dłoń to z reguły jedna dłoń, nie wiele.

„Draco nabrał ze świstem powietrza.

— Jak... Jak śmiesz! Byłem jednym z lepszych szukających w ostatnich latach!” – odpowiedź i reakcja Draco jest tak niekanoniczna, że aż śmieszna.

„Po tych słowach odwróciła się na pięcie i odeszła szybkim krokiem. Powiedzieć, że była zła to za mało i gdyby nie fakt (...).” – przecinek przed „to”.

„Wbrew pozorom, praca wcale nie były pisana dla Draco.” – była.

„Po tym krótkim pytaniu rozległ się pogłos aprobaty, ktoś mruknął "Nie umiesz budować napięcia, Janice", kto inny "Mogłabyś nauczyć się mówić od razu...".” – czemu używasz angielskich cudzysłowów? Poza tym wydaje mi się, że przed tym cytatami mimo wszystko powinien stać dwukropek, ale najwyżej pozwolę się wypowiedzieć na ten temat komuś, kto lepiej ogarnia temat.

„Uśmiechnął się głupkowato i oparł nonszalancko o jedną ze ścian.” – no nie, oparłby się o dwie.

Rozdział trzeci

„(...) po pokonaniu Voldemorta używanie określenia "szlama" i ogólne przytyki na polu czystości krwi były nie tylko nie na miejscu, ale wręcz surowo karane przez dyrekcję szkoły; nic więc dziwnego, że informacja dotycząca akurat tej dziewczyny sprawiła, że pokój wspólny Slytherinu wrzał.” – po pierwsze: znowu niepoprawny cudzysłów. Po drugie: minęły dopiero jakieś dwa miesiące! Myślisz, że Voldemort zginął, a wszyscy śmierciożercy i ci, którzy popierali czystość krwi, jednogłośnie pomyśleli sobie: „Hej, Voldek nie żyje, nazywanie kogoś szlamą jest nie na miejscu!”? Te przytyki ZAWSZE były nie na miejscu, te przytyki ZAWSZE były w Hogwarcie karane. Naprawdę, dyskryminacja ze względu na czystość krwi jest porównywalna do zwykłego rasizmu, a Ty nagle próbujesz nam wmówić, że wcześniejsze życie Voldemorta miało wpływ na to, czy coś było na miejscu, i na dyrekcję oraz kary w Hogwarcie? Po trzecie: nie odmóżdżaj Ślizgonów aż tak bardzo, a – co najważniejsze – nie wrzucaj ich wszystkich do jednego worka. Wiem, że Rowling praktycznie na siłę zrobiła z nich „tych złych”, ale to nie znaczy, że musisz popełniać te same błędy, co ona.

Pierwszy opis otoczenia pojawił się dopiero w tym rozdziale. Wreszcie.

„Szczególnie weź pod uwagę to ostatnie, choć ja nie muszę go często używać — splotła palce na stole i posłała Draco surowe spojrzenie.” – po „używać” powinna stać kropka, a „splotła” powinno być zapisane wielką literą.

