104# Ocena bloga xiaolin-iv-sezon

Oceniająca: Neamis
Oceniany blog: xiaolin-iv-sezon
Autorka: Raylie

Pierwsze wrażenie:

Nie mogę powiedzieć, by adres mnie zachwycił. Jest zupełnie zwyczajny, bez jakiejś szczególnej oryginalności lub naprawdę dobrego pomysłu, ale nie jest też zły lub co gorsza, denerwujący. Przy tworzeniu bloga Raylie niestety nie dała się ponieść wyobraźni. Szkoda, bo mogło być dużo lepiej. Domyślam się, że będzie to fanfiction, bo serial „Xiaolin – pojedynek mistrzów” został wyemitowany w trzech seriach, a tutaj widzę czwarty sezon.

Mimo raczej nieciekawego adresu wydaje mi się, że blog może okazać się całkiem dobry. Dlaczego? Chociaż napis na belce „Xiaolin Showdown – nowa historia” to kolejny przykład banału, który pojawia się w połowie blogów fanfiction, to myślę, że z dwojga złego brak pomysłowości jest lepszy od nazwy zupełnie niepasującej do treści.

Szablon jest całkiem ładny i muszę przyznać, że naprawdę zachęca do czytania. Dokładnie mu się przypatrując, od razu nabrałam ochoty, by zapoznać się z tekstem. Nie mogę zaprzeczyć – tutaj nie ma mowy o nudzie. Szablon jest wyjątkowy i podnosi ocenę bloga.

7/10

Grafika:

Nagłówek jest po prostu zachwycający. Gołym okiem widać, że włożono w niego mnóstwo pracy i wysiłku, a wykonanie zajęło mnóstwo czasu. Zdjęcie ślicznej rudowłosej dziewczyny pięknie komponuje się z fotografią jakiegoś tajemniczego zamku i małej rośliny w tle. Widoczna część korony drzewa też dodaje tu pewnego uroku. Tło z delikatną pajęczyną w pewnym sensie mnie ujęło, a jasna, szara kolorystyka tylko poprawiła mi humor! Uwielbiam stonowane kolory, więc nagłówek nie mógł mi się nie spodobać. Wszystko wygląda wręcz idealnie.

Na początku byłam przeciwna kolorowi czcionki – wydawał mi się za ciemny i miałam wrażenie, że nie pasował do tła postów. Dopiero potem uznałam, że jednak nie jest tak źle i żadna inna barwa wcale nie wyglądałaby lepiej.

Trochę denerwuje mnie pasek z lewej strony, a raczej to, że jest prawie niewypełniony. Taka pustka wygląda strasznie nieestetycznie i psuje dobre wrażenie, które pozostało mi po nagłówku. Można by tu dodać na przykład statystyki. Chociaż nie odejmuję punktów za ich brak, to wydaje mi się, że powinny tu być.

8/10

Treść:

a)      Fabuła

Akcja opowiadania Raylie nie znudzi nikogo. Jest wartka, dynamiczna i pełno w niej nieoczekiwanych zwrotów. Już po pierwszym rozdziale czułam się usatysfakcjonowana. Przez cały czas myślałam, że Kimiko będzie po prostu ganiać kolegów po lesie i na tym się skończy. Na szczęście tak się nie stało. Owszem, przez chwilę cała grupka zachowywała się jak dzieci i byłam pewna, że nic już się nie rozkręci, więc czułam lekką niechęć. Gdy nagle znaleźli kamień z symbolem Chase’a Younga, poczułam coś w rodzaju ulgi, że całość nie jest bezsensowną pisaniną bez punktu wyjścia i jednak zrobi się ciekawie. Wszystko czytałam jednym tchem i nawet nie miałam wrażenia, by cokolwiek działo się za szybko. Nie była to zasługa tylko i wyłącznie dobrego pomysłu, ale także lekkiego podejścia do pisania i dużej ilości humoru. Mimo błędów miałam ochotę przejść do następnego postu. Myślę, że Raylie ma talent do zaciekawienia czytelnika.

5/5

b)      Styl

Styl pisania jest lekki i swobodny. Chociaż z powodu nieznajomości kultury wschodniej nie wszystko jest dla mnie zrozumiałe ani razu nie pomyślałam „Kurczę, o co tu chodzi”, co często zdarza mi się na blogach z opowiadaniami. W gruncie rzeczy czytało mi się bardzo przyjemnie. Raylie nie ma problemów z przedstawianiem uczuć i opisami sytuacji. Wszystko wychodzi jej całkiem dobrze i właściwie nie mam się czego przyczepić.

5/5

c)       Dialogi

Rozmowy bohaterów są bardzo zabawne! Raylie starannie dobiera język do temperamentu postaci. Stanowi to ważny element charakteryzujący bohaterów. Ciągłe przekomarzania, żarty i dowcipy są śmieszne i przyjemnie się je czyta. Kimiko zachowuje się jak odpowiedzialna starsza siostra i kilkoma słowami potrafi doprowadzić chłopaków do porządku. Rozmowa wydała mi się sztuczna tylko na początku pierwszego rozdziału, ale tylko dlatego, że Raylie nie miała wtedy zbyt dużej wprawy w pisaniu.

