110# Ocena bloga pseudonim--faust

Oceniająca: Neamis
Oceniany blog: pseudonim--faust
Autorka: Anonyma

Pierwsze wrażenie:
Adres bloga może nie jest specjalnie wyszukany lub intrygujący, ale za to zwyczajny i emanujący prostotą. Nie wymaga intensywnego zastanawiania się nad tym, czego może dotyczyć opowiadanie. Od razu można się domyślić, że prawdopodobnie będzie to historia człowieka używającego pseudonimu Faust. Ciekawi mnie jedynie to, dlaczego w adresie postawiłaś dwa myślniki zamiast jednego. Ale cóż, duszy artystycznej nie zrozumiesz... Lepiej dam sobie spokój ze zgadywaniem przyczyny, bo prędzej się zbłaźnię, niż wymyślę coś w miarę sensownego.
Nie można powiedzieć, by wygląd bloga zachęcał do czytania. Wiadomo, że szablon dotyczący wojny nie może być utrzymany w cukierkowym różu à la domek Barbie, ale kolorystyka, którą wybrałaś, wcale nie jest dużo lepsza.
Na pierwszy rzut oka wszystko sprawia wrażenie zupełnie zwyczajnego. Nie ma czym się zachwycić, ale także nic nie odrzuca, sprawiając, że nabiera się ochoty do wyłączenia komputera.
5/10

Grafika:
Zacznę od nagłówka, który w ogóle mi się nie podoba. Jest utrzymany w głównie w czerni i przedstawia po prostu twarz żołnierza. Myślę, że mając do dyspozycji cały Internet, mogłaś znaleźć coś dużo ładniejszego. Przeglądając różne strony i blogi graficzne, natknęłam się na wiele lepszych obrazków, które również pasowały by do szablonu i nie psuły przesłania opowiadania na przykład doborem zbyt wesołych i jaskrawych kolorów.
Tło zewnętrzne nie tylko nie jest ładne, ale także pasuje do reszty jak pięść do oka. Ogólnie szablon nie wywiera na mnie najlepszego wrażenia - wygląda nieestetycznie i niechlujnie.
Nie sądzę, by można go było nazwać urodziwym. Jego jedyną zaletą jest przejrzystość, duża prostota i umiar - już nie raz spotkałam się z tym, że na paskach bocznych było tak nawalone zegarkami i kalendarzykami, że czułam się, jakbym była w sklepie z zabawkami "Made in China".
3/10


Treść:

a) Fabuła
Jak to się zwykle zdarza w powieściach wojennych, akcja opowiadania jest bardzo dynamiczna. Nie przynudzasz, powiedziałabym, że wręcz przeciwnie - potrafisz zaciekawić czytelnika. Już od pierwszego rozdziału zastanawiałam się nad tym, jaką tajemnicę może kryć Faust. Przecież gdyby był zwyczajnym niemieckim żołnierzem, po prostu zabiłby Janka Domańskiego, a nie przyniósł go do szpitala. Jego zachowanie daje mi wiele do myślenia.
Może fabuła nie jest na tyle wciągająca, żebym nie mogła oderwać się od czytania, ale nie też nie drażni i nie denerwuje. Wszystko jest tu takie zwyczajne... Mimo wielu zwrotów akcji nie mogę powiedzieć, bym znalazła tu coś szczególnie wyjątkowego.
3/5

b) Styl
O ile do pozostałych elementów miałam wiele zastrzeżeń, to tutaj nie mam się do czego przyczepić. Masz bogaty zasób słów, piszesz bardzo dojrzale i przystępnie oraz wspaniale pokazujesz uczucia bohaterów. Myślę, że wiele osób tworzących opowiadania może ci tego pozazdrościć. Ogółem, historię czyta się bardzo lekko i przyjemnie – nie ma tu zbędnego lania wody, wszystko jest proste i sensowne. Nie zamierzam się rozpisywać – otrzymujesz ode mnie maksymalną liczbę punktów.
5/5

c) Dialogi
Tu również czekało mnie miłe zaskoczenie. W większości opowiadań dialogi mi przeszkadzają – są sztuczne, nienaturalne i po prostu psują treść. U Ciebie jest zupełnie inaczej. Rozmowy bohaterów bardzo mi się podobają, nie są ani zbyt patetyczne, ani zbyt skromne czy wulgarne. Powiedziałabym, że dodają uroku opowiadaniu – dzięki nim czułam się, jakby znajdowała się obok postaci i przysłuchiwała temu, co mówią, a nie czytała tekst. To wszystko sprawia, że łatwo mogę sobie wyobrazić sytuację bohaterów z czasów wojny i to, co czuli. Myślę, że masz do tego talent!
5/5

