125# Ocena bloga betonowe-lasy

Oceniająca: Thoughtless

Oceniany blog: betonowe-lasy

Autorka: Lena Max

Wstęp:

Betonowe lasy nie dają specjalnego wglądu na to, czego możemy się spodziewać. Co innego belka, która od razu informuje czytelnika o tym, iż trafił na bloga, gdzie znajduje się zbiór opowiadań. Od razu mała uwaga – spacja przed myślnikiem, „zbiór” małą literą. Szablon bloga wykonany został przez Elfabę. Całość wygląda schludnie, czytelnie. Barwy stonowane, nie zawierają mocnych kontrastów. Czcionka ma wystarczający rozmiar, nie wtapia się w tło. Jak na razie wydaje się, że jest dobrze.

Dodatków niewiele – informacje na temat bloga, ostrzeżenie, w zakładkach: strona główna, podstrony ze spisami treści wszystkich opowiadań jakie do tej pory zamieściłaś, linki, spam i kontakt; obserwatorzy i liczba wyświetleń. Szkoda, że nie zamieściłaś podstrony o sobie, gdzie moglibyśmy dowiedzieć się czegoś więcej o tobie. Mimo tego – wszystko jest na swoim miejscu, nie mam na razie powodów narzekania.

8/10

Treść:

Trzynaście krótkich rozdziałów, a jednak czytałam je bardzo długo. Z początku podchodziłam do opowiadania Bo zapominając zdradzam dosyć optymistycznie. Zapowiedź zachęciła mnie dosyć mocno. Pomyślałam, że może to być niezły pomysł. Inna sprawa, że dobra myśl nie zawsze jest doskonale realizowana. Ale po kolei.

Całość fabuły opiera się na życiu Leny. Dziewczyny, która należy do Gwardii Błękitnych, organizacji próbującej zwalczyć sektę Jedynych Prawych. Już tutaj zaczęłam mieć wątpliwości. „Nazywają się Jedynymi Prawymi, mają swoją biblię i święte relikty ale, całe ich życie jest grzechem. Wierzą że, jak powiedział prorok: zło czai się w niewinnych. A ich świętym obowiązkiem jest likwidacja demonów.” To tak na temat Prawych. W porządku, rozumiem. Jednego dnia pewien człowiek uznał, że objawił mu się Bóg i kazał rozgłaszać nowe prawdy, więc tak uczynił i zebrał ludzi, którzy zaczęli je wyznawać. Gwardia Błękitnych musi ich zabijać. „Do organizacji werbują ludzi z domów dziecka, adoptują by wychować na zabójców.” Dzieci wychowywane na zabójców? Ciekawe, doprawdy. Lena musi sprawiać pozory, że jest zwykłą dziewczyną i nie może nikomu z osób trzecich powiedzieć co robi po godzinach, gdy oni układają się do łóżeczek. Wtedy pojawiło się pytanie – czy tego aby na pewno już nie było? Większość książek młodzieżowych opiera się na tym. Jest ktoś, kto jest niezwykły, ale za wszelką cenę stara się to ukryć. I dwie organizacje, spośród których jedna musi zlikwidować tę drugą. Leną zajmuje się jej wujek, dziewczyna mieszka w internacie i stara się dostosować, a jest jak jest. Co jakiś czas dostaje zadania unieszkodliwienia jakiegoś Prawego albo zabicia go. To dosyć okrutne, bo wnioskuję, że częściej wykonuje to drugie. Jak to sama Lena stwierdziła, zabijają morderców, sami stając się nimi. Mogliby próbować szukać innego sposobu, aby nie musieć wykonywać egzekucji, a mimo tego wolą strzelać do nich. Podczas pierwszego morderstwa opisanego w opowiadaniu, Lena odczuwa jakieś wyrzuty sumienia. W końcu zabija go inny Gwardzista i jak dla mnie oczywistym jest, że to on wkrótce zajmie ważne miejsce w sercu Leny. Czyżbym znowu spotkała się z przewidywalnością akcji? Na to wygląda, bo oczywiście za chwilę pojawia się w szkole, co nie podoba się głównej bohaterce. W końcu stwierdza, że wszystko jej jedno, bo niedługo i tak wyniesie się ze szkoły. Rzeczywiście, wyjeżdża do wuja, a za nią Maks, tajemniczy „chłopak z blizną”. Wtedy akcja przybiera niezwykły obrót. Atak Prawego, kolejny wyjazd, gdyż ktoś naszą Lenkę chce pojmać, pościgi, strzelaniny. W międzyczasie pojawia się jeszcze jeden wątek nowego kolegi, Aleksa, który zaczyna podróżować wraz z głównymi bohaterami. Okazuje się, że matka Leny została zabita przez ojca Maksa, a z kolei Krwawa Kat jest matką Leny. Następnie porwana zostaje siostra Aleksa, Olka (zaskakujące, że wcześniej nie dostrzegłam żadnej wzmianki o tym, że ma on rodzeństwo, a nagle się pojawia), która ma zostać złożona w ofierze. Odratowują ją i ona również przyłącza się do wesołej wycieczki. Teraz  zaczyna się wątek romantyczny. Trójkąt miłosny, który przypomniał mi, o zgrozo, Sagę Zmierzch. Ona chce Maksa, Maks chce jej, ale między nimi pojawia się Aleks, którego Lena także potrzebuje. Proszę cię, nie zrób z tego telenoweli, które ogląda moja babcia każdego ranka…