I klasycznie dochodzimy do momentu, w którym okazuje się, że och, co złe, to nie Draco. On był tylko ofiarą reżimu, jak to zgrabnie określiłaś. Rozumiem, że w każdym opowiadaniu Dramione musi dojść do takiej chwili, w której wyjawia się czytelnikowi, że Draco już przemienił się w księcia w lśniącej zbroi, więc nic tylko Hermionie pozostaje kupienie jego zwierzeń, rzecz jasna bez żadnej chwili wątpliwości i podejrzeń, ale bez przesady. Dlaczego on dosłownie zawsze musi być już po tej magicznej przemianie, a nie przed nią? Dlaczego większość osób idzie na łatwiznę i pstryka palcami, żeby Malfoy błyskawicznie przystosował się do grania roli wielkiej miłości Hermiony, zamiast pokazania czytelnikowi wiarygodnych zmian, które z rozdziału na rozdział zachodzą w sposobie myślenia i postrzegania świata Malfoya? Wszyscy doskonale wiemy, że w kanonie nie było między tą dwójką dosłownie niczego, że Draco naprawdę był rasistą i wierzył, że Hermiona jest gorsza od robactwa ze względu na rzecz tak głupią jak pochodzenie, więc dlaczego próbujesz mydlić czytelnikowi oczy, że niby nigdy taki nie był? Powinnaś opierać się na kanonie i z niego czerpać, a nie próbować wymazać nieodpowiednią przeszłość i zachowanie danej postaci. Przecież taka relacja i możliwość przejścia tak istotnej, wręcz przełomowej zmiany w zatwardziałym, uprzedzonym sposobie myślenia otwiera mnóstwo możliwości dla tekstu, sprawiłaby, że opowiadanie byłoby bardziej zgrane, wiarygodne i przede wszystkim uzasadnione, a i na pewno wyróżniłoby cię na tle innych autorów, którzy zdecydowali pisać się akurat o tej dwójce. Mimo wszystko opierasz się na ogranym i starym jak świat sposobie pod tytułem: „Och, skrzywdzony Draco, to wszystko przez jego ojca”. Oryginalności zero.

Rozdział czwarty

„Nawet własnej matce nie był w stanie wyznać wszystkiego o swoich problemach i uczuciach, z którymi borykał się odkąd Potter zabił Czarnego Pana.” – przecinek przed „odkąd”.

„Powinien odrobić pracę domową z Zaklęć...” – „Zaklęć” małą literą, tak powinno się zapisywać nazwy przedmiotów (możesz sobie sprawdzić w książkach).

„Dyrektorka uznała, że powrócą do swojej postaci dopiero, gdy oboje zrozumieją z czym boryka się to drugie.” – przecinek przed „z czym”.

Jako że to ostatni rozdział, który został mi do ocenienia, bo więcej ich na razie nie opublikowałaś, wreszcie mogę wspomnieć o relacji Hermiony z Ronem. Co prawda zgrabnie wyeliminowałaś go z akcji, bo Weasley oddał się pracy (szkoleniu?) aurorskiej i w związku z tym nie chciał wracać na dokończenie ostatniego roku nauki, jednak nie negujesz istnienia uczucia, jakie było między nim i Hermioną. Teraz wciąż są razem, Granger myśli o nim pozytywnie i nie robisz z niego jakiejś bezczelnej karykatury, damskiego boksera i co to tam niektóre autorki Dramione jeszcze sobie wymyślają, żeby tylko Hermiona mogła być z Dracze. W każdym razie przy nagromadzeniu tylu Złych Ronów, ten powiew rzeczywistości w opowiadaniach tego typu jest na tyle rzadki, że godny pochwały. Może to nie do końca coś oryginalnego, no bo jak można nazwać rzeczywistość oryginalną, ale jest zdecydowanie na plus.

„Robbins poniekąd nie pasowała do Ślizgonek, które w dużej mierze należały do ładnych, szczupłych i zdecydowanie wrednych szlachcianek.” – i znowu przesadzasz. Powielasz stereotyp, że jak ktoś ze Slytherinu, to od razu zły i w ogóle, a zupełnie nie rozumiem, co ma wygląd i waga do pochodzenia. Kanoniczny Draco sam nie należał do najpiękniejszych, szczerze mówiąc. Chciałam też dodać, że na szczęście Robbins się różniła od wszystkich złych Ślizgonów, ale wychodzi na to, że miałaś na myśli jedynie wygląd, nic więcej. Bo przecież Sara – oczywiście zauroczona w Malfoyu po same uszy – na pewno nie byłaby dla niego wredna, więc nie wiadomo, czy tym też mogła się różnić.

„Cóż, udało.”– a gdzie „się”?

„Żądni sławy Gryfoni nawet się nie obejrzeli, jak nastał dzień przesłuchań do drużyny.” – przesłuchań? Czyli co, kapitanowie drużyń sadzali kandydatów na stołkach i zadawali im pytania? Naborów do drużyny, naborów!

„(...) wystarczyło wygonić tych, którzy chcieli wywinąć się z odrabiania prac domowych/poprzeszkadzać/nie byli nawet z Gryffindoru, a trawnik znacznie opustoszał.” – piszesz opowiadanie, czy z koleżanką na GG? Ten zapis to abominacja. Zawiodłam się, szczególnie, że wcześniej wyglądało na to, że zależy Ci na poprawności…

„Reszta, w tym Draco, usiedli na trybunach aby obserwować zmagania rekrutów.” – przecinek przed „aby”.

Po przeczytaniu całości wciąż zastanawiam się nad jedną rzeczą – dlaczego oni bez przerwy zachowują się tak, jakby nie mieli problemu do rozwiązania? Nie żebym oczekiwała cudów po czterech rozdziałach, ale oni rzadko kiedy myślą na ten temat, jakby wcale nie chcieli wrócić do swoich ciał. Pierwszy maleńki postęp wyszedł z inicjatywy Malfoya, który – nie wiedzieć czemu – wygadał się Granger i zwierzył z tego, że jego ojczulek był szurnięty. Najwyraźniej Hermiona lubi udawać, że jest chłopcem.

A teraz postaram się wszystko podsumować i jeszcze raz ogarnąć. Dialogi są wiarygodne, brzmią tak, jak powinny brzmieć w tych sytuacjach, jednak mam małe zastrzeżenie co do używanych słów. Nie potrafię sobie wyobrazić Hermiony, która z własnej woli wypowiedziałaby słowo „obciach”, i naprawdę nie chcę tego potrafić. Przydałoby się zróżnicować styl wypowiedzi postaci, w końcu Malfoy był jednak wychowywany ze sztywnymi zasadami, co na pewno odbiło się na jego słownictwie, ale z kolei Hermiona nie może mówić zbyt potocznie, bo to w końcu Hermiona. Właściwie coś podobnego mogłabym powiedzieć o charakterystycznych zachowaniach, mimice – te szczegóły powinny znaleźć się w opowiadaniu. Co do stylu pisania naprawdę nie mogę wiele Ci zarzucić, bo widać, że się starasz, w dodatku dbasz o poprawność tekstu i tak dalej.

Nie szczędź czytelnikowi tych pożal się boże opisów otoczenia – w całym tekście jest ich tak mało, że aż szkoda gadać. Bohaterowie łażą sobie po bezbarwnych, nieopisanych wnętrzach, co sprawiało tylko, że czułam się nie na miejscu. Odnoszę wrażenie, że tak bardzo śpieszysz się do scen między Hermioną i Draco, że po prostu zapominasz, jak ważne są opisy. Tekst naprawdę, naprawdę wiele na tym traci i za to sypnie się dość sporo punktów. I jeszcze muszę popsioczyć na opisy uczuć – takich mięsistych można szukać jak ze świecą, naprawdę. Jestem zadziwiona, że ani Hermiona, ani Draco nie mają jakichś konkretnych przemyśleń na temat sytuacji, w jakiej się znaleźli, że żadnemu nie przyszło do głowy, że istnieje możliwość, że zostaną w tych ciałach do końca życia. A myśl o konsekwencjach? Jakie tam konsekwencje, trzeba się dostać do drużyny quidditcha!

Na sam pomysł z zamienieniem dusz już gdzieś trafiłam, ale mimo wszystko jest dość oryginalny. Oryginalność jednak nie oznacza, że zamienienie dusz i jego podstawy są logiczne i uzasadnione regułami, jakie rządzą światem czarodziejów. McGonagall i jej małe przemówienie na temat tego, że jest to niesłychanie rzadki skutek uboczny źle uwarzonego eliksiru, było zupełnie niewiarygodne, niestety. To trochę tak, jakbym powiedziała, że za każdym razem, kiedy ktoś niepoprawnie rzuci zaklęcie, może losowo trafić mu się zajście w ciążę, bo tak – nieważne nawet, jakiej jest płci – bo magia, a magia może wszystko! Tyle że nie może, no trudno. W każdym razie nieważne, jak sprawnie wyjaśniłabyś cały ten temat zamian dusz, i tak patrzyłabym na niego krzywo, ale nie dlatego, że jestem uprzedzona, a dlatego, że w serii o Harrym Potterze Rowling jasno dała nam do zrozumienia, że babranie się w sprawy związane z duszą jest zawsze ryzykowne, ale i brutalne, a w dodatku niosące ze sobą poważne konsekwencje. Mam uwierzyć, że jeżeli stworzenie horkruksa było tak trudne (nie dość, że trzeba zabić drugiego człowieka, jeszcze na pewno potrzeba do tego wielkich umiejętności magicznych), to zamienienie się duszami mogłoby być jedynie zwykłym skutkiem ubocznym podwójnego dodania soku z cytryny do Eliksiru Euforii, dziełem przypadku? Może i pomysł w jakimś stopniu jest oryginalny, niestety z logiką i kanonem jest bardzo na bakier.

Bohaterowie są na razie strasznie jednowymiarowi. Nie mogę uwierzyć, że chcą wrócić do swoich ciał, bo zamiast próbować coś zrobić ze swoją sytuacją, wolą przejmować się głupotami w stylu dostania się do drużyny quidditcha. W dodatku Hermiona zupełnie straciła manię przeprowadzania researchu – gdyby do takiej sytuacji (jakże absurdalnej, no ale hipotetycznie) z zamianą dusz doszło w kanonie, Granger spędziłaby każdą wolną chwilę w bibliotece, a i pewnie przeszłaby się do działu ksiąg zakazanych, żeby tylko wyniuchać cokolwiek, co mogłoby jej pomóc i naprowadzić ją na rozwiązanie. Tymczasem zamiast porobić coś produktywnego, przejmuje się tym, że po Hogwarcie łażą jakieś idiotyczne plotki na jej temat. Z kolei Draco w jednym momencie zachowywał się tak, jakby miał obsesję na punkcie mistycznej reputacji, którą Granger rzekomo mu zrujnuje, a potem zupełnie miał to gdzieś, kiedy wieczorem postanowił nauczyć Hermionę latania na miotle. Całe to jego przejmowanie się reputacją (to właściwie jedyna charakterystyczna rzecz, jaką nam pokazał na przestrzeni prologu i czterech rozdziałów) stoi pod wielkim znakiem zapytania szczególnie dlatego, że najwyraźniej przeciętny uczeń Hogwartu (i przeciętny Ślizgon) nie miałby problemu zauważyć, że ta dwójka spędza ze sobą dużo czasu, skoro Ginny to nie umknęło. Reszta ich zachowań to takie typowe zlepki z wszystkich Dramione, jakie miałam okazję przeczytać. Pojawiają się też takie postacie jak Ginny i Sara, ale o tej pierwszej mogę powiedzieć jedynie, że ma oko do szczegółów, a ta druga kocha się w Malfoyu i to tyle, co ją wyróżnia od reszty postaci, które jakoś tam poruszają się w tle.

39/70

Dodatkowe punkty: 1/2 za Rona.

Podsumowanie:

Następnym razem postaraj się bardziej dogłębnie przemyśleć niektóre sprawy, zastanawiać się, czy są logiczne i czy aby na pewno są dobrym pomysłem. Zacznij opisywać i weź się za to porządnie, bo na razie pod tym względem tekst zdecydowanie leży i kwiczy. Na przyszłość też zastanów się, jak sprawić, by postacie zyskały trochę więcej cech charakteru i to takich, które naprawdę widać, a które nie znikają po akapicie czy dwóch. Z najbardziej oczywistych rad to chyba tyle. Zdobyłaś 49 punktów na 82 możliwych, co daje Ci ocenę dostateczną.