154# Ocena bloga niebanalna-historia

Oceniająca: MariXa M.
Autor: Elisabeth An Livest





Wstęp:
Byłam stałą czytelniczką jednego z Twoich opowiadań (o czym już pewnie wiesz) i bardzo mi się podobało. Choć zakończyłaś go już kilka miesięcy temu, jakoś nie mogłam się zebrać, by sprawdzić Twojego nowego bloga, właśnie Niebanalną historię. Ale cieszę się, że w końcu mam tę okazję.
Adres chwytliwy, wystrój ładny, ciekawy, zakładki w porządku, więc nie ma co dalej przedłużać.
9/10

Treść:
Prolog
„drudzy w czerni - odcieniu zagłady oraz brudu.” – Zamiast myślnika użyłaś dywizu, co jest błędem. Te dwa znaki różnią się nie tylko długością (myślnik jest dłuższy), ale i funkcjami. Dywizu stosujemy przede wszystkim jako łącznika, zaś myślnik ma nieco inne znaczenie. Polecam Ci przeczytanie czegoś więcej na ten temat.
Potem popełniasz podobne błędy, więc już sama możesz je poprawić.
„Nie, żebym miała jakąś wadę wzroku” – W tego typu zdaniach nie stawiamy przecinka przed „żebym”.
„Ten wieczór był wyjątkowo chodny” – Literówka: „chłodny”.
„napawało mnie pewnego rodzaju niepokojem. Podobnie do uczucia, które wywoływała w człowieku ciemność.” – A nie powinno być: „podobne”? Tak zdanie brzmi sensowniej.
„- Masz niebiesko-złote oczy” – Zabrakło łącznika między tymi dwoma członami.

Rozdział I
„Przygarnęłam go do siebie, samotne mieszkanie i mi dawało się we znaki” – W tym zdaniu lepiej, gdybyś zapisała dłuższą formę owego zaimka, czyli „mnie”.
„Praktyka jednak czyni mistrzem, po wielu nieudanych próbach nauczyłam się nawet teleportacji łącznej.” – Poprawnie frazeologizm ten wygląda tak: „praktyka czyni mistrza”.
Widziałam ledwie widoczne, dwie, maleńkie blizny po kłach” – Znów pleonazm – widziałam widoczne. Niezbyt dobrze to wygląda.
„choć w obu wypadkach występował wyjątki” – „występowały”.
„usiadł obok, posyłając mi lekko... hm, przyćmiony” – Dokończone wypowiedzenie po wielokropku należy zacząć małą literą. To nie jest nowe, zupełnie inne zdanie, lecz ciąg dalszy tego wcześniejszego.
„nie miałam ochoty na kogoś tak... zużytego, jeśli owe słowo dobrze opisuje sytuację” – To samo, co wcześniej. Zdanie po wielokropku zapisz małą literą, ponieważ jest to kontynuacja tego przerwanego. Poza tym powinno być „owo słowo”, ponieważ „słowo” jest rodzaju nijakiego, dlatego zaimek również powinien przyjąć ten rodzaj.
„choć porównanie nie całkowicie nie pasowało.” – W tym zdaniu „niecałkowicie” należy zapisać łącznie.

Rozdział II
„- Dziękujemy! - tym razem to ja się odezwałam.” – Didaskalia rozpocznij małą literą, gdyż mają związek z kwestią wypowiadaną przez bohatera.
„Ostrze wbiło się w mój brzuch jak nóż w roztopione masło. Zakuło, ale to jedynie” – Słowo „zakuło”, czyli „zakuć” nie za bardzo pasuje do sensu zdania, więc dochodzę do wniosku, że po prostu popełniłaś literówkę i powinno być: „zakłuło”.
„Może, zawsze uważałam, że są nieco szurnięci.” – To w końcu może czy rzeczywiście tak sądziła? Zupełnie nie rozumiem tego wtrącenia.
„Patrząc na ciało przyjaciela, mężczyzna cofnął się.” – Raczej: nieprzyjaciela. Bez przesady, że łamanie sobie karków i rażenie prądem należało do przyjacielskich odruchów i oznak czułości.

