067# Ocena bloga: złodziej-myśli

Oceniająca: Kniga

Oceniany blog: złodziej-myśli

Autor: Dafne

Pierwsze wrażenie:

Adres jest ciekawy, pasuje do bloga z opowiadaniem. Na razie widać, że raczej nie odnosi się bezpośrednio do treści, skoro są to oddzielne historie, jednak brzmi ładnie i łatwo go zapamiętać. Przy zbiorach opowiadań często pojawia się problem z oryginalnym adresem, który pasowałby do wszystkich publikowanych tekstów i nie był przy tym zlepkiem typu by-autorka. Ty poszłaś w dobrą stronę – wybrałaś coś prostego i interesującego.

Jeśli chodzi o napis na belce, to nie mam pojęcia, jak to się odnosi do treści (moim zdaniem wcale). Z Wikipedii dowiedziałam się, że Eldo to jakiś raper. Cytat wydaje się być jednym z tych, które właściwie nie mają sensu, przynajmniej ja go nie znalazłam, więc ciężko mi określić, czy pasuje do treści.

Ogólnie blog nie prezentuje się źle, ale nie zachwycił mnie na tyle, by przydzielić maksymalną ilość punktów. Szablon jest estetyczny, chociaż mam pewne wątpliwości dotyczące czcionek, ale o tym w kolejnym podpunkcie oceny.

8/10

Grafika:

Informacje o autorze szablonu znajdują się w podstronie Blog, czyli w odpowiednim miejscu.

Obrazek, który został wykorzystany w nagłówku jest bardzo ładny i stwarza delikatnie tajemniczą atmosferę. Układ jest przejrzysty. Podoba mi się wykonanie paska na którym mieści się menu, napis wyżej ładnie się z nim łączy.

Czcionka w postach została dobrze dobrana (jedynie w opowiadaniu pierwszym pojawiła się inna, ale wygląda mi to raczej na błąd niż na zamierzone działanie). Nie podoba mi się tylko to wyrównanie do lewej. Tekst zawsze wygląda lepiej, kiedy się go wyjustuje, więc polecam tę opcję. Czcionka w menu pasuje do szablonu, ale za to ta z tytułów ramek i postów już nie sprawia tak dobrego wrażenia. Trochę się wybija, nie komponuje się z resztą. Osobiście dobrałabym inny kolor. Ładnie wyglądałby ten sam, który został użyty w napisie nad menu.

8/10

Treść:

a)Fabuła

Mam do czynienia z czterema odrębnymi opowiadaniami, które na dodatek zbyt długie nie są (całość zajmuje niecałe siedem stron TNR 12 w Wordzie). Ciężko ocenić coś takiego w typowych kategoriach, ale trudno. Trzeba, to trzeba. Z tego co zauważyłam, kolejne posty dodajesz bardzo rzadko. To przynajmniej świadczy o tym, że nie wrzucasz na bloga byle czego.

W każdym z opowiadań piszesz o czymś innym, poruszasz inny temat. Niestety ciężko powiedzieć coś o tempie akcji, bo takowej nie ma. Twoje opowiadania to właściwie zwyczajne opisy sytuacji. Podoba mi się Twój styl, ale wolałabym przeczytać coś, w czym nawiązał się przynajmniej malutki element fabuły, by zobaczyć, czy z tym również radzisz sobie dobrze. Mimo że każdy z przedstawionych tekstów dotyczy czegoś innego, wydają się do siebie bardzo podobne pod względem charakteru wypowiedzi i budowy.

W opowiadaniu o tytule Kiedy nie wiesz, jak wygląda świat opowiedziałaś krótką historię niewidomego mężczyzny. Potrafisz wprowadzić w czytelnika w odpowiedni nastrój, co jest głównie zasługą specyficznego sposobu narracji. Długość rozdziału dobrałaś dobrze do tematyki, bo mimo wszystko dłuższy tekst na ten temat pewnie zacząłby odrobinę przynudzać. Dosyć dobrze wykorzystałaś ten motyw.

Drugie opowiadanie (Tato, zostań...) było jeszcze krótsze niż pierwsze. Tym razem tematyka również dotyczy trudnego problemu. Bardzo intensywnie opisujesz przeżycia bohaterów, co jest bardzo ważne dla opowiadań psychologicznych. Niestety opowiadanie drugie bardzo przypomina pierwsze. Główny bohater również jest bardzo rozchwiany w swoich emocjach, czemu zresztą trudno się dziwić, ale monotonia w tworzeniu charakterów nie jest czymś dobrym.