Rozdziały są krótkie, a w niektórych dzieje się tak dużo, że łatwo się pogubić. Ba, ja zgubiłam się już kilka razy i musiałam wracać do poprzednich rozdziałów, żeby upewnić się, czy nie zrozumiałam na opak. Przez to właśnie czytałam też znacznie dłużej i zniechęcałam się co jakiś czas. Jednakże dotarłam do końca i chwała bogom nordyckim.

Nie jest tragicznie z twoim stylem. Rzekłabym, że całkiem przyzwoicie. Może niekiedy zdanie brzmi ciut niezgrabnie, ale nad tym da się popracować. Dosyć lekki w odbiorze, ale jak już wspominałam – męczyłam się, bo akcja nie była rozłożona we właściwy sposób. Wiesz, że zazwyczaj jest to spowodowane brakiem wcześniejszego przemyślenia fabuły i ułożenia jej? Coś mi mówi, że tak też jest w twoim przypadku. Należałoby usiąść któregoś ładnego poranka z kartką papieru, rozplanować całość, opisać mniej więcej i wtedy brać się za układanie wszystkich elementów w spójną fikcję literacką. Pisanie na żywioł jest wygodne i zajmuje mało czasu, bo siadasz tylko przed komputerem i to, co ci wpadło do głowy, przelewasz, ale nielicznym udaje się zrobić z czegoś takiego dobrze zbudowaną powieść. Trzeba nauczyć się dobrze dozować napięcie, aby  czytelnicy, którzy lubią, gdy wszystko przebiega płynnie, byli zadowoleni.

W dialogach jakoś nie dostrzegłam wielkich potknięć. Nastolatki mówią luźnym językiem, czyli tak jak powinny. Chociaż u nauczycieli brakuje mi jakichś bardziej wyszukanych słów. Wiadomo, oni wykazują się zazwyczaj chociaż minimalną elokwencją dlatego, że zawód tego od nich wymaga. Nie narzekam na brak opisów, bo znajdują się w tekście i są całkiem niezłe. Mamy uczucia bohaterów, które pozwalają wczuć się w ich sytuację i poznać ich nieco lepiej. Przy opisach strzelanin, pogoni mogłabym się przyczepić lekkiego uogólniania. Tutaj przydałyby się szczegóły. Nawiasem mówiąc,  zauważyłaś, że aż trzy razy w twoim opowiadaniu pojawia się zwrot o celowaniu, pokazywaniu itp. palcem i to jeszcze w kilku rozdziałach z rzędu? Aby nie za dużo? Brakuje mi opisów pomieszczeń. Nie dowiedziałam się jak wygląda większość pokoi, za wyjątkiem holu i pokoju hotelowego w rozdziale ósmym. Jedynie pojedyncze przedmioty opatrzyłaś jednym epitetem. Wiem, że tatuaż był błękitny, telewizor plazmowy, a fotel zabytkowy. Za to dużą uwagę przywiązałaś Zemście, którą opisałaś bardzo ładnie. Za mało ukazałaś szczegółów w wyglądzie swoich bohaterów. Panie mają albo szpiczaste, albo pulchne palce, tak samo jak klasowa kujonka. Z kolei Maks ma ciemne oczy i bliznę na twarzy. Aleksowi poświęciłaś już nieco więcej uwagi, to muszę przyznać, ale to dzieje się w dalszych rozdziałach, gdzie widzę, iż opisy stają się lepsze. Oznacza to, że się rozwijasz i nie stoisz ze swoimi umiejętnościami w miejscu, więc jest okej.