Rozdział III
„Brzmiało to tak... ciepło.” – Znów ten sam błąd – dokończenie zdania powinnaś zapisać małą, nie wielką literą.
„wątpię, by ktokolwiek tęsknił za twoimi kłami.” – Brak przecinka przed spójnikiem.
„robi halo. Nie wielkie, ale jednak.” – Partykułę „nie” z reguły piszemy razem z przymiotnikami, a i w tym przypadku również należałoby tak uczynić.
„- Elisabeth. - przywitał mnie miękki, zdziwiony, niemniej uradowany głos” – Didaskalia odnoszą się bezpośrednio do wypowiedzi, więc zacznij je małą literą. A co za tym idzie, kropkę również należy usunąć.
„- O, widzę, że przyprowadzałaś również gościa.” – „przyprowadziłaś”.

Rozdział IV
„Marszczył czoło, chcąc zrozumień zaistniałą sytuację” – „zrozumieć”.
„jednak w niewielki stopniu.” – Literówka – powinno być: „niewielkim”.
„po tym, jak dowiedział się, ie w innym wypadku musiałby siedzieć ze mną przy stole.” – Znów literówka. Chyba chodziło tutaj o „że”.
„Tylko przy nim potrafiłam zachowywać się w miarę... miło, przyjaźnie (...). Tu wszystko było takie... normalne.” – Jak widać, tutaj również po wielokropku ciągniesz dalej zaczęte zdania, więc niepotrzebnie zapisałaś te części wielką literą, jakby to były zupełnie inne, nowe zdania.
„Niczym niezachwiana codzienność, mijające powoli dni” – Skoro mowa o codzienności, nie można o niej powiedzieć „mijające”, tylko „mijająca powoli dni”.
„Zabiłabyś mnie, a ciało zostawiła w tej swojej zabijalni albo w jakimś stawem.” – Nie ma takiego słowa „stawem”, uznaję więc, że to jakaś pomyłka, tylko nie mam pojęcia, jaki wyraz powinien się tutaj znaleźć, więc pozostawiam tę zagadkę Tobie.
„Kobieta po cztererdziestce, a przynajmniej na tyle wyglądająca” – Oj, rozpędziłaś troszeczkę w tym wyrazie – powinno być: „czterdziestce”.

Rozdział V
„To denerwujące, kiedy ktoś na siłę udaję miłego, co?” – „udaje”.
„Wpatrywał się w migdałowe ciasto z uroczym, cukrowym kotkiem na jako ozdobą” – Nie rozumiem tego wyrażenia – „na jako”? Proponuję to zmienić na: „Wpatrywał się w migdałowe ciasto z uroczym, cukrowym kotkiem w roli ozdoby”.
„- Zanieś to tej ładniej pani i powiedz” – Nie przysłówek, lecz przymiotnik powinien się tutaj znaleźć – „ładnej”.
„Wcale mi się nie śpieszyłam, wdychałam zapach tej napiętej atmosfery” – Albo „wcale mi się nie śpieszyło”, albo „wcale się nie śpieszyłam”, nie możesz łączyć obu tych wyrażeń, ponieważ zobacz, jaki dają wtedy efekt.
„Zapadała cisza, podczas której do moich uszu dochodziło tylko cykanie ściennego zegara.” – Poprawnie: „do moich uszu”.
„Z początku pomyślałam, jaki to niehigieniczne” – „jakie”.

