064# Ocena bloga chwila-ulotna

Oceniająca: Nikumu

Oceniany blog: chwila-ulotna

Autor: Failly

Pierwsze wrażenie

Adres kojarzy mi się z jednym z niewielu utworów Paktofoniki, jakie znam. Nie jestem ich fanką, ale piosenkę słyszałam, zanim nagle stał się wielki bum na Magika itd. Blog jednak wydaje się nie mieć z tym nic wspólnego, a skojarzenie jest jedynie ułatwieniem do zapamiętania nazwy. Jak od razu widać, mamy język polski, mamy dwa (raczej) krótkie słowa. Znaczeniowo niewiele mówią o zawartości bloga. Po nich mogę spodziewać się wszystkiego i niczego.

Belka wita mnie z tymi samymi słowami, co adres. Zapewne nie byłoby w tym nic złego, ale ten sam tekst na nagłówku sprawia, że powiewa nudą. Powtarzasz się, droga autorko, co mi nie przeszkadza, o ile te ulotne chwile będą i w opowiadaniu godne poświęcenia tyle uwagi.

Już przy omiataniu szablonu pierwszym spojrzeniem, jestem zadowolona, poza tym widzę idealnie wyjustowany tekst – nawet w narzędziach.

Oj, z refleksem szachisty, zauważam, że dodałaś na bloga odtwarzacz. Nie włącza się automatycznie, co jest dużym udogodnieniem, choć akurat trafiłaś nawet w moje gusta muzyczne. O i nawet ten muzyczny podkład, wydaje mi się pasować do oprawy graficznej.

To, co rzuca mi się jeszcze w oczy to „śmietnik” - idealna nazwa do zakładki dla SPAM-u.

Pierwsze wrażenie w stu procentach idealne. Spodziewam się po tym blogu naprawdę wiele i mam nadzieję, że się nie zawiodę.

10/10

Grafika

Właściwie od pierwszej chwili wejścia na bloga, doskonale wiem, kto wykonał szablon. Już nauczyłam się prac tej szabloniarki na pamięć. Jestem pod wielkim wrażeniem jej prac, a co za tym idzie, nie mogę mieć nic do zarzucenia przy tym punkcie. Omówmy to jednak dokładnie.

Kolorystyka idealnie dopasowana – nie brakuje kontrastów ani delikatnych przejść. Prostokąt, na którym bazuje szablon, odcięty jest od tła ramką i cieniem, co dodaje idealnego porządku.

Czcionka w narzędziach nie rzuca się w oczy bardziej niż ta w treści bloga – tak jak powinno być.

Sam jej rozmiar, wydaje się być niestety odrobinę za mały. Przy tej szerokości kolumny dla postu, mogłabyś nieco podnieść wielkość, to byłoby miłym gestem dla moich oczu.

Widzę, że nie zawsze pamiętasz o wcięciach akapitowych, a gdy je robisz, to za pomocą spacji. W ten sposób nie wychodzą równe, bo obustronne justowanie to uniemożliwia. W podsumowaniu podrzucę Ci link do prostej instrukcji, która umożliwia automatyczne wstawianie odstępu w nowej linii po każdym enterze.

Zdjęć jako tako nie ma, nie licząc cudzych buttonów. Jest jeszcze Twój awatar, który w niezwykły sposób pasuje do dziewczyny z nagłówka. Chyba lubisz „patrzeć” w niebo z zamkniętymi oczami

Cóż jeszcze mogę powiedzieć? Szablon nawiązuje do treści bloga, do jego nazwy też. Wszystko jak na razie się ze sobą zgadza i nie zostaje mi nic innego jak tylko głaskać po główce. Wydaje się, że jako autorka, bardzo dbasz o wizualną oprawę bloga, co naprawdę pochwalam. Niby okładka nie jest najważniejsza, ale o wiele przyjemniej czyta się w tak ładnym i uporządkowanym otoczeniu.