4/5

d)      Kreacja świata przedstawionego

Akcja opowiadania toczy się w Chinach. Przyznam się szczerze, że na mandze i anime znam się tyle, co nic, tak samo jak na japońskiej kulturze, ale nie miałam zbyt dużych problemów ze zrozumieniem tekstu. Powiedziałabym, że bardziej przeszkadzały mi błędy. Owszem, zdarzały mi się małe trudności, ale wynikały tylko i wyłącznie z różnic kulturowych. Gdyby ktoś mnie zapytał, czy wszystko rozszyfrowałam, odpowiedziałabym, że tak, ale z pewnymi kłopotami. Nie szukając informacji w internecie, nie jestem w stanie się domyślić, kim na przykład jest Chase Young. W opowiadaniu powinno znaleźć się choć jedno zdanie z wyjaśnieniem, by ktoś, kto nie oglądał przedtem kreskówki nie miał ochoty od razu wyłączyć komputera.

Całą reszta jest dobrze opisana. W niektórych momentach nawet mam wrażenie, że znalazłam się w Chinach. Jestem zadowolona, że dzięki wnikliwym opisom mogę sobie to wyobrazić.

2/5

e)      Bohaterowie

Jak już wspominałam, czuję sympatię do bohaterów. Zupełnie się od siebie różnią, więc nie ma tu jakiejkolwiek monotonii lub, co gorsza, nudy. Bardzo polubiłam Kimiko. Wydała mi się miłą i mądrą dziewczyną. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co chłopcy by bez niej zrobili!

Raimundo, mimo siedemnastu lat zachowuje się trochę jak dziecko, ale i tak nie sposób go nie polubić. Ma najśmieszniejsze odzywki z całej czwórki.

Clay i Omi również mają w sobie mnóstwo werwy i energii. Obaj przypominają mi moich dawnych kolegów z podstawówki. W przeciwieństwie do Kimiko, są bardzo niecierpliwi i nieznośni, ale wcale mi to nie przeszkadza.

5/5

f)       Opisy miejsc, sytuacji i uczuć

Opisów jest mało i najczęściej są krótkie i zwięzłe. Raylie skupia się głównie na sytuacjach, ewentualnie na przedstawieniu miejsca, ale zdarza się to niezwykle rzadko. O uczuciach bohaterów nie znalazłam ani słowa. Szkoda, bo są na tyle ciekawymi osobowościami, że aż chce się o nich czytać.

2/5

Poprawność:

Tu jest chyba najgorzej. Skupię się na najbardziej rażących błędach z dwóch pierwszych rozdziałów.

„Tak, co więcej dziwie się, że salmonella jeszcze go nie strawiła.” - Dziwię. Nie wiem, czy to tylko literówka, ale postanowiłam poprawić, bo dużo osób robi takie i podobne błędy.

„- szykuj się na upokarzającą porażkę!” – Zdanie rozpoczynamy z wielkiej litery.

„Jego czarne, małe oczy zerkały to w jedną to w drugą stronę” -  W tym zdaniu brak jednego przecinka. Powinno być: „Jego czarne, małe oczy zerkały to w jedną, to w drugą stronę”

„- zapomniałeś?” – Tu również brak wielkiej litery na początku zdania.

„Chłopcy ukryli się za szafą i wlepili wzrok w lekko uchylone drzwi wychodzące na korytarz, a na drzwiach było…” To, co zaznaczyłam na czerwono powinno być po kropce, jako nowe zdanie.

W głowie dzwoniło jej jedno pytanie Co to jest? a może raczej: co się za tym kryje? – Po poprawieniu błędów zdanie wygląda tak: W głowie dzwoniło jej jedno pytanie: „Co to jest?”, a może raczej: „Co się za tym kryje?”.

Jak widać, błędów jest mnóstwo, a i tak nie wypisywałam każdej najdrobniejszej literówki. Najgorzej z interpunkcją, bo ortograficznych nie zauważyłam. Myślę, że Raylie powinna zajrzeć na początek słownika i przyswoić sobie zasady dotyczące stawiania znaków interpunkcyjnych, szczególnie przecinków.

5/10

Dodatki:

Nie widzę tu jakichkolwiek dodatków, za które mogłabym przyznać punkty. Powiedziałabym, że zionie tu pustką.

0/5

Dodatkowe punkty:

Tu również nie przyznaję punktów, ale też ich nie odejmuję. Nie ma tu niczego, co by mnie specjalnie zdenerwowało.

Podsumowanie:

Raylie pisze całkiem dobrze. Całość zasługuje na dopracowanie – poprawienie błędów, dodanie opisów w odpowiednich miejscach itd. Myślę, że ma szansę na poprawienie oceny.

Przyznałam 43 punkty, co daje ocenę dobrą.