Rozdział VI
„nazywają mnie Uciekającą Wampirzycą, a nie Maszynką do Zabijania.” – Brak przecinka przed, w tym przypadku, spójnikiem „a”.
„jakby podłoga powstała po to, by dotknęły jej właśnie stopy River w kryształowych pantofelkach.” – Zmieniłabym ten fragment na: „jakby podłoga powstała po to, by dotykały (dotknęły) ją właśnie stopy River w kryształowych pantofelkach”.
„prosto na moją twarz, a z barku krwi w organizmie poczułam okropny ból.” – Przestawiłaś literki w wyrazie „braku”.
„bronią swoich lasów, jezior, rzek, gór, czy skąd tak jeszcze pochodzą.” – A nie powinno być: „skąd tam”?
„Tylko nimfy ognia są w stanie walczyć” – Nie wiem, o co chodziło w tym zdaniu, ale zupełnie mi ono nie pasuje, bo nie ma żadnego sensu.

Rozdział VII
„jakby stanowiła cześć mojego dobrego humoru.” – Chyba miałaś na myśli „część”.
„wtrąciłam, odkładając słuchawkę, Ciekawe skąd wiedział, iż odbiorę?” – Zamiast przecinka należałoby wstawić kropkę.
A dlaczego miał nie wiedzieć? Przecież najpierw odebrała Sindy, a gdy Key nakazał jej dać telefon Elisabeth, to chyba wiadomo, że potem już rozmawiał z samą Lisą. Więc w czym problem?

Rozdział VIII
„Przepraszam - dodałem szybko, by nie przerwała. - Za to, co mówię. Jestem po prostu zły” – Skoro wypowiedź po didaskaliach jest kontynuacją tej zaczętej przed didaskaliami, to niepotrzebnie postawiłaś kropkę na koniec kwestii narratora. Wobec tego wypadałoby poprawić to na: „ Przepraszam – dodałem szybko, by nie przerwała – za to, co mówię. Jestem po prostu zły”.
„wspólnymi wieczorami przy gorącej czekoladzie. Teras Chris chciał tylko jednego.” – Literówka: „teraz”.

Rozdział IX
„Stukałam paznokciem o blat stołu, zerkając spode łba na wściekłego Christiana. (...) Chris nie wyglądał ani na wściekłego, ani na zaskoczonego. W jego złotych oczach błąkało się zrozumienie, które burzyło maskę obojętności.” – To w końcu był na nią wściekły czy nie był? Czyżby huśtawki nastrojów, hę?
„wbiłam w niego wzrok złoto-niebieskich oczu.” – Między tymi członami zabrakło jeszcze łącznika.
„- To ja sprawiłem, że ty i te twoje cholerne siostrzyczki przyszły na świat!” – „przyszłyście”.
W śród złota jego tęczówek dostrzegłam czerwień” – Wyraz „wśród” zapisujemy razem, nie rozdzielamy go spacją.
„utwierdzała się w przekonaniu, że dzieci mogą byc dla niej przeszkodą” – „być”.
„- Twoim pierwszym słowem było... krew, Lisiu.” – Po wielokropku słowo „krew” należało zapisać małą literą.

Rozdział X
„wyruszył, aby zniszczyć Łowców.” – Zauważyłam, że miano  „Łowcy” zapisywałaś wielką literą. Wobec tego i w tym przypadku powinnaś tak uczynić.
„ubrana w strój godny nauczycielki wf'u” – Jeśli już, to „wf-u”, czyli zamiast apostrofu należy zastosować łącznik (dywiz).
„nawet gdy ta kazała mu iść na boisko i grać kolegami w koszykówkę” – Prawidłowe wyrażenie to: „grać z kolegami”.
„niebiesko-złote oczy bez żadnego konkretnego wyrazu” – Znów zabrakło łącznika.
„- Cieszę się, że wróciła - powiedział, a mnie ogarnęło przedziwne poczucie bezpieczeństwa.” – A nie powinno być: „wróciłaś”?
„Key wyminął mnie wszedł do kuchni.” – Zabrakło albo przecinka, albo spójnika „i”. Masz do wyboru.
„Jesteście samotnikami i dbacie jedynie o własne dobro.   Zabolała mnie ta prawda.” – Nie postawiłaś wpierw myślnika nim przeszłaś do kwestii narratora.
„Jeśli nie Łowca, to ktoś, z kim się współpracują.” – Zbędny zaimek „się”.
„życie bezbronnych osób trzymają głęboko w... odbycie.” – Haha, co za zestawienie. Ale powracając do tematu poprawności – po wielokropku wystarczy, że zapiszesz wyraz małą literą.
„szatyna, który wyglądał na nico zdezorientowanego całą sytuacją.” – Literówka w słowie „nieco”.

