091# Ocena bloga atenoria

Pozakrywałam oceny, podsumowania, ale z racji problemów z komputerem, wolę nie trzymać dłużej oceny na dysku.

Oceniająca: antler

Oceniany blog: atenoria

Autorka: Lexi

Pierwsze wrażenie:

"Atenoria" brzmi jak nazwa motyla czy kwiatu, przywodzi na myśl coś lekkiego, jak refleksje, bądź obyczajówka. Kojarzy się także z jakąś krainą, miejscem, więc może coś zahaczającego o fantastykę? Choć równie dobrze "Atenoria" to imię głównej bohaterki, a tu spekulacje się zamykają. Wchodzę na bloga, a tam wita mnie ciekawa belka z nieciekawym podejściem do cytatu. Adin, zdanie powinno zamknąć się w cudzysłów; dfa, z racji tego, że wujek Google wujkiem jest wspaniałym, dodaj jeszcze autora tych słów. Nieładnie kraść od pana Reymonta, nawet jeżeli już nie żyje. Gdzieś ta informacja znaleźć się powinna.

7/10

Grafika:

Wspaniały szablon, delikatny, przyjemny dla oka. Jasne barwy przywołują spokój i nadają stronie harmonii, idealnie dobrane czcionki nie straszą krzykliwymi kolorami czy nieodpowiednią wielkością. Słowa na nagłówku dają wrażenie kontrastu do ogólnej lekkości grafiki, możemy zdać sobie sprawę, o czym będzie tekst. Całość bloga jest schludna i aż się prosi, by pozostać na nim chwilę dłużej. Szabloniarka wykonała kawał naprawdę niezłej roboty.

9/10

Treść:

a) Fabuła:
Serwujesz może nieco typową historię o Bohaterce. Napisałam z dużej litery nie przez przypadek. Mamy bowiem, jak wspomniałam, Bohaterkę, która w wyniku własnej nieuwagi trafia pod rozżarzone żelazo, nanosząc wstyd na swoją rodzinę, czym jest napiętnowanie. Mało tego! Przecież nie może być tak niedoskonała i mało niezwykła. Musi stać się niespotykanym przypadkiem, jedynym w swoim rodzaju, musi podchodzić pod Mary Sue. W końcu ludzie nie lubią czytać o tych, co mają prawdziwe problemy i realne rozwiązania tychże problemów, o tych, co im się czasem nie udaje. Wolą postaci rzekomo skrzywdzone, które za nic w świecie nie zasługują na zaszczyt bycia Strażnikiem, które myślą, że wszystko ujdzie im płazem, jak będą pyskować do Starszyzny. Odważne toto, aż za bardzo jak zwyczaj nakazuje, etyczne toto jak średniowieczny rycerz, którego honor posiada również, najważniejsza rodzina, brat, normalne życie. I oczywiście za głupie, by powiązać aktywność mocy ze złością. I w dodatku przewidywalne jak amerykańskie historie o gejach. I mało oryginalne. I sprawiające, że powyższe kilka zdań ocieka gęstą ironią.
Cios za ciosem, uderzenia w słabe punkty, czułe miejsca, a przecież aż tak złe to to nie jest. Nie można zaprzeczyć, że choć historia niezbyt wyszukana, to jednak stworzona od zera, od własnej wyobraźni, poczynając od państwa, a kończąc na jego polityce, zasadach. Zdaję sobie sprawę, jak trudnym jest stworzenie nowej cywilizacji. W dodatku blog wciąga. Niby banalne, a jednak strasznie ciężko się oderwać; nawet przerwy na wizytę w toalecie zrobić nie można - lepiej zrobić pod siebie i dojść do końca, niż nie móc usiedzieć na kiblu. Przykro mi to teraz stwierdzić, po tych wszystkich wyrzutach wyżej, ale czytając, opowiadanie mi się niezmiernie podobało, widać, że jest doszlifowane. Muszę jednak zacząć patrzeć na innym poziomie - bo porównywać cię do początkujących blogasiów nie można, zatem poprzeczka ląduje wyżej. Wiem, że to może być mało obiektywne, ale biorąc pod uwagę, że wcześniej oceniałam noc-polarna, którą ty również czytasz i znasz, podświadomie porównuje to do niej.
Szanuję twoje umiejętności, które leżą naprawdę wysoko, ale nie potrafię komplementować czegoś, co, choć posiada niesamowicie dobry kunszt literacki, nie jest niczym wybijającym się ponad gatunek. Powiem tak: czyta się dobrze, jest to jedna z tych historii, które są, po prostu, do czytania, nieważne, o czym by były, a dopiero po skończonej lekturze czytelnik zdaje sobie sprawę, że zarwał noc na czymś, co w rzeczywistości zasługiwać na jego sen nie powinno. Jest to jednak forma ciekawie spędzonego czasu. Każdy w końcu chyba lubi być wciągniętym w realia powieści. Nieważne, jak głupia by ona była; byle nie wypuszczała.