9/10

Treść

a) Fabuła

Zostałam urzeczona już w pierwszych rozdziałach, choć akcja gra drugie skrzypce. Fabuła trudna do sprecyzowania choć prosta w budowie. Opowiadanie po prostu dotyczy młodej dziewczyny, która nagle traci wszystko. Początkowo łudziłam się, że wypadek to straszny sen, ale okazało się, że masz już częściową wizję na to opowiadanie. Wątki poboczne są na razie ubogie przez małą ilość opublikowanej treści, ale opowiadanie nie traci przez to na wartości.

Widzę jak na razie ujawniający się problem z ojcem, który starasz się przedstawiać stopniowo. Pewnie dlatego, aby nie przejął tu głównej roli. Stopniowe wzmianki sprawdzają się znakomicie i dodają jakiś dramatyczny element. Jak dla mnie ten właśnie temat jest najbardziej trafiony w tym opowiadaniu, więc mam nadzieję, ze go pociągniesz.

Kolejnym motywem jest oczywiście śmierć (powinnam wymienić ją na początku), ale śmierć przyjaciółki i przystopowanie przyjaźni z Danielem (miałam problem z przypomnieniem sobie tego imienia, bo postać jest wręcz epizodyczna). Tego właśnie przyjaciela odbieram jak taki most, który łączy i dzieli Rozalię z przeszłością, która musiała zostawić.

Dalej mamy problem Kuby – nieprzystosowanie do życia, chęć sprostowania wymaganiom innych, itd. Wątek wydaje się dopiero kształtować, więc niewiele o nim mogę powiedzieć. Być może jest to temat, który zaabsorbuje uwagę bohaterki i nieco ubarwi jej życie.

Jak już wspomniałam (lub też nie wspomniałam), uczucia grają dużą rolę w fabule. One są przyczynami i skutkami działań podejmowanych przez Rozalię.

Według mnie – pomysł godny głośnych braw, owacji na stojąco. Opowiadanie, z którym może się utożsamić każdy (w mniejszym lub większym stopniu), kto choć raz doznał cierpienia spowodowanego utratą bliskiej osoby.

5/5

b)Styl

Sposób pisania masz bardzo oryginalny, dlatego czasem na tekst trzeba poświęcić nieco dłużej. Przede wszystkim, że wprowadzasz odmienne narracje. Co prawda zawsze jest to narracja pierwszoosobowa z perspektywy Rozalii, ale zmienia się jej dynamika i jakby temat. Chodzi mi dokładnie o to, że wpasowujesz wszystkie te melancholijne refleksje w stan bohaterki, a nie na odwrót. Dzięki temu przemyślenia nie wydaja się tylko zapychaczami „no bo rozdział był za krótki”, ale wprowadzają odpowiedni nastrój.

Dzielisz tekst właśnie na refleksje i akcję. Oprócz tego akcję dzielisz na tę opisywaną pobieżnie, mniej znaczącą – informującą jedynie, że coś się działo, a czas upływał. Ta druga jest opisywana dokładniej, wyposażona w zdawkową ilość dialogów i opisów miejsc, ale wzbogacona o różnorakie wyrażenie emocji. Do tego przez tekst przewijają się teksty piosenek, wtrącenia w języku angielskim i wspomnienia. Czasem wprowadzają lekkie zamieszanie, jak na przykład moment rozmowy Piotra z Rozalią przerwany przez wspomnienie domu ojca. Przeczytałam fragment ze trzy razy, aby w końcu mieć dokładniejszy obraz, co się właściwie wydarzyło, ale może ja jestem nierozgarnięta. Jest też druga opcja – że ten tekst po prostu trzeba czytać po kilka razy, bo za pierwszym czytaniem nie doczyta się tego, co ukrywasz pomiędzy wersami. Nie wiem, czy robisz to celowo, ale wychodzi Ci obłędnie.