Rozdział XI
„dał znać staruszce ze ladą, że przybył klient.” – Powinno być: „za ladą”.
„kilogram jakiś nadziewanych pierniczków, najlepiej białych” – Jest to określenie rzeczownika „pierniczki”, który jest w liczbie mnogiej, więc powinno być „jakichś”. Zaś „jakiś” używamy do określania rzeczowników w liczbie pojedynczej.
Rozum chłopca nie potrafił zrozumieć, jakim cudem zrobiono z cukru taki wzór” – Rozum nie potrafi zrozumieć, masło maślane. Bardziej bym była za ujęciem tego w ten sposób: „Rozum chłopca nie potrafił pojąć, jakim cudem zrobiono z cukru taki wzór” lub „Chłopiec nie potrafił zrozumieć, jakim cudem...”. Tak brzmi o wiele lepiej.
„chwyciłam papierowe torby i opuściliśmy kawiarni.” – Na końcu „kawiarnię” powinno się jeszcze znaleźć „-ę”.
„W jej błękitno-złotych czach malował się szok i głód” – „oczach”. A pomiędzy dwoma członami określenia zabrakło dywizu.
„- Naprawdę nie podoba ci się moje aktualne nastawienie na świata?” – Użyłaś złego wyrażenia, powinno być: „nastawienie do świata”.
„Czułem kły, który wysunęły się z dziąseł dziewczyny” – „które”.
„Po cały moim ciele rozniosło się ciepło” – „całym”.
„pewien, że Lisa wyczuwa wszystkie emocje tak, jak człowiek wyczuwa się zapach kurczaka lub frytek.” – Niepotrzebnie dodałaś ten zaimek „się”, wystarczy po prostu: „wyczuwa”.

Rozdział XII
„Postanowiłam nie rozpoczynać tortu bez Key, który... spał jak zabity. (...) Teraz musieliśmy chodzić z obrączką aż... do śmierci któregoś z nas (...) zmuszał do wykonania... toru przeszkód.” – W tych trzech fragmentach należy zdanie po wielokropku zapisać małą literą.
„ - Matki nie potrafią kochać, to ogólna prawda. - Brodacz machnął ręką, prawie wypuszczając z dłoni trzymane narzędzie.
- Więc dlaczego kocha ją?” – Wydaje mi się, że powinno być: „Więc dlaczego kochasz ją?”, bo tylko w ten sposób pytanie to miałoby jakiś sens.
Ziewną przeciągle, nie martwiąc się zakrywaniem ust” – „ziewnął”.
„- Dzień dobry - rzuciłam,  spode łba do mężczyzny ubranego w ciemny garnitur.” – Zbędny przecinek.
„Ulice Ash Dale były przepełnione ludzi.” – Przepełnione (kim? czym?) ludźmi. A więc źle odmieniłaś rzeczownik w narzędniku.
„wbił swój okropny, natarczywy wzrok s moją twarz.” – Nie „s”, tylko „w”.
„tym samym zapomnieć o wszelkim źle tego świata.” – Znów niepoprawna odmiana – „o wszelkim złu”.

