079# Ocena bloga Klaudynki

Oceniająca: Deezee

Oceniany blog: Klaudynki

Autor: Claudinella

Pierwsze wrażenie

Po adresie nie można się domyślić kompletnie niczego. Klaudynki – opowiadanie o Klaudii (lub kilku, w końcu to Klaudynki), autorstwa Klaudii czy może jakiś „tajemny szyfr”? Z jednej strony, to łatwo go zapamiętać, a z drugiej nie ma nic wspólnego z treścią opowiadania. Klikam w link. Wita mnie brąz i nagłówek, przez który wiem, że mogę się spodziewać tutaj romansu, chociaż miało to być opowiadanie sensacyjne. Jest przyjemnie,  ale nie mam pojęcia, czego się w końcu mam spodziewać.

5/10

Grafika

W nagłówku rozpoznają tylko Nałęczowskiego, kim są pozostałe postacie? Nie za bardzo rozumiem również obecność zegarka. To ma związek z wehikułem czasu? Chociaż, możliwe, że z długością opowiadania… Cytat również nie za bardzo mi pasuje. Jest taki poważny, a opowiadanie określiłabym bardziej jako komedię. Dobrze, że chociaż wszystko dobrze wygląda. Czcionka dobra, widoczna, a na końcu każdego rozdziału zdjęcie. Niektórzy je krytykują, a ja powiem, że mi się to podoba!

5/10

Treść

Czytałam parę pierwszych postów, ale dałam im spokój. Oceniam tutaj od rozdziału siedemdziesiątego dziewiątego, tak, jak prosiłaś.

a) Fabuła

Jest dosyć…. Wyjątkowa? Jest mnóstwo wątków i na początku gubiłam się w tym wszystkim. Absurd jest wszędzie, ale widać, że jest to celowe. Cały czas się coś dzieje. Nie mogę powiedzieć, że temat jest oklepany, ponieważ tutaj po prostu nie ma jednego tematu. Raz jesteśmy w Australii i czytamy o Teresie, innym razem w liceum, gdzie Nałęczowski rozbraja bombę. Nie mogę powiedzieć, że nudziłam się czytając to, ale myślę, że niektóre wątki mogłabyś spokojnie poprowadzić dłużej. Masz pomysły, ale czasem piszesz chaotycznie i przez to opowiadanie sporo traci. Powinnaś sobie w punktach rozpisać,  co się będzie działo i później opisywać to. To naprawdę pomaga, a przynajmniej mi. Z każdym kolejnym rozdziałem idzie Ci coraz lepiej, akcja już tak nie pędzi. Przyznam też, że cały czas mnie zaskakiwałaś. Szkoda, że rozdziały są takie krótkie.

3/5

b) Styl

Tutaj jest już gorzej. Czasem ma wrażenie, że wszystko jest nienaturalne. Występuje narracja pierwszoosobowa, a Klaudię znam najmniej, mimo że występuje w każdym rozdziale. Dialogi są zapisywane źle.  Mówiłaś, że piszesz je tak, ponieważ wcześniej również tak pisałaś, ale to nie jest wytłumaczenie. Wcześniej robiłaś błędy, a to wcale nie oznacza, że teraz również masz je robić. Czasem zastanawiam się, co miałaś na myśli pisząc zdanie, zwłaszcza przy wypowiedziach bohaterów, albo muszę wracać się i czytać je ponownie. W rozdziałach z 2012 właściwie nie było opisów, uczuć, same dialogi. Teraz jest lepiej. Rozwijasz się i Twoje umiejętności są coraz większe. Ostatnie rozdziały czytało mi się już całkiem dobrze, ale jeszcze sporo pracy przed Tobą.

1/5

c) Dialogi

Cóż ja mam tutaj powiedzieć? Jak już wspominałam, są zapisywane źle. Dialogi zapisujemy od pauzy lub pół-pauzy. Czasami są całkowicie nierealne. Taki Nałęczowski wypowiada się jak niedorozwinięte dziecko, chociaż jest przecież bardzo inteligentny (nie zauważyłam tego, ale wspominałaś o jego wysokim IQ) i ma te osiemnaście lat. To samo Bil. Dialogi stanowią 80% opowiadania, często zwracano Ci na to uwagę.

1.5/5

d) Kreacja świata przedstawionego

Dziwiły mnie te ich ciągłe podróże. Pięćset złotych nie wystarczyłoby na bilet dla tylu osób…. Zgłoszenie na prezydenta przez telefon i to przez dziecko? Dodatkowo, wszyscy głosowali na niego, chociaż on sam nie reklamował się, ponieważ nie wiedział o tym, że się zgłosił. Dużo było sytuacji takich jak ta. Tak, tak, ma być absurdalnie i śmiesznie, ale nie przesadzajmy. Bohaterowie prawie wcale nie przejmują się śmiercią innej osoby. Rozumiem, że Bil zdradzał Klaudię, ale ona powinna mimo wszystko cierpieć z powodu jego śmierci albo być zła za to. W ogóle nie wspomina go, nie ogląda jego zdjęć, cokolwiek! Jedyna taka scena była po jego śmierci, kiedy przeglądała album z jego zdjęciami. To samo Tom. Małgorzatka zmarła dawno, ale powinien czasami ją wspominać. W niektórych sytuacjach ten brak realizmu nie przeszkadza, a nawet jest wręcz zamierzony, ale czasami wręcz razi.