2/5

b) Styl:
Kompletnym przeciwieństwem fabuły bez polotu jest styl. Kobieto, przecież to jak czarna dziura! Raz wpadniesz i już nie wyjdziesz. To jest podobne doświadczenie do snu - główna rola w zupełnie innej sztuce, w innym świecie, z nieco zbyt pięknymi (ale w końcu to sen) charakterami i przerysowanymi wydarzeniami. Jednak bierzemy aktywnie w tym udział, czekając, co mózg pokaże nam za zakrętem, całkowicie się na niego zdając. Te opisy, te uczucia, emocje, których sami doświadczamy. Sięgając po pióro wyciągasz czytelnika z jego szarej codzienności i kolorujesz mu rutynę swoją wyobraźnią. Aż chce się zaśpiewać niegdyś tak znany i lubiany ogniskowy hit: Więc chodź, pomaluj mój świat. Bo to właśnie robisz - barwisz opisy na kolory tęczy. Tylko fazę tęczy to ja akurat miałam trzy lata temu, teraz wolałabym coś mniej jaskrawego. Odbiegam jednak od tematu: twój styl jest fantastyczny, przystępny i sam w sobie nienaciągany i rzeczywisty. W końcu potrafisz ukazać obserwatorowi to, co sama widzisz, a to w gruncie rzeczy jest najważniejsze.

5/5

c) Dialogi:
Rozmowy między bohaterami są naturalne, o ile bierzemy pod uwagę wymianę zdań pomiędzy znajomymi, bratem a siostrą. Do tego momentu wszystko jest raczej w porządku, choć i tak miejscami krzywię się na niektóre wyrażenia, prostotę i przewidywalność. Bo co, jak co, ale bez trudu jest się domyślić ciągu dalszego rozmowy, biorąc pod uwagę schematyczność postaci i ich charaktery. Nie do końca wpływa to pozytywnie na odbiór; tworzysz w ten sposób dialogi, które nie zachwycają, nie porywają, nie odpędzają nas od wrażenia wszędobylskiego marysuizmu, a miejscami nawet nudzą - ile można wysłuchiwać przekomarzań pomiędzy rodzeństwem? Sama mam nieznośnego brata i z racji bycia starszym rzucam dużo lepszymi i bardziej ciętymi ripostami niemal non stop, zazwyczaj inteligentnymi i z podwójnym dnem, więc nie potrafię przetrawić ciągłych "wygranych" młodszej Ayi. Jest niezmiernie wkurzająca z tą swoją wszechwiedzą i wiecznym ucieraniem nosa bratu. Niejednokrotnie nabierałam wrażenia, że to ona jest jednak starsza, a to znów czyni z niej Bohaterkę. Zaś jeśli chodzi o pozostałych Strażników - Siran, jeśli dobrze pamiętam, ma dwadzieścia lat z hakiem, lecz nie wydaje mi się osobą dorosłą, odpowiedzialną, szkolącą się na żołnierza (!). Może choć odrobinę dyscypliny? Mój ojciec też wybierając służbę w szpitalu zamiast wojska, nie był wzorem "pielęgniarza", robił sobie jaja ze wszystkiego i ze wszystkich, do dzisiaj jest wiecznym dzieckiem, ale potrafił odnaleźć w tym umiar i jednak wziąć coś na poważnie. Rachując w myślach, dochodzę do wniosku, że był może rok, bądź dwa lata starszy od Sirana, kiedy zdecydował się na dziecko. Gdyby taki Siri karmił mnie butelką, chyba pewnej pięknej nocy zrzuciłabym się z komody i modliła o śmiertelny uraz kręgosłupa. Może przesadzam, ale takie wywarł na mnie wrażenie (cholera, zagalopowałam się... o tym miało być za dwa podpunkty...).
Najbardziej nie mogą mi przejść wypowiedzi Strażnik-Starszyzna. Jednego dnia Annaya chyli przed nimi głowę, drugiego pyskuje i nie okazuje szacunku? Nawet jeżeli pozycja Strażnika jest ważniejsza, szacunek zawsze starszym się należy. Z drugiej strony, ci też w rozmowach swojego wieku nie ukazują...
Powiem szczerze, że nie wiem, co myśleć. Przynajmniej dialogi są w miarę sensowne i nie zapychają niepotrzebnie tekstu.

3/5

d) Kreacja świata przedstawionego:
Postaram się już nie zbaczać z tematu i opisać wszystko krótko i konkretnie. Twoje opowiadanie jest przemyślane, porównując wątki do sznurków, każdy z nich wisi sobie w odpowiednim miejscu i ciągnie dopóty, dopóki nie zostanie wyjaśniony. Niestety, każdy sznurek ma swoją określoną długość i koniec, a żaden nie występuje przypadkowo. O co mi chodzi? O to, że wszystko w twojej historii ma znaczenie; od pojedynczego dialogu do konkretnego zachowania. Nie ma żadnej spontaniczności, żadnej sytuacji, która nie miałaby swojego odzwierciedlenia w przyszłości. W normalnym świecie, gdy idąc do szkoły, wywrócę się, wzruszę ramionami i idę dalej. Koniec pieśni. U ciebie zaś jak Annaya się przewróci, zaraz ktoś przyjdzie jej na ratunek; mało tego - do tej osoby będzie miała dług wdzięczności i będzie chciała kiedyś się odwzajemnić. Później okazuje się, że bohater, który jej pomógł, był kimś ważnym, kto odniesie w tej historii szczególnie ważną rolę. Widać różnicę? Znaczną. Strasznie to ujmuje na realizmie opisywanych zdarzeń.