Rozdział XIII
„wampirzycy wymówił bez pośpiechu, l serwując reakcję adresata słów.” – Po pierwsze: powinien być spójnik „i”, po drugie: chyba chodziło o „obserwując reakcję”.
„Nie ze złości, po prostu, aby skupił myśli na czymś innych.” – „na czymś innym”.
„Julian patrzył na mnie zielono-złotymi oczami, prawie płacząc.” – Ponownie popełniłaś ten sam błąd. W takich przypadkach, kiedy określenie składa się z dwóch innych kolorów, między tymi członami trzeba postawić łącznik.
„Pogłaskałam go, lecz bez uśmiechu. – Jesteś naprawdę dobrym chłopcem, Julianie.” – Jeśli znów powracasz do kwestii wypowiadanej przez postać, musisz wpierw ją oddzielić myślnikiem od narracji.
„Nikt nie ruszał go d lat” – „od lat”.
„Ktoś kiedyś skradł klucz, otworzył je i... nie oddał.” – Po postawieniu wielokropku dokończenie zapisz małą literą.
„zapytał Key, gdy nacisnęłam klamkę. Tylko uśmiechnęłam się z odpowiedzi.” – Raczej: „w odpowiedzi”.
„o ile ja widziałam w wszystko, o tyle Key prawie nic.” – Niepotrzebnie dodałaś przyimek „w”.
„Nawet oczy, s których się niegdyś zakochałam, straciły tej radosny, optymistyczny błysk.” – Dwie literówki: nie „s”, tylko „w których” i nie „tej”, ale „ten”.
„Ja... już cię nie kocham.” – Znów zdanie po wielokropku zapisz małą literą, ponieważ jest to ciąg dalszy zaczętego wcześniej zdania.
Nie będę już się z tym powtarzać, bo myślę, że już tyle razy Ci pokazałam ten właśnie błąd, że już wiesz, w czym rzecz. Więc z resztą wielokropków poradź już sobie sama.

Rozdział XIV
„Nie wyglądała na kogoś zdrowego psychicznie. Zamglone spojrzenie. Przypominał kogoś, kto przez długi okres czasu” – Jak widać, piszesz o płci żeńskiej, więc czasownik powinien się właściwie do tego odnosić. Chodzi mi o poprawienie słowa „przypominała”.
„gdyż otworzyła mi oczy, ale żeny nadal pałać do niej jakimś uczuciem...?” – „żeby”.
„Tymczasem podczas bardziej wymagających wyzwać” – „wyzwań”.
„Bo nim zachód przyjdzie, to wyznasz mi, że, nasz związek” – Wstawiłaś przecinek w złym miejscu. Potrzebny jest on przed „że”, nie po.
„On i ta cała River, którą wytrzasną niewiadomo skąd.” – Powinno być: „wytrzasnął”.
„- Żałuj, że nie widziałeś mnie na szkolnym wfie.” – Jeśli odmieniasz ten skrót przez przypadki, musisz pamiętać o dodaniu jeszcze łącznika, czyli w tym przypadku musi to tak wyglądać: „wf-ie”. Choć ja osobiście wolę, kiedy wyrazy są zapisywane w całości, nie skrótami.

Rozdział XV
„Kto by pomyślał, ze wampir” – Literówka: „że”.
„Trochę jej zazdrościłam , sama też wolałabym żyć beztrosko.” – Usuń tę przerwę przed przecinkiem.
„Tyle że życie nieprawdziwych utkanie jest troskami” – „utkane”.
„Dokładnie się jej przyjrzałam. Nie kłamała, przynajmniej tam się zdawało” – Raczej: „tak się zdawało”.
„odezwała się nagle, wciąż parząc przed siebie.” – Nie „parząc”, tylko „patrząc”.
„uważałam za przyjemne, to gdy otworzyłam oczy, całkiem zmieniłam zdanie.” – Brak przecinka.

Rozdział XVI
„Jako jedyne dziecko uczuł się na Łowcę” – A nie: „uczył się na Łowcę”?
„skoro widywali go tylko podwładni matki, którzy byli do najmniej okropni.” – Nie pojmuję, o co chodzi – „byli do najmniej okropni”? Jeśli dobrze rozumuję przekaz zdania, to po prostu niepotrzebnie dołożyłaś przyimek „do”.
„Przekręcił klucz, a wtedy jego oczom ukazała mu się matka.” – To w końcu ukazała się jemu czy jego oczom? Albo to, albo to. Trzeba się na coś zdecydować.
„W innych domach pewnie jest, pomyślał Énzo (...) oznajmił zimno Enzo, wskakując z powrotem (...) Enzo pamiętał tylko, że pozwolił” – Jeśli zapisywałaś imię chłopca z akcentem, to nie zapominaj o nim również w pozostałych przypadkach.
„Bolało, ale nie chłopiec nie płakał.” – Za dużo zaprzeczeń.