O bohaterach słów kilka. Nie zapałałam jakąś szczególną sympatią w stosunku do Leny. Przynajmniej wiemy, że ma dobry powód, aby się mścić. Gdyby moją mamę ktoś zabił, również pragnęłabym zemsty. Za to jej nonszalancja niejednokrotnie mnie irytowała. Na co dzień jestem zmuszona obcować z podobnymi personami, co umie nieźle wyprowadzić z równowagi nawet najspokojniejszą osobę, o takim choleryku jak ja nie wspominając. Samozaparcie ma godne podziwu, jedyna cecha, którą w niej polubiłam. Maks z kolei przeraźliwie przypomina mi Damona, a przynajmniej tego książkowego. Tu taki spokojny, sarkastyczny, lubi drażnić innych swoją złośliwością, za chwilę staje się przyjemny i pomocny. Aleks natomiast taki przyjacielski, cierpliwy. Trochę mi się nie chciało z początku wierzyć w to, że przyjaźni się z Maksem. Powiem, że ukazywanie cech bohaterów nie jest u ciebie słabością. Wie się, z kim ma się do czynienia. Mimo tego wydaje się mi się, że znowu – spotykamy się z tym w większości książek dla młodzieży. Silna, niezależna dziewczyna i chłopak, który lubi ironię i sarkazm. Dla zachowania harmonii ktoś miły i sympatyczny, oczywiście.

Tak wnioskuję, że całość rozgrywa się w Polsce. Nie wiemy w jakich miastach, ale nie zawsze jest to takie istotne. Wiesz, co mnie zadziwia? Że Lena tak po prostu wyjechała do wujka, niby to na weekend, potem wyczytałam, że tak po prostu pojechała i nie wróci do szkoły. Jak to możliwe, że jeżeli tak wyjechała bez zapowiedzi, to nikt nie zainteresował się jej zniknięciem, nawet Kris, który wydawał się ją lubić. Co do Olki – nie było o niej wcześniej mowy, a nagle Maks mówi, że ma przyjść razem z Aleksem. Za momencik okazuje się, że chcą ją złożyć w ofierze. Przepraszam, ale nawet nie wyjaśniłaś jak do tego doszło. Tak po prostu stała sobie na ulicy i nagle ktoś ją porwał? Przy okazji nie zrozumiałych akcji, wróćmy do domu wujka Leny, gdzie nagle okazało się, że strażnikowi zrobiono pranie mózgu i przyjął te same wartości co Prawi. Jak to się mogło stać? Naprawdę, nie wyobrażam sobie, żeby ktoś nie zauważył, iż coś jest nie tak. Ba, to samo pytanie – jak, u licha, do tego doszło? Jego też porwali? To jedyne z nieścisłości, jakie rzuciły mi się szczególnie w oczy.

33/60

Na samiutkim wstępie, źle zapisany tytuł. Przed „zdradzam” powinien być przecinek. Te nieszczęsne akapity, o których zupełnie zapomniałaś… Ciężko, naprawdę ciężko było mi się przestawić. Rzecz jasna, pojawiały się czasami na początku rozdziału. Potem znowu znikały. Postaraj się coś z tym zrobić. Dialogi również zapisywane są błędnie. Stawiamy spację po pauzie/pół pauzie zaczynającej wypowiedź postaci. Również przydałoby się, aby zaczynać je od pół-pauz czy pauz, a nie dywizów. Momentami zaczynałaś też nową myśl, a jednak dalej szło to w tym samym akapicie. Najpierw pisałaś o czym to rozmyśla Lena, a następnie przechodziłaś do czynności które wykonywała. I brak rozpoczęcia od nowej linii. Podobnie jak przenosimy się w inne miejsce akcji. Najpierw jesteśmy tu, a zaraz tam. Tymczasem odstępu w tekście, który informowałby nas o tym, brak. Poczytałam sobie także o cytowaniu. Dramaty Shakespeare’a, nieprawdaż? Właśnie, a tutaj sposoby na cytowanie są dwa. W pierwszym zachowujesz jego strukturę graficzną, tj. zaczynasz od nowej linii, a następnie tak jak zostało wydane. W drugim można natomiast koniec wersu zaznaczać ukośnikiem. Ty z kolei stosujesz raz tą pierwszą, drugim w ogóle źle zapisujesz. Na przykład tutaj:

„Umrę i wszystko jej oddam, bo wszystko Oddaje śmierci, kto oddaje ducha.”