d) Kreacja świata przedstawionego
II wojna światowa - okres pełen brutalności i bezwzględności, jaką teraz trudno sobie wyobrazić, a jeszcze trudniej przedstawić w opowiadaniu tak, by nie wydawała się zbyt łagodna i połączyć to z dialogami dostosowanymi do temperamentu postaci i w miarę dobrymi opisami. Podjęłaś się dosyć trudnego zadania - do tworzenia takiej powieści nie wystarczy znajomość zasad języka polskiego i trochę talentu, ale także wybitna znajomość historii. Mimo tego, ze wszystkiego wywiązałaś się znakomicie i muszę przyznać, że jestem zachwycona! Swego czasu interesowałam się historią i według mnie, idealnie wszystko przedstawiłaś - zachowania ludzi sprzed kilkudziesięciu lat, strach, jaki panował w Polsce i nieustanną czujność. Tu również nie mogę ci niczego zarzucić - twoja historia to po prostu ideał!
5/5

e) Bohaterowie
Każdy z bohaterów jest zupełnie inny, ale i tak budzą ogromną sympatię. Są inteligentni i pomysłowi, a do tego sprytni i odważni. Żaden z nich nie budzi irytacji, a wręcz przeciwnie - duży szacunek. Aż chce się poznać ich lepiej!
Oczywiście, największe zainteresowanie budzi Faust - zresztą to żaden sekret. Nie mówi nic o swojej przeszłości, ale ewidentnie kryje jakieś tajemnice. To o nim myślałam najwięcej, zastanawiając się, kim może być. Muszę przyznać, że jest najbardziej fascynującą postacią!
Rachela Blum jest naprawdę świetną dziewczyną – niezwykle pogodną i pełną optymizmu, a do tego bardzo mądrą. Podoba mi się to, że potrafi zachować dobry humor w najgorszych sytuacjach. To chyba moja ulubiona postać.
Janek Domański, pomimo młodego wieku jest bardzo dojrzały i odważny. Świetnie ukazujesz jego dobre cechy. Chociaż na początku budzi współczucie, to miło się o nim czyta.
5/5

f) Opisy miejsc, sytuacji, uczuć
Jak już wcześniej wspominałam, masz bardzo bogaty zasób słów, a do tego bujną wyobraźnię, dzięki czemu tworzysz naprawdę dobre opisy. Nie są to opowieści na pięć akapitów, ale nie można też powiedzieć, by były za krótkie i za mało sensowne. Idealny złoty środek. W opowiadaniu nie ma nic skomplikowanego - wszystko jest łatwe do zrozumienia, a jednocześnie bogate w szczegóły. Przyjęłam z ulgą fakt, że nie używasz metafor z kosmosu i niczego specjalnie nie przedłużasz. Opisy są bardzo lekko napisane i naprawdę mi się podobają.
5/5

Poprawność:

Prolog
W gardle drapało go, jakby połknął szczotkę. Nie postawiłaś kropki na końcu zdania.
Narażałem się dla ciebie, dzieciaku – Domańskiego nieco uraził jego ton i ten „dzieciak” na zakończenie zdania. Nie zrobiłaś odstępu przed myślnikiem.
Rozdział 1.
Dzisiejszego ranka rodzina Blumów musiała pożegnać się ze swoim starym mieszkaniem i przeprowadzić tu, na teren „specjalnie wyznaczony do zamieszkania przez żydowską część ludności miasta Warszawy”*. Nie zrobiłaś odstępu między słowem teren a cudzysłowem.
Jam częścią
Najbardziej interesuje mnie historia obu światowych wojen, co można zgadnąć, zaglądając na ten blog. Popełniłaś literówkę w zgadnąć i nie postawiłaś przecinka przed zaglądając

Jak widać, praktycznie nie miałam czego poprawiać. Nie popełniasz żadnych poważnych błędów – od czasu do czasu zdarzy się jakiś brak kropki lub literówka, ale nie jest to rażące. Powiedziałabym, że twoje błędy są prawie niewidoczne. Nie przeszkadzają w czytaniu, są łatwe do przeoczenia.
9/10

Dodatki:
Nie podobają mi się tytuły poszczególnych stron. To naprawdę bez sensu, że informacje o Tobie można znaleźć w zakładce Jam częścią. Na początku nie miałam pomysłu, co może się tam znajdować, potem doszłam do wniosku, że może to lista blogów, które współtworzysz. Nieźle się zdziwiłam, gdy okazało się, że to po prostu Twój opis.
Tak samo jest z pozostałymi podstronami – ich tytuły uniemożliwiają znalezienie czegokolwiek. Na szczęście, treść zakładek jest sensowna – to chyba najważniejsze.
2/5

Dodatkowe punkty:
Nie przyznaję i nie odejmuję dodatkowych punktów, bo nie mam za co.
0/5

Podsumowanie:
Nie mogę zaprzeczyć – piszesz po prostu świetnie. O ile powieść jest naprawdę dobra. To Twój blog traci wiele na wyglądzie. Jestem wzrokowcem i tak niedopracowana grafika nie zachęca mnie do bliższego zapoznania się z treścią. Myślę, że gdybyś to poprawiła, otrzymałabyś o wiele więcej punktów.

47 punktów – ocena dobra.