Rozdział XVII
„Nie wiem, czy ktoś cię poinformował, ale ta kobieta -wskazał na Elżbietę - była posiadaczką duszy Lisy.” – Zabrakło przecinka.
„Przy jednej ze ścian stało łóżko , w którym zmieściłoby się trzy albo cztery osoby.” – Bez spacji przed przecinkiem. Powinno być: „zmieściłyby się”.
„przyznała w końcu, unosząc delikatni kąciki ust” – „delikatnie”.
„Może nie znałem wielu technik bitewnych i nie miałem planować, ale znałem się na wampirach jak nikt inny” – W tym zdaniu akurat sensowniejsze byłoby użycie wyrazu „umiałem” zamiast „miałem”.
„wampiry, które niedawno kogoś przemieniły, nie miały wystarczającą siły” – „wystarczająco” albo „wystarczającej siły”.
„Przeczuwając, co planuję River” – Dlaczego odmieniłaś ten czasownik w pierwszej osobie, kiedy powinna być trzecia?
Każdego Łowca jej zachowanie oceniał jako racjonalne.” – Powinien być mianownik – „każdy Łowca”.
„- W stu procentach się z tobą zgadzam. - Pokiwałam głową” – Didaskalia rozpocznij wielką literą.
„uważałam za efekt uboczy nadużycia alkoholu.” – Literówka w zapisie: „uboczny”.
„- Może powinnam zacząć nosić okulary? - W nich też wyglądałabyś pewnie pociągająco.” – Zapomniałaś o wciśnięciu entera przed kolejną wypowiedzią postaci.


Zauważyłam, że dodałaś nowy rozdział... Wybacz, ale nie sprawdzałam go pod względem poprawnościowym. Owszem, przeczytałam go, ale błędy, mam nadzieję, sama wyłapiesz.

Wow, fabuła po prostu zachwyca. Akcja rozwijała się praktycznie w każdym rozdziale, mimo że niektóre z nich nie wnosiły zbyt wiele do kolejnych wydarzeń. A kiedy jest już spokojniej i kiedy czytelnik utwierdza się w przekonaniu, że potrafi przewidzieć kolejne losy, nagle bum, jego pewność zostaje obalona, gdyż zwrot akcji zupełnie zmienia poglądy na pewne sytuacje. Podoba mi się uwzględnienie w Twoim opowiadaniu innych wartości niż miłość i niezwykłość, ale więcej o tym nieco później.

Z dialogami nie masz praktycznie żadnych poważnych problemów, choć jedynym zastrzeżeniem jest ich zły zapis. Do rozpoczynania i oddzielania wypowiedzi bohatera od narracji służy półpauza, czyli inaczej myślnik, nie dywiz.

Bohaterowie w Twoim utworze są bardzo różni, mają swoje charaktery, podejścia do życia i sposoby bycia, za co możesz być z siebie dumna. Nie zlewają się ze sobą, tak jak to ostatnio coraz częściej zauważam w wielu opowiadaniach, lecz każdy z nich tworzy inny, wyróżniający się obraz własnej osoby.