1.5/5

e) Bohaterzy

Dopiero w ostatnich kilkunastu rozdziałach zaczęli mieć coś swojego. Wcześniej byli płytcy. Często, czytając książkę, można po zachowaniu rozpoznać bohatera, tutaj wyróżniał mi się tylko Bil ze względu na to jego „upośledzenie”. Tak, jak mówiłam, dopiero ostatnio postacie zaczęły żyć. Nałęczowski, dzieciak, „przeklęty”, poważny Nowak, mistrz szachów. Klaudia nadal wydaje mi się nijaka, chociaż powinnam ją znać najlepiej ze względu na to, że to ona tu jest narratorem. Jedyne, co ją wyróżnia, to jej bycia poważną (chociaż wcale taka nie jest, to jest tutaj najbardziej… normalną?). Radzę Ci pomyśleć, jacy tak właściwie są twoi bohaterzy i zrobić coś, żeby pokazać cechy, jakie Ty chciałabyś, żeby mieli.

2/5

f) Opisy miejsc, sytuacji, uczuć

Jest to opowiadanie sensacyjne, więc raczej nie powinno być w nim dużo opisów, ale nie ma ich praktycznie wcale. Dopiero niedawno zaczęłaś je pisać. Czytelnik powinien wiedzieć o uczuciach Klaudii, skoro to ona opisuje nam wszystko, a nie wie właściwie nic, bo rzadko się pojawiają. Czułam się jak w czarnej dziurze! Nie było żadnych opisów miejsc, w których się znajdują, bohaterów nie potrafiłam sobie wyobrazić, o uczuciach nie wspomnę. Czasem pojawiał się skąpy opis tego, gdzie są, nic więcej. Zresztą, nawet nie opis, jedynie dowiedziałam się, że są w autobusie/hotelu/domu.

1/5

10/30

Poprawność

Wezmę tutaj rozdział 79, od którego zaczynałam czytać, 100, 129 i ostatni, czyli 168.

Rozdział 79. Pudziana śmierć – czy nie brzmiałoby lepiej „Śmierć Pudziana”?

„Nagle w gazecie ukazał się nagłówek:” – Jak mógł się nagle pojawić? To jest Prorok Codzienny, że się pojawia nagle nagłówek?

„A pod tym zdjęcie księżyca ze szkieletem” – Nie zaczynamy zdań od „a”.

Nie mam pojęcia, dlaczego w środku rozdziału pojawiło się „Biber mi się znudził, więc nie będę o nim pisać. Przepraszam wszystkich fanów!! Buziołki :*”.

„Mieszkaliśmy sobie w dużych domach. ja z Bilem, a Maugosiaczek z Tomem i było super.” – Tam dwukropek. Nie używamy „super” czy „fajnie” w opowiadaniach.

„Niestety. to było w Zakopanym i kiedyś była awaria na skoczni, a wcześniej mieliśmy na nią widok z okna.” – Brak przecinka.

Rozdział 100.

„A WTEDY ZAPUKAŁA I WESZŁA...” – Nie zaczynamy zdań od „a”.

„Pomyślałam. że to niebezpieczne dla was tu być, .przyszłam zobaczyć. czy żyjecie, Klaudia. nic ci nie jest???” – Brak przecinków. Jak jest „…dla was tu być, przyszłam zobaczyć”, to nie lepiej byłoby „…dla was tu być, więc przyszłam zobaczyć”? Po „czy żyjecie” kropka i nowe zdanie, lepiej by to wyglądało.

„Ja: nie” – Z dużej litery.

„był postrzelony .więc przyprowadziliśmy lekarza. – Brak przecinka i kropki.

„Iwona: Ten lekarz to mój były mąż!!! Wyjechałam do Australii i znowu się spotykamy!!! Może teraz wytłumaczysz mi swoje zachowanie .robercie?” – Przecinek, a imię z dużej litery.

„Kurtka: o co ci chodzi???

Iwona: po takim czasie możesz mi powiedzieć o co chodziło???” – Zdanie zaczynamy od dużej litery.

„Barni: DOKTORZE. jest pan wspaniały .noga mnie już nie boli. to cudowne!!!” –  Doktorze, jest pan wspaniały! Noga mnie już nie boli, to cudowne! I proszę, wyjaśnij mi, dlaczego wykrzykniki i znaki zapytania są zawsze trzy? Jeden by wystarczył.

„Kurtka: Ale ja jeszcze nie zrobiłem operacji. nastały komplikacje .mamy innego pacjenta i gościa” –   Przecinki i kropkę na końcu coś zjadło.

„sie s powrotem na łużku” –  się z powrotem na łóżku.