Z błędów stylistycznych wybrałam kilka tak dla demonstracji. Poza niżej wymienionymi są jeszcze nieliczne powtórzenia (np. „dzieci” zdanie po zdaniu w bodajże rozdziale dziewiątym, gdy mowa jest o stawie i obawach z nim związanych).

W jednym z pierwszych rozdziałów (jeśli takie określenie nie dotyczy całej dziesiątki) znalazłam dziwne połączenie „krzyczeć szeptem”. Początkowo nieco mnie raziło, ale w końcu się do niego przekonałam, bo właściwie pasuje jak ulał do momentu, w którym był użyty. Choć teraz tak oderwany od kontekstu trąci nieco oksymoronem.

„Znam siebie już jakiś czas i doskonale wiem, że przy następnej okazji poddam się.” - niezaprzeczalnie błąd stylistyczny; „się” nie powinno występować na końcu zdania, bo jest wyrazem bezakcentowym, natomiast wyrazy jednozgłoskowe właśnie otrzymują na końcu zdania akcent.

„Subtelnie włożyłam rękę między barierki, by chwycić bolec i przesunąć go w lewo, na próżno. Przypomniało mi się, gdzie i dziadek i ojciec „chowali” kluczyk. Wyciągnęłam ją, by po chwili wsunąć pomiędzy pionową rurę.” - pomijamy teraz przecinki; „ją” czyli czą? Domyślam się, że chodzi o rękę, ale ona przestała już być podmiotem domyślnym, więc trzeba „ją” nazwać.

„W powietrzu unosi się ta zarówno lekka i ciężka atmosfera.”- tu już nie ma mowy o wyrwaniu z kontekstu, czy wpasowaniu się w sytuację. Coś nie może być lekkie i ciężkie z jednej perspektywy.

 Nie jest to tajemnica, którą trzeba poznać, bo nie jej wyjawienie nie zmieni nic. - o któreś „nie” w końcówce zdania za dużo.

4/5

c)Dialogi

Jest ich niewiele, co wiąże się z faktem, że opowiadanie ma charakter psychologiczny. Bohaterowie są raczej małomówni, a potoki słów zdarzają się im niezwykle rzadko. Ja wolę ich właśnie w tej wersji minimalistycznej, gdzie każde słowo jest bardzo przemyślane i niesie za sobą przekaz podprogowy. Rozmowy są naturalne, postaci przeklinają, ale nie stosują „brzydkich słów” zamiast przecinka, czy dla zyskania chwili na zastanowienie. Czasem ich rozmowy są lekkie i przyjemne, czasem trzeba się trochę bardziej przyłożyć do rozszyfrowania ich myśli.

Być może byłoby barwniej i jaśniej, gdyby bohaterowie rozmawiali ze sobą częściej, ale cieszy mnie fakt, że rozmowy nie są wymuszone. Gdyby więc to miałaby być cena za ilość, to lepiej, żeby zostało tak, jak jest.

4,5/5

d) Kreacja świata przedstawianego

Akcja dzieje się nam w miejscu bliżej nieokreślonym, po prostu „u wujka”. Czasy mamy raczej współczesne, na co wskazuje rozwój technologii. Nie dostrzegam błędów logicznych, choć jakby się doczepić, to zastanawiam się czemu Rozalia: zakłada naszyjnik, idzie się myć, zakłada go drugi raz, choć na to wychodzi, że go nie ściągnęła. Ok, przyczepiłam się, więcej nie będę.

Sytuacja, którą kreujesz jest bardzo prawdopodobna, bardzo życiowa. Choć czas wydaje się mijać zbyt szybko, przez fakt, że raz akcja toczy się szybko i raz zwalnia.

Mam wrażenie, że inspiracje bierzesz z „tu i teraz”, czyli po prostu z życia. Jeśli, tak to z pewnością jesteś świetnym obserwatorem, skoro odtwarzasz to w tak dokładnym światku. Opisujesz go niby zdawkowo, pobieżnie, ale odtwarzasz tę inną rzeczywistość w sposób interesujący, sama decydujesz o tym, co jest warte uwagi, a co nie.

5/5

e) Bohaterowie

Podpunkt wydaje się być trudny do rozwinięcia, ale po krótkiej chwili zastanowienia, okazuje się, że bohaterowie są bardzo rozbudowani. Mimo tej ich tajemniczości, którą ich oplatasz, można zauważyć osoby pełne zadziwiających sprzeczności, co nadaje im naturalności.

Rozalia bezsprzecznie jest postacią, z którą można się utożsamiać – mniej lub bardziej, jak już mówiłam. Jest dziewczyną bardzo emocjonalną, więc, paradoksalnie, próbuje się odciąć od tych uczuć, zamknąć w sobie, oderwać od ludzi.

Mało skupiasz się na cechach wyglądu, a przynajmniej u głównej bohaterki. Być może jest to zabieg celowy. U niej dominuje umysłowość, w przeciwieństwie do opisu Kuby, u którego pokusiłaś się nawet o taki szczegół jak wystające obojczyki. Wcale nie znaczy to, że opis zajmuje dwadzieścia stron, które dotyczą analizy najmniejszych fragmentów ciała. Zgrabnie wybierasz kilka faktów, które przyciągają uwagę w branej pod lupę osobie. Mieszasz kolor oczu, włosy i właśnie obojczyki, co daje nam nakreślony obraz, ale pozostawia również pole do popisu wyobraźni. Bardzo mi się to podoba.

Wujek Piotr, Kacper, Daniel (i cała reszta) przelatują czytelnikowi jak taka mgiełka. Są, ale tylko po to, by odegrać konkretną rolę, a nie po to, by zwracać na siebie uwagę.

Każda postać, czy opisywana dokładnie, czy tylko wspomniana, wydaje się być żywa i prawdziwa. Nie są ani wyidealizowane, ani do końca potępione. Mimo tego niecodziennego cierpienie i tych codziennych, nastolatkowych problemów postaci nie są przerysowane, dzięki czemu (znów o tym wspominam) można się z nimi utożsamiać. Wchodzisz głęboko w emocjonalność swoich ludzi, a przez to dotykasz również uczuć czytelników.

5/5

f) Opisy miejsc, sytuacji i uczuć

Tak naprawdę punkt ten można byłoby podzielić na trzy różne zw względu na zróżnicowanie opisów.

Miejsc zaledwie dotykasz, od czasu do czasu wspominasz o małej ilości książek, o pustych ścianach. Wszystkie opisy są właściwie „przy okazji”, bo teraz zbiega po schodach; bo teraz nie ma gdzie zaczepić wzroku. Właściwie jest to zabieg dobry w tym przypadku, bo w powieściach psychologicznych ( i w krótszych utworach o tym wydźwięku) są męczące, bo jest wystarczająco dużo opisów uczuć, refleksji. Z tej przyczyny po miejscach i wydarzeniach nieco się trzeba ślizgać. Wydarzenia (jak już wspomniałam w stylu) raz pędzą, a raz bardzo zwalniają. Zabieg oczywiście celowy, żeby uniknąć prozaicznych momentów jak „wykonywanie porannych czynności”.

O uczuciach mówiłam już wiele razy, ale powtórzę się. Opisy doskonałe. Refleksje nieodbiegające od tematu, ale krążące wokół niego. Wgłębiasz się bardzo w emocjonalną część swojego opowiadania i ją rozwijasz. Oby tak dalej.

5/5

Poprawność

Rozdział II

Kiedy weszłam do pomieszczenia i zobaczyłam, że nikogo nie ma podeszłam do lodówki, by po chwili zabrać karton mleka i kawałek sera. - Przecinek przed „podeszłam”

 - Zostaje tutaj. – odpowiedziałam, sprytnie unikając słowa „dom”. - „Zostaję”;

To ciekawe, że kiedy naprawdę chcesz sobie coś przypomnieć nie potrafisz wydobyć tego wspomnienia ze swojej pamięci. - Przecinek przed „nie potrafisz”;

Dokonać odkrycia – to jedno, ale nakłonić samego siebie do tego to już całkowicie, inna sprawa. - ostatni przecinek jest zbędny, za to powinien być przed „to już”;

Szczęście to chwila ulotna więc będę żyła chwilą. - Przecinek przed „więc”;

nic nie znaczące – od 1961 pisownia imiesłowów przymiotnikowych ujednolicona została do formy łącznej (oprócz przeciwstawień) , ale podobno obowiązuje okres przejściowy;

Po pięciu minutach stałam już na dole zakładając trampki. - Przecinek przed „zakładając”;

Kiedy już się z tym uporałam czekałam aż kuzyn raczy zejść na dół. - Przecinek przed „czekałam”; Przecinek przed „aż”;

Ruszyliśmy w stronę pobliskiego lasu, który ostatnimi czasu często obserwowałam z okna. - „czasy”

(nie mam zamiaru dowiadywać się dlaczego akurat taki pseudonim do niego przywarł) - Przecinek przed „dlaczego”;

 Ten ostatni wydawał się najbardziej… Autentyczny…? - małą literą „autentyczny”;

Bo nie palił chociaż pozostała dwójka robiła to z nieskrywaną lubością. - Przecinek przed „chociaż”;

Kiedy podeszliśmy Kacper rzucił tylko krótkie „Rozalia” i poszedł po jointa. - Przecinek przed „Kacper”;

Nic nie odpowiedział tylko zsunął nogi z ławki, bym mogła usiąść (...). - Przecinek przed „tylko”;

Ciemnobrązowe włosy układały się loki, które działały indywidualnie skacząc na wszystkie strony. - Przecinek przed „skacząc”;

Zaczęłam monitorować okolicę kiedy zobaczyłam, że stoimy nad rzeką, a jedynym sposobem, by przejść na drugą stronę, było przejście po pniu. Przecinek przed „kiedy”;

Niewiele myśląc wszedł na niego i usiadł na środku, między dwoma brzegami, patrząc wyczekująco. - Przecinek przed „wszedł”;

Było to na prawdę przyjemne, ponieważ, może niezamierzenie, był taki delikatny. - „naprawdę”;

Ten ktoś nie musi nic mówić, nich po prostu będzie. - „niech”;

Nie wiem ile przebiegłam, ale kiedy się zatrzymałam czułam jakbym właśnie uciekła przed śmiercią. - Przecinek przed „ile”; Przecinek przed „czułam”; Przecinek przed „jakbym”;

kiedy skończyłam patrzyłam mu głęboko w oczy i nie potrafiłam z nich nic wyczytać - Przecinek przed „patrzyłam”;

W poddańczym geście przyłożyłam czoło do drzwi i zaczęłam się gorączkowo zastanawiać co mam zrobić. Przecinek przed „co”;

Nie było w tej wypowiedzi ani krzty kpiny co bardzo mnie zdziwiło, choć nie poprawiło nastroju. - Przecinek przed „co”;

Bez słowa ominęłam go i poszłam w przeciwnym od lasu kierunku. - wydaje mi się, że jedyną używaną (i poprawną za razem) formą jest „w przeciwnym do <<czegoś>> kierunku”, bo innej formy nie znalazłam;

Kuba wyrównał swój krok z moim i powiedział:- Tam mieszkam. - palcem wskazał zielony budynek. - pierwszy myślnik zbędny albo brak entera.

Rozdział III

Kiedy przekroczyłam próg jego domu uderzyła mnie bezwzględna cisza. - Przecinek przed „uderzyła”;

To rodzaj tego spokoju, który sprawia że jest ci źle i masz ochotę uciec choć nie wiesz gdzie. - Przecinek przed „że”; Przecinek przed „choć”; poza tym teoretycznie powinno być „dokąd” zamiast „gdzie”;

 Niemalże sparaliżowana stałam, nie wiedząc jaki ma być mój następny ruch. - Przecinek przed „jaki”;

Kuba chyba to wyczuł, gdyż zaprosił mnie do kuchni jednocześnie włączając radio. - Przecinek przed „jednocześnie”;

Brakowało mi tchu, ale radość która nagromadziła się we mnie wymagała, bym pędziła dalej. - Przecinek przed „która”;

Tak jakby to, czy będę szczęśliwa zależało od tych kilku minut, warto je poświęcić. - Przecinek przed „jakby”;

 Oparłam plecami o drzewo zsunęłam, aż do pozycji siedzącej. - Może: „Oparłam się plecami o drzewo i zsunęłam, aż do pozycji siedzącej”.

Nie wiem ile czasu tam spędziłam. - Przecinek przed „ile”;

    - Chcesz coś do picia? - zapytał neutralnym tonem, kiedy weszłam do kuchni  - Sok, kawa, herbata? - kropka po „kuchni”;

Podał mi ją, a ja usiadłam do stołu, dokładnie na przeciw Kuby. - „naprzeciw”;

Zaczęłam się rozglądać po pomieszczeniu; ładne meble, kuchnia urządzona z wyczuciem, podobnie jak sypialnia, którą udało mi się przypadkiem podejrzeć będąc w przedpokoju. - Przecinek przed „będąc”;

 Czasem jest to zapach niedzielnego obiadu, innym razem perfumy gospodyni, a czasem kwiaty i środek do kurzu. - przydałyby się myślniki, które pełnią funkcję zastępstwa dla orzeczeń w takich konstrukcjach, ale nie jest to niezbędne;

Cokolwiek, ale szybko zdałam sobie sprawę, że to jest najtrudniejsze pytanie jakie ktokolwiek mi dotychczas zadał. - Przecinek przed „jakie”;

Wiem jednak, że gdyby siedziała tam jakakolwiek inna osoba nie potrafiłabym wytrzymać. - Przecinek przed „nie potrafiłabym”;

Chcą się czegoś o sobie dowiedzieć jednak przegrywają z nieodpartą potrzebą ciszy. - Przecinek przed „jednak”;

Wtedy bez skrępowania, choć nie wiedzieć czemu czując się winna, patrzyłam na niego. - W zależności od kontekstu powinien być dodatkowy przecinek przed „czemu” lub przed „czując”, na upartego można postawić oba i zdanie będzie znaczyć jeszcze coś innego;

W normalnych okolicznościach zastanawiałabym się co się właściwie wydarzyło. - Przecinek przed „co”;

Kiedy byliśmy już pod moimi drzwiami powiedziałam: - Przecinek przed „powiedziałam”;

Odszedł, a ja szybko nacisnęłam klamkę i nie ściągając butów wbiegłam do pokoju. - Przecinek przed „wbiegłam”;

Raz jeszcze rzuciłam okiem na puste meble i wręcz rzuciłam się na kartony załadowane po brzegi i torby. - nie jest to w zasadzie błąd, ale zdanie lepiej brzmiałoby z dodatkowym „na” przed „torby”.

Kiedy weszłam do swojego pokoju jeszcze raz zlustrowałam wzrokiem pokój i w znakomitym nastroju zasnęłam. - Przecinek przed „jeszcze”;

Przeczuwając co zamierzam zrobić uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Przecinek przed „co”;

Te pytania krążyły w mojej głowie bez ustanku choć czułam, że najważniejszego z nich jeszcze nie zadałam. Przecinek przed „choć”;

Tak, wiedziałam to zanim otworzył drzwi. - Przecinek przed „zanim”;

Uchylił drzwi i przez szparę zerknął czy aby na