Przy początku trzeciego (Sekunda) pomyślałam, że może tym razem odeszłaś od poruszania trudnych tematów, ale jednak nie. Przynajmniej zaczęło się w trochę inny sposób. Podoba mi się Twoje przedstawienie sekundy. Ten tekst jest dużo bardziej charakterystyczny niż dwa poprzednie, które właściwie opowiadały o czymś, co poruszane było już wiele razy w opowiadaniach blogowych. Tutaj mamy coś bardziej oryginalnego. Tym razem narrację stworzyłaś też w trochę inny sposób, bo to główny bohater zwraca się do czytelnika, kiedy w dwóch pierwszych główną postacią było po prostu ty. Niestety wciąż mam wrażenie, że portret psychologiczny bohatera jest bardzo podobny do tego z dwóch pierwszych opowiadań.

W opowiadaniu Kochasz ją wróciłaś do sposobu narracji z pierwszego i drugiego tekstu i teraz muszę powiedzieć, że ta opcja podoba mi się dużo mniej. Ogólnie na tle wszystkich tych historii czwarta wypada najsłabiej. Opowiada o miłości w sposób bardzo typowy i moim zdaniem zwyczajnie nudny. O ile przy poprzednich tekstach miałam nadzieję na jakąś ciekawą puentę i w sumie w każdym się jej doczekałam, tak tutaj dostałam jedynie powtórzony po raz kolejny motyw z blogów z refleksjami, gdzie autor opisuje nieszczęśliwą miłość, która jednak okazuje się nie być końcem świata.

Wybierasz zazwyczaj ciekawe tematy z dużym potencjałem, ale opisujesz wszystko bardzo stereotypowo (szczególnie w Kochasz ją). Moim faworytem wśród całej tej czwórki jest Sekunda. Nie tylko napisałaś o czymś, co rzadko pojawia się wśród tematów na blogach literackich, ale też odrobinę zmodyfikowałaś swój zwykły sposób narracji, co dodatkowo wyróżniło tę historię na tle innych.  Gdybym czytała je wszystkie z dużym odstępem czasu pomiędzy (na przykład z takim, z jakim publikujesz kolejne opowiadania), pewnie wrażenie byłoby trochę inne, ale w kiedy zapoznałam się z nimi jeden po drugim, postaci wydały mi się bardzo do siebie podobne.

Piszesz w bardzo (przepraszam, że tak to określę, ale skojarzenie nasuwa się samo) renesansowym stylu. Mam tu na myśli to przedstawianie problemu i tonę rad w środku. Taki biedny poeta doctus. Myśli typu - uciekasz w krainę snów, ale i tak czeka na ciebie rzeczywistość i trzeba się z tym pogodzić. Nie myślisz o przemijaniu, ale powinieneś. I w ostatnim tekście – Po prostu idź. Idź naprzód. I nigdy się nie zatrzymuj. Między innymi przez te rady Twoje opowiadania wydają się odrobinę wymuszone, jakbyś na siłę szukała trudnego tematu. Tylko odrobinę, ale jednak.

Nie czytało mi się źle, ale nie porwały mnie Twoje opublikowane do tej pory utwory. Z chęcią przeczytałabym coś dłuższego z bardziej rozwiniętą akcją, jeśli zdarzy Ci się coś takiego napisać.

3,5/5

b) Styl

Narrację prowadzisz w bardzo specyficzny sposób, który dałoby się z łatwością wyłapać wśród tekstów innych autorów. Jedynie w trzecim rozdziale trochę to zmodyfikowałaś i poszłaś odrobinę dalej, czyniąc głównym bohaterem osobę wypowiadającą się. Mimo tego cały tekst wciąż pisany był na ty. To pomaga czytelnikowi wczuć się w czytany tekst, więc przy opowiadaniach psychologicznych doskonale się sprawdza. Dobrze idzie Ci pisanie w ten sposób.

Opowiadania zawierają mnóstwo pytań retorycznych. To też nadaje im specyficznego charakteru, czytelnik podchodzi do tekstu bardziej emocjonalnie.