„i to była prawda. że doktor jest zajęty. bo cały czas trzymał głowę nałęczowskiego. okazało się, że musi go ODSKALPOWAĆ, bo zakaził głowę!!! dlatego miał nożyczki!!!  –  Brak przecinków. Zdania zaczęłaś małą literą. Nałęczowskiego z dużej, to nazwisko.

„Iwona: dobra.” –  Duża litera.

„i usiadła na krześle i zaczęła się pytać bila. czy podoba mu się w Australii. a on pokazywał zęba. którego nie ma i iwona mu współczuła” – Zdanie zaczynamy od dużej litery! Imiona również… Przed „czy”, „a” i „którego” stawiamy przecinki. Powtórzyłaś „i”.

„nałęczowskiego bez włosów.” – Imiona i nazwiska z dużej litery.

 „Kurtka: Iwonko .to nie moja wina, to bardzo długa historia. byłem pod wpływem działania Rubika. ale teraz .gdy nie żyje wszystko jest jak dawniej, nie palę .już nigdy nie wezmę twoich papierosów” – Przecinki. Powinnaś z tego zrobić kilka zdań.

„Iwona: i?” – Duża litera.

„Kocham cię iwonko!!!” – Imiona z dużej litery.

„i padli sobie w ramiona. jak staś i nel.” – Duża litera.

129. Odkrycie Nowaka. Nałęczowski podwójnym mordercą grasującym w Rosji.

„Tutaj, masz, Nałęczowski, filtr przeciwsłoneczny!” – Zbędny przecinek.

„Bil się schował i Tom też” – Bil i Tom się schowali.

„Ludzie, którzy z nami lecieli. zaczęli krzyczeć po chińsku.” – Przecinek.

„Ale Nowak nie zwracał uwagi na nikogo, podczas gdy Nałęczowski zaczął skakać z krzesła na krzesło. Kiedy zeskoczyli na podłogę, pomyślałam: "no trudno" i podłożyłam nogę Nowakowi.” – Powtórzenie.

„Bil: Huk huk. jak teraz wylądujemy?” – Przecinek.

Rozdział 168. Psychiatra pomaga umysłom zagubionym pod wpływem demoralizujących lektur bez sensu.

„"To właśnie naród wybrany, jest ojcem narodów.” – Niepotrzebny przecinek.

„Chciałam odrzucić książkę z powrotem na półkę, ale Nałęczowski mi ją wyrwał i pobiegł wypożyczyć.  Kiedy wrócił, udaliśmy się po taśmy z monitoringu. Pan powiedział, że ok, ostatnio nic się nie działo i dla dobra świata nam je wypożyczy. Mamy taśmy z monitoringu!  – Powtórzenie.

„ale nie było go ani w ogródku .ani w żadnym pokoju.”  – Przecinek.

„Podbiegłam do półki z książkami, rzuciłam książkę rubika na stół”  –  Powtórzenie. Rubika z dużej, to imię (nazwisko?).

Porównując 168 rozdział z 79 widać postępy. Chociażby takie, że prawdopodobnie postarałaś się o betę lub zaczęłaś pracować ze słownikiem i zasadami „gdzie dać przecinek”.

4/10

Dodatki

Brakuje mi spisu rozdziałów. Tak, musiałabyś dłuższą chwilę posiedzieć nad tym, bo rozdziałów jest bardzo dużo, ale jest to dużo lepsze niż archiwum. Tagi są według mnie zbędne. Zakładka „postacie” jest według mnie zbędna, powinniśmy się tego dowiedzieć z tekstu, ale skoro już ją mamy, to muszę przyznać, że fajny sposób na przedstawienie bohaterów. Lista postaci mnie przeraża… Jest zakładka „o mnie” i twój e-mail, ale nadal nie wiem tego, co mogłoby mnie interesować. Kiedy zaczęłaś pisać? Czy to twoje jedyne opowiadanie? Linki są. Księga gości jest trochę bez sensu, zamieniłabym nazwę na „spam”, w końcu każdy się tam reklamuje. Masz dużo „hejterów”, ale też osób, które Cię bronią i pomagają, wytykając błędy.

3/5

Dodatkowe punkty

Jeden. Za to, że się starasz, prosisz o pomoc i nie poddajesz, pracujesz nad tym, by opowiadanie było coraz lepsze.

+1

Podsumowanie

Sporo pracy jeszcze przed Tobą. Dobrze, że nie przyjęłaś postawy „mam dysleksję, ale po co coś z tym robić”, tylko zaczęłaś nad tym pracować. Radziłabym Ci usuwać komentarze anonimowych hejterów. Oni czekają na to, żebyś im odpowiedziała i się pozłościła. Wprowadź więcej opisów, posiedź dłużej nad jednym wątkiem, skup się na głównych bohaterach zamiast wprowadzać kolejnych. Na razie otrzymujesz 28 punktów, co daje Ci ocenę dopuszczającą. 

Jest to moja pierwsza ocena, więc mogą się pojawić błędy, jeszcze się uczę. Prosiłabym o wytknięcie mi ich, tak, żebym mogła w następnych ocenach ich nie popełniać.