Według pierwszego sposobu:

„Umrę i wszystko jej oddam, bo wszystko

Oddaje śmierci, kto oddaje ducha.”

Według drugiego sposobu:

„Umrę i wszystko jej oddam, bo wszystko / Oddaje śmierci, kto oddaje ducha.”

Rozumiesz, prawda? I kolejne – wiesz, że na początku stawiałaś przecinek po spójnikach, a nie przed? Nie wiedziałam co mam zrobić, gdy to zobaczyłam na początku, ale okej, nic się nie dzieje, wszystko jest możliwe do poprawienia. Teraz przechodzimy do wyłapywania błędów z tekstu.

Rozdział 1

„Chwila by się otrząsnąć, chwila by przypomnieć sobie że to się nie dzieje, że to już nie wróci - głęboki wdech.” – Chwila, by się otrząsnąć. Chwila, by przypomnieć sobie, że to się nie dzieje, że to nie wróci. Głęboki wdech.

„Ta myśl jest jeszcze gorsza, szybko zmieniam ją na inna. Neutralną, nie pomaga.” – Ta myśl jest jeszcze gorsza, szybko zmieniam ją na inną, neutralną – nie pomaga.

„Muszę wrócić do jedynej myśli która daje mi żyć - pomszczę ją.” – przecinek przed „która”

„Moja dusza nosi ślady wielu nacięć, mały ranek, jedna na jeden dzień, całych czterech lat.” – zjadłaś dwie literki. Poza tym, to sformułowanie na końcu jakoś tak mi nie pasuje.

„Przecież dopiero minuta, jedna chwila gdy znów tam byłam.” – przecinek przed „gdy”.

„Zamykam oczy chcąc zasnąć, przez chwile nie myśleć, bo nie mogę działać.” – przecinek przed imiesłowem, literówka w „chwilę”.

„Zasypiam widząc oczyma wyobraźni strumień krwi i wyciągnięte ramiona matki, której śmierć pragnę pomścić.” – znowu brak przecinka przed imiesłowem.

„Leże, oddychając głęboko, muszę się zmusić by wstać.” – literówka, brak przecinka po „zmusić”.

„Słyszę że, pada deszcz.” – przecinek w nieodpowiednim miejscu.

„Szumią prysznice. Na końcu korytarza w internacie są łazienki, dzięki nie trafnemu ulokowaniu rur w kilku pokojach słychać szum wody z pryszniców.” – to tak… przecinek po „korytarza” i potem po „internacie”. „Nie” z przymiotnikami piszemy razem, zatem – „nietrafnemu”. Poza tym powtórzenie „prysznice-pryszniców”. Ogółem bardziej zgrabnie brzmiałoby to, gdybyś przed „dzięki” dodała „a”.

„Dziś nie wydarzy się już ważnego, w sumie mogłabym spędzić ten dzień w łóżku, gdyby nie rygorystyczne wymogi szkoły.” – może zamiast „już” lepiej wstawić „nic”?

„Szkoły za którą płaci wujek oczekujący dobrych wyników.” – przecinek po „szkoły i przed imiesłowem „oczekujący”.

„I nie obchodzi go jak ciężko będę pracować, i ilu zabije, moja średnia nie może spaść poniżej czwóry.” – przecinek po „go”, zatem ten po „pracować” nie jest potrzebny.

„Jest moim prawnym opiekunem i płaci za tą szkołę co daje mu prawo żądania tego ode mnie.” – przecinek po „szkołę”.

„Bo tak jak każda dobrze prosperująca organizacja mamy kodeks.” – przecinek po „bo” i „organizacja”.

„W tym tkwi paradoks bo my tak naprawdę zabijamy morderców, co czyni nas mordercami.” – przecinek po „paradoks”.

„To tak przy bliższym spojrzeniu, nie jest skomplikowane.” – przecinek po „tak”.

„Do organizacji werbują ludzi z domów dziecka, adoptują by wychować na zabójców.” – przecinek po „adoptują”.

„W wieku szesnastu lat możesz zdecydować, chcesz to ciągnąć czy wybierasz spokojne życie.” – zapisałabym to nieco inaczej. – W wieku szesnastu lat możesz zdecydować – chcesz to ciągnąć czy wybierasz spokojne życie?

„Pytasz po co to okrucieństwo?” – przecinek po „pytasz”.