Bardzo ładnie oddajesz uczucia i emocje bohaterów, w czym wcześniej wymienione środki stylistyczne pomagają. Nie lejesz wody i nie starasz się rozwodzić nad każdym problemem w nieskończoność.

Jedynym minusem takiego trwania przy jednym stylu jest to, że przy czytaniu opowiadań jednym ciągiem, zaczynają trochę nudzić. Nie działoby się tak, gdyby Twoje teksty były trochę dłuższe i wyraźnie połączone ze sobą, jednak kiedy mają być osobnymi tworami, ta monotonia odrobinę przeszkadza. Wpływa to również na bohaterów, który tak samo zlewają się w jedną całość.

4,5/5

c) Dialogi

Ten podpunkt ciężko ocenić na podstawie jednego dialogu, na który składały się w sumie dwie króciutkie wypowiedzi (opowiadanie drugie) zachowane w poważnym tonie. W tym malutkim fragmencie nie ma żadnego problemu z zapisem, ale były to wypowiedzi o tak prostej budowie, że również ciężko powiedzieć. Nie przepadam za tak małą ilością rzeczywistych dialogów, nawet jeśli (tak jak w przypadku tych opowiadań) cały tekst jest pewnego rodzaju dialogiem bohatera z samym sobą. Niestety refleksyjny charakter przeważył tutaj nad formą typową formą opowiadania.

3,5/5

d) Kreacja świata przedstawionego

Tutaj również będzie ciężko z oceną. Nie podajesz konkretnych miejsc, skupiasz się raczej na emocjach niż na świecie przedstawionym. Umieszczasz swoich bohaterów w miejscach nieokreślonych bliżej niż po prostu ulica, mieszkanie. Do tematyki to pasuje, jednak przez to ja nie mam zbyt wiele do napisania w tym podpunkcie. Tylko tyle, że żadnych poważnych logicznych niedociągnięć nie zauważyłam. Miałam jedynie wątpliwości co do funkcjonowania osoby, która jest od urodzenia niewidoma. W końcu da się w taki sposób żyć normalnie i niekoniecznie potrzeba we wszystkim pomocy wolontariuszy, jednak nie znam się na tym na tyle, by powiedzieć, że z całą pewnością jest to sytuacja nierealistyczna. Wydaje mi się jednak, że skoro Twój bohater jest w stanie wyjść z domu i udać się na spacer samodzielnie, to nie powinien mieć problemów z odnalezieniem się we własnym mieszkaniu.

4/5

e) Bohaterowie

Nie pojawiają się żadne konkretne imiona i nazwiska, jednak można spokojnie wybrać po jednej głównej postaci z każdego opowiadania. Niestety, jak już wcześniej wspomniałam, Twoi bohaterowie są bardzo do siebie podobni. Wszyscy znajdują się w trudnej sytuacji, wszyscy rozpaczają nad swoim losem. Jedynie w trzecim opowiadaniu główny bohater wybija się trochę ponad tę zlaną masę, ale wciąż ma podobne cechy.

Może warto się zastanowić nad stworzeniem postaci, którą odróżnisz od stworzonych wcześniej? Przy takim stylu pisania będzie ciężko, bo jeśli zostaniesz przy takich filozoficznych wywodach, masz do dyspozycji jedynie cechy charakteru, których czytelnik może doszukać się w wypowiedzi (którą w sumie jest każde z Twoich opowiadań). Utrudniasz sobie trochę w ten sposób, bo masz ten sam problem, co większość osób, tylko że trudniejszy do zlikwidowania. Chodzi o zróżnicowanie tonu wypowiedzi. U innych brak tego zróżnicowania nie jest tak mocno widoczny, bo wypowiedzi pojawiają się tylko w dialogach, za to u Ciebie całość opowiadania jest swego rodzaju wypowiedzią i przez nią kreujesz bohatera. Nawet jeśli powstaje on przez te zwroty na ty. Wtedy też ton, jakim narrator zwraca się do bohatera pozwala na dostrzeżenie cech charakteru tej osoby.

Podsumowując – w takiej formie opowiadań ciężko będzie Ci poprawić ten element, ale warto nad tym pracować.