Elisabeth to wampirzyca, która została przemieniona w bardzo młodym wieku. Wciąż nie mogę się nadziwić, jak taka osóbka może być tak bezlitosna i z taką mocą zachowywać zimną krew, na przykład podczas zabijania albo walki. Jej to wręcz sprawiało przyjemność, że może się „zabawić” i zadać ból. Podobnie swoją ciągłą ucieczkę przed Łowcami traktuje jako pewnego typu grę. W niektórych momentach nawet irytuje mnie ta jej arogancja, pewność siebie i duma. Poza tym nie mogę znieść tych jej „wampirzych zasad” – wampir nie może okazywać współczucia, bo to jest zbyt ludzkie, wampir nie może się angażować i przywiązywać do innych, bo straci swój wampirzy autorytet, nie może nawet posprzątać głupich naczyń po obiedzie, bo mu korona z głowy spadnie, wampir nie może tego, nie może tamtego... Gdybym ja tak sobie miała wyliczać, co dałabym radę zrobić, a czego nie, nie urażając przy tym swojej dumy, to bym chyba nic nie robiła. Za kogo ona się uważa? To, że należy do nieśmiertelnych ma od razu oznaczać, że jest kimś wyższym? Kimś wyższej rangi?

Stosunki między nią a Key są trochę... specyficzne. W tym przypadku przyjaźń opiera się na czymś zupełnie innym, niż moglibyśmy osądzić. Tutaj istnieje coś jeszcze... Niby oni sobie nawzajem ufają, ale jednocześnie wiedzą, na co jednego i drugiego stać, czyli pojawia się też jakaś namiastka strachu. A zarazem oni to wszystko akceptują – ufność pomieszaną z lękiem. Zdziwiło mnie na przykład to, że Key tak zapragnął być ugryzionym przez Lisę, że chciał być potraktowany przez nią tak jak pozostali ludzie. Nie rozumiem nadal, co nim kierowało... Może chciał tym sposobem dać Elisabeth do zrozumienia, że toleruje ją pod każdym względem, nie przeszkadza mu brak pulsu, głodne spojrzenie, które z pewnością nieraz mu posyłała... W każdym razie ta decyzja mnie bardzo zaskoczyła.

Key w tych wspomnieniach, kiedy jeszcze był „kandydatem” na Łowcę wydaje mi się kimś zupełnie innym, niż Key, który zamieszkał z Lisą. Według mnie w przeszłości został ukazany za śmiałego, silnego, a nawet trochę aroganckiego chłopca i czytając początek tych wspomnień miałam wrażenie, że wprowadziłaś jakiegoś nowego bohatera w wieku co najmniej siedemnastu lat. Gdy ujawniłaś w końcu, iż dotyczyło to Key, nie mogłam po prostu uwierzyć, że to ta sama postać. Jakoś nie pasowało mi to wszystko do chłopca, który przy wampirzycy uchodził za nieśmiałego, wrażliwego i w sumie grzecznego, nie licząc jego późniejszej zmiany pod wpływem nowego miasta, pełnego nieprawdziwych. Te dwa obrazy bohatera nieco się od siebie różniły.

River bez wątpienia nie była do końca normalna, co spowodowane było raczej odejściem Elisabeth z jej życia, tęsknotą za nią, a także złamanym sercem. Nie polubiłam jej ani trochę, nawet pomijając już moje poglądy na temat tego typu związków. Ale najbardziej zaskoczył mnie fakt, że ona była matką Key. To co? Nagle zmieniła swój „gust”? No niestety, jakoś niezbyt mnie to przekonuje. Zwłaszcza ten cały zbieg okoliczności, że to właśnie Lisa odnalazła porzuconego syna River, zaopiekowała się nim i nagle po tylu latach – bum! – prawda wychodzi na jaw.

Christiana nawet trochę lubiłam, choć zraził mnie tym, że chciał wziąć ślub ze swoją siostrą (co prawda przybraną, ale w każdym razie siostrą).

Rozumiem, że wampiry, w wielu książkach zresztą, nie przywiązują wielkiej wagi do pokrewieństwa krwi, kiedy się z kimś wiążą, lecz nadal to dziwnie brzmi. I jeszcze ta jego intryga przeciwko Elisabeth. Moja sympatia, jaką go na początku darzyłam, prędko zmalała. Cóż, zawsze znajdą się jacyś wrogowie wśród przyjaciół.