 „Wierzą że , jak powiedział prorok: zło czai się w niewinnych.” – źle postawiony przecinek, a poprawnie zapisałabym to w ten sposób – Wierzą, że, jak powiedział prorok, zło czai się w niewinnych.

„Dziś nosimy specjalne tatuaże zazwyczaj na karku lub kostce, choć są ustępstwa, oprócz tego znaki identyfikacyjne - biżuterie.” – przecinek po „tatuaże”.

„Jeśli w dniu siedemnastych urodzin decydujemy się zostać "Błękitnym Gwardzistą" wyrzekamy się normalnego życia.” – a to przypadkiem nie było w wieku szesnastu lat? Zresztą, przecinek po „Gwardzistą”.

„Nie wolno nam założyć rodziny, ani spełniać swoich planów.” – niepotrzebny przecinek po „rodziny”.

„Nikt nie odczuł tego mniej niż ja, gdyby nie zabijanie sekciarzy, dawno już skończyłabym tym wyblakłym światem.” – nie rozumiem. Najpierw mówisz o tym, że służba wymaga poświęceń, a Lena odczuwa ją najmniej? I jeszcze potem, że skończyłaby z tym światem, gdyby nie Gwardia. To jak to w końcu jest?

„Nie wiem co jest po śmierci, może nic.” – brakuje przecinka po „wiem”, bardziej pasowałby pytajnik na końcu.

„A może istnieje piękna kraina, pełna kolorów są tam nasze najskrytsze tęsknoty, ludzie którzy odeszli,choć byli nam bliscy, czekają tam na nas, bo po śmierci będziemy znów razem, już na zawsze.” – niepotrzebny przecinek po „kraina”. Zresztą lepiej byłoby, gdybyś po „kolorów” postawiła pytajnik, a od „są” i dalej byłoby nowe zdanie. Postaw „a” przed ludzie, będzie zgrabniej brzmiało. Brakuje też spacji po przecinku, który postawiłaś po „odeszli”.

„Bo tam nie ma morderców, nie ma zbrodni i Ci których kochamy nie odchodzą.” – brak przecinka po „ci” i „kochamy”. Ci małą literą.

„Wzięłam głęboki oddech i wstałam pewnie, mam kilkanaście minut żeby jakoś się ogarnąć. Wzięłam szybki prysznic a wilgotne włosy związałam w warkocz.” – brak przecinka po „minut” i „prysznic”, powtórzenie „wzięłam-wzięłam”.

„Nie mogę powiedzieć bym miała przyjaciół, ale wrogów tu tez nie mam.” – brak przecinka po „powiedzieć”, literówka.

 „Gdy czuję się samotna pogadam z kimś luźno.” – brak przecinka po „samotna”.

„Gruba wiecznie mówiąca podniesionym głosem trenerka wyżywała się na uczniach.” – brak przecinka po „gruba”.

„Właściwie jest mi obojętnie czy będziemy biegać piętnaście okrążeń sali czy dwadzieścia.” – brak przecinka po „sali”.

„To ma Pani problem ze wzrokiem” – „pani” małą literą.

„Zrobisz dodatkowe pięć okrążeń.... sprintem” – nie ma czegoś takiego jak czterokropek. Jest wielokropek, która ma trzy kropki.

„Cześć Wujek, masz coś dla mnie?” – zawsze przed rzeczownikiem w wołaczu stawiamy przecinek. Nie wiem dlaczego zapisałaś „wujek” wielką literą, to nie jest imię. To lepiej byłoby zapisać – Cześć, wujek. Masz coś dla mnie?

Rozdział 13

„Z mokrych włosów na czoło, kapały zimne krople.” – po co ten przecinek? Zwykłe zdanie proste.

„Tunele wyżłobione przez wodę, plątały się po delikatnych włoskach na jego karku.” – znowu o jeden przecinek za dużo.

„Maska samochodu, przy której stał nie zdążyła się jeszcze nagrzać, lipcowym słońcem.” – przecinek po „stał”, ale brak przecinka po „nagrzać”.

„Wciąż czuł drgania mięśni, nie ukojonych po wcześniejszym wysiłku.” – znowu, „nie” z przymiotnikami zapisujemy razem.

„Natomiast Maks czuł się jak u siebie, zapach skórzanej tapicerki, uciekająca z pod kół szosa.” – spod.

„Wsiadł do pojazdu i odpalił silnik, maszyna za wibrowała i ruszyła miękko.” – zawibrowała.