2/5

f) Opisy

Przeważają oczywiście opisy uczuć, co do tego nie ma wątpliwości. I oczywiście są zrozumiałe i sensowne. Skupiasz się na emocjach i bardzo dobrze idzie Ci ich przedstawianie. Czytelnikowi łatwo jest wczuć się w sytuację bohatera, mimo że nie podajesz konkretnych miejsc, a opisy dotyczące wyglądu pomieszczeń, postaci rzadko się pojawiają, a jeśli już, to są to króciutkie wtrącenia, gdy dany przedmiot ma coś wspólnego z tym, co dzieje się z bohaterem.

Właściwie tutaj nie mogę się do niczego przyczepić, bo taki właśnie jest charakter Twoich opowiadań. Wydaje mi się, że z założenia miały być niezaczepione w czasie i przestrzeni, więc założenie zostało spełnione.

5/5

Poprawność:

Opowiadanie nr 1 - „Kiedy nie wiesz, jak wygląda świat"

„Zresztą, nie chcesz jej słyszeć.” – Niepotrzebny przecinek.

Opowiadanie nr 2 - „Tato, zostań..."

We wstępie napisanym kursywą zrobiło Ci się w paru miejscach trochę zbyt dużo spacji, nie wiem z czego to wynika. Można je usunąć, wrzucając tekst do Worda i włączając opcję pokaż wszystko, wtedy spacje wyświetlą Ci się jako kropki i będziesz mogła łatwo sprawdzić, w których miejscach powstawiałaś ich za dużo.

„- Tato, zostań… Nie spieprzaj sobie życia!” – Lepszym słowem byłoby tutaj nie spieprz albo nie pieprz.

W końcu napisałam ocenę, w której wypisane błędy nie zajmują więcej miejsca niż cała reszta mojego wywodu i za to Ci dziękuję. Nie znalazłam praktycznie żadnych poważnych błędów w tekście głównym, w podstronach też. Nie ma żadnej informacji o becie, więc zakładam, że sprawdzasz tekst sama. Jeśli tak, to bardzo dobrze Ci to idzie.

Tutaj z przyjemnością daję maksymalną ilość punktów.

10/10

Dodatki:

Tekst o Tobie, który znajduje się w menu, jest tej samej długości co rozdział drugi. Nie wiem, czy to dobrze świadczy o długości rozdziałów, ale za to opis jest dobry. Podobnie jak w opowiadaniach nie podajesz prawie żadnych konkretów i skupiasz się na swoich przemyśleniach. Podoba mi się to, bo czytanie o kolorze włosów i oczu autorek zaczęło mnie już trochę nudzić.

Reszta elementów menu jest bardzo typowa. Jedynie Ankieta trochę mnie zdziwiła, bo spodziewałam się raczej czegoś, w czym nowy czytelnik będzie mógł zagłosować. Wyniki ankiety równie dobrze mogłaś wypisać pod rozdziałem, bo co za znaczenie dla nowego czytelnika ma wynik ankiety, na którą i tak nie ma już wpływu? Szczególnie, że temat tej sondy jest raczej pomocny Tobie, a nie ludziom, którzy odwiedzają bloga.

Umieszczanie statystyki na blogspotowych blogach jest według mnie odrobinę bezsensowne, bo przecież sama możesz sprawdzić ilość odwiedzin w inny sposób. Zresztą liczba odwiedzin raczej o niczym nie świadczy, bo w końcu są tacy, którzy tylko wchodzą przypadkowo i zaraz wychodzą. Dużo precyzyjniejsze dane możesz odczytać w statystykach w opcjach edycji bloga, bo tam masz już podane strony, z których ludzie wchodzili na Twoją stronę i dużo różnych innych opcji.

Polecane mają sens przy dużej ilości postów, ale na razie opublikowałaś zaledwie cztery, więc nie rozpędzałabym się tak z umieszczaniem tej ramki.

3,5/5

Dodatkowe:

Brak.

Podsumowanie:

52 punkty dają bardzo mocną ocenę dobrą. Ciężko oceniało mi się tego bloga, głównie ze względu na niewielką ilość treści. Masz specyficzny styl, który jest ciekawy i warto go dalej rozwijać. Im więcej piszesz, tym lepsza się w tym stajesz, więc jedyna rada, jaką mogę Ci dać to – pisz więcej!


Dziewczyny, ten limit długości tekstu w formie stron naprawdę się przyda...