Świat przedstawiony nieco różni się od typowych opowieści o wampirach, zmiennokształtnych itp. Ukazałaś go pod innym kątem, dodałaś wiele od siebie, co tylko dowodzi Twojej kreatywności. A więc z oryginalnością nie masz najmniejszego problemu, zresztą w pozostałych Twoich opowiadaniach, które przeczytałam, również jej nie zabrakło. Wspominałam wcześniej o tym, że nie ograniczałaś się do tylko jednej wartości, czyli miłości albo niezwykłości, co ostatnio stało się głównym motywem powieści fantasy, lecz zwróciłaś też uwagę na tak ważne rzeczy, jak troska, odpowiedzialność, oddanie... Na przykładzie Elisabeth pokazałaś, że nie musimy być dobrzy i czyści, by zasłużyć sobie na miłość innej osoby, a także nie musimy na siłę postępować na wzór naszego środowiska.

Opisów w Twoim utworze z pewnością nie było mało, zadbałaś o ich obecność i w sumie wykonałaś kawał dobrej roboty. Nie wiem, co mogę Ci w tej kwestii napisać czy coś doradzić, bo tak naprawdę Ty nie masz z opisami żadnych kłopotów, dlatego może już przejdę do punktacji.
67/70


Dodatkowe punkty: 
Za oryginalność, ciekawą akcję, opisy miejsc i wszystko, co sprawiło, że ten blog wyróżnia się spośród innych, przeciętnych powieści fantasy, uważam, że należy Ci się dodatkowy punkt.
1/2


Podsumowanie:
Twoje opowiadanie jest pisane na bardzo wysokim poziomie i jedyne, co mogę Ci tutaj doradzić, to pilnowanie się z literówkami, które dosyć często się zdarzały.
Twoje opowiadanie zdobyło 77 punktów na 82 możliwe, co daje Ci ocenę bardzo dobrą z plusem. 
Obyś tylko nie zaprzestała dopracowywać swojego talentu, bo coś czuję, że następnym razem może Ci się trafić nawet szósteczka za opowiadanie.

2 komentarze:

  1. Marixo, bardzo dziękuję za ocenę, jesteś wspaniała - wyrobiłaś się z nią tak szybko... Jestem pod ogromnym wrażeniem!

    Błędy oczywiście poprawię, już zaraz się za to biorę. Wstawię również myślniki przy dialogach, dziękuję za zwrócenie uwagi.

    Czytając Twoją ocenę, czułam, że doskonale przekazałam wszystko to, co mam w swojej głowie. Czasami miewam zastój, tak jak każdy, lecz nie jest on spowodowany brakiem chęci, a właśnie myślą, że wszystko jest zbyt pokręcone, niedokładne, że nikt nie siedzi wewnątrz mojej głowy i nie jest w stanie zrozumieć tego, co myślę. Zwłaszcza, iż mam tendencję do wplatania niepotrzebnych zdań w środek akapitu, a nie wnoszą one nic nowego.

    To, że Lisa znalazła Key, czyli syna River, to zwykły przypadek. Albo przeznaczenie, jeśli rzeczywiście istnieje. Pisząc pierwowzór fabuły, chłopiec nie był ani wypędzonym Łowcą, ani dzieckiem ukochanej Lisy. Jednak z czasem, jak fabuła się rozwijała, zabrakło mi wątku łączącego wszystko w całość. Przeglądając notatki, stwierdziłam, iż więzy krwi to dobry wybór.

    Jeszcze raz bardzo dziękuję za ocenę, czytając ją, uśmiechałam się jak głupia. Nie sądziłam, że idzie mi tak dobrze. Piątka z plusem? Nawet o niej nie marzyłam!

    Powodzenia w dalszym ocenianiu,
    Elisabeth An Livest

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za miłe słowa i cieszę się, że ocena cię zadowoliła. :) Sądziłam, że taka ocena, jak piątka z plusem, w ogóle cię nie zaskoczy, w końcu, jak już pisałam, odwaliłaś kawał dobrej roboty. ;)
      Również życzę powodzenia, Liso. ;D

      Usuń

Przeglądaj notki

Created by Agata for WioskaSzablonów. Technologia blogger.