„Maks zerknął w lusterko, dziewczyna przecierała oczy rękoma, Ma prawym pliczku miała, ogromne zasinienie.” – jak już zaczynasz nowe zdanie, to zakończ je kropką. Dwie literówki i jeszcze niepotrzebny przecinek po „miała”.

„Ciekawe, czy mocno ją bił, ciekawe czy krzyczała.” – zastanów się. Albo stawiamy przecinek przed „czy”, albo nie. Tutaj tak.

„Jej twarz zachmurzyła się na wspomnienie anielskiego blondyna, jego idealnej twarzy  nie skażonej żadnymi emocjami.” – i znowu, przeczenie z przymiotnikiem razem. Poza tym, przed „nieskażonej” przecinek. I usuń jedną spację, bo postawiłaś dwie.

„To jak spokojnie przyjmował wszystko  co się wokół niego działo.” – przecinek po „wszystko”, usuń jedną spację, bo znowu są dwie.

„mężczyzna za ladą też nie, jego twarz wciąż była groźna i zniszczona, jednak teraz Lena nie podeszła do niego z odrazą, prawdopodobnie prezentuję się teraz podobnie.” – „mężczyzna” dużą literą, bo początek zdania. Literówka.

„Nie był Maksem, czy nią, nie był tak zły jak oni, tak pozbawiony zasad i bezlitosny.” – niepotrzebny przecinek po „Maksem”.

„- Tak bardzo mi przykro - wyłkała mocniej wtulając się w chłopaka.” – brak przecinka przed imiesłowem. Znowu.

„Ja ich zabiłam Aleks! Taka wiele osób, ich krew brudzi moje ręce.” – brak przecinka przed rzeczownikiem w wołaczu, w drugim zdaniu literówka.

„Taka słaba i bezbronna była raz na sto lat, dobrze, że w tym akurat momencie był ktoś kto mógł być z nią.” – przecinek po „ktoś”.

„Dla Aleksa , to było coś prawdziwego, wiecznego.” – niepotrzebny przecinek po „Aleksa”.

„Z tą dziewczyną było coś nie tak, każdy komu poświęciła choć moment swojego życia, musiał ja pokochać, albo znienawidzić.” – niepotrzebny przecinek po „pokochać”.

„Lena wyszła z łazienki ubrana w obszerny dres, nigdy nie obchodziło ją jak wygląda.” – przecinek po „łazienki”.

„Powiesz mi gdzie się podziewałeś?” – przecinek po „mi”.

„Maks był przy niej mogła spać bez strachu.” – przecinek po „niej”.

„Uczucie spełnienia i ciepła wypełniało go, na wspomnienie ust Leny.” – niepotrzebny przecinek.

„Gdyby Lena słyszała jego słowa wzdrygnęła by się i oburzyła.” – przecinek po „słowa”, „wzdrygnęłaby” razem.

„Cholery Maks Serafin wszystko wiedzący zbawca świata!” – literówka, brak przecinka po „Serafin”.

„Zgodził się, choć w żyłach, czuł palący jad.” – niepotrzebny przecinek po „żyłach”.

Wybacz mi proszę, że nie wypisałam wszystkich błędów z tych rozdziałów, ale wtedy zajęłoby mi to znacznie więcej miejsca, a uważam, że prawie dwie strony w Wordzie to i tak już bardzo dużo. Jednakże trzeba coś zrobić z tą nieszczęsną interpunkcją. Małe znaczki, przecineczki, a tyle problemu. Jeśli o literówki chodzi – research i nic poza tym nie mogę poradzić. Albo coś się wyłapie, albo nie.

4/10

Dodatkowe punkty:

Raczej nie.

0/2

Podsumowanie:

Droga Leno Max, otrzymujesz 48 punktów, co równa się ocenie dostatecznej. Co mogę na koniec doradzić… Z pewnością usiąść nad słownikiem ortograficznym, rozdział interpunkcja w języku polskim i poczytać sobie uważnie. Przeglądać tekst w celu znalezieniu literówek i innych wybryków. Jeśli zaś o treść chodzi, wartkość akcji, to musisz wyrobić. Również postaraj się wplatać więcej opisów pomieszczeń, wyglądów postaci, chociaż nie sądzę, abyś miała dodać więcej tych ważniejszych dla przebiegu fabuły. Pilnuj, aby nie zrobiła się z tego meksykańska telenowela. Powodzenia w dalszym pisaniu.