3/5

e) Bohaterowie:
O bohaterach wymsknęło mi się już niejednokrotnie wcześniej, zatem nie będę wszystkiego powtarzać. Ogółem, postaci są nader schematyczne i nieoryginalne, Annaya jest wykreowana na bohaterkę idealną i wspaniałą, bez żadnych wad, a każde jej niedociągnięcie w przyszłości obraca się na jej korzyść. Ukochany braciszek jest, po prostu, ukochany, kto podtrzyma na duchu, z kim można pożartować, na kim się oprzeć. Ina - typowa antagonistka, nie przepada za Ayą i wyraźnie daje jej to do zrozumienia. Jako, że główny bohater wroga musi mieć zawsze, taką rolę spełnia Strażniczka Powietrza. Wspomniałabym jeszcze o Saryacie, ale chyba nie warto szarpać sobie nerwów; jeżeli Naya się w nim nie zakocha, to ja tracę wiarę w schematy (najwyższy czas).

0/5

f) Opisy miejsc, sytuacji, uczuć:
Tu do niczego się nie przyczepiam. Opisy są dopracowane, bogate i rzeczywiste. Czytając, staję się Atenorianem, przenoszę się w fantastyczny alternatywny świat i nie potrafię odnaleźć drogi powrotnej do rzeczywistości. Opowiadanie jest obrazem, nie czarnymi literami na białym tle, daje wrażenie trójwymiarowości; bowiem bez trudu usłyszę każdy, nawet najdrobniejszy, trzask gałęzi, śpiew ptaków, odgłosy zwierząt. Opisując tłum, sprawiasz, że czytelnik czuje ucisk, gwar, boli go głowa od nadmiernej ilości decybeli. Odwiedzając świątynię, czujemy chłód starych murów, kurz osadzający się na ubraniu, stęchliznę rudery. Będąc w nerwowej sytuacji, udziela nam się stres bohatera, nasze serce przyspiesza równo z jego. Jakby czytało się narrację do swojego życia, nic dodać, nic ująć.

5/5

18/30

Poprawność:

Prolog:

Koloru wzburzonego morza. – powiedział - bez kropki.

Rozdział 2.1:
Chciała po prostu, żeby ta noc dobiegła końca, a, najlepiej, okazała się złym snem. - brak przecinka.

Rozdział 3.2:
pięciokątna dobudówka, z wybitymi oknami - bez przecinka.
Ale kiedy Strażnik Lodu obrócił się w jej stronę, cały animusz z niej uleciał. - brak kropki na końcu.

10/10

Dodatki:
Na menu składają się: O blogu zawierające streszczenie opowiadania, Bohaterowie, jako dosłownie słowo o każdej postaci i jej statusie (co przy ich ilości okazuje się nader przydatne), odnośnik do osobnej strony poświęconej linkom, gdzie każdy ma swoje konkretne miejsce, link do szablonu (który uważam za bezcelowy, skoro poinformowałaś o kredycie w stopce), a także na bieżąco uzupełniany spis treści. W dodatku wita nas również informacja na temat spamu oraz częstotliwości dodawanych postów i niewielka autoreklama. Zabrakło mi jednak opisu autorki (to już któryś blog z kolei, na którym go brakuje; jakaś nowa moda na robienie z bloga bezpodmiotowej strony?). Czytelników masz dużo, na ich komentarze zawsze odpowiadasz.

4/5

Dodatkowe punkty:

Za fantastyczny styl, od którego nie sposób się uwolnić, za te wspaniałe opisy, które nie pozwalają się oderwać, za to, że pomimo niespecjalnej fabuły, twoja historia naprawdę wciąga i najważniejsze: za to, że nie mogę cię postawić w równej linii z tymi wszystkimi blogami, które niegdyś otrzymały ode mnie czwórkę.

4/5

Podsumowanie:

Otrzymałaś 53 punktów na 70 możliwych, co daje ci ocenę bardzo dobrą. Sporo, sporo naciągany wynik, ale jak już wspomniałam wcześniej: masz zbyt duży potencjał, zbyt duży talent, by mieć niższą ocenę - twój blog jest na wysokim poziomie technicznym, choć brakuje mu tej niezbędnej w dzisiejszych czasach oryginalności, odbicia od norm.
Życzę jak największej przyjemności z dalszego prowadzenia bloga, nie poddawania się mimo moich zarzutów i pod żadnym pozorem niezrezygnowania z pisaniem. Ach, i oczywiście jak najlepszych wyników na maturze.
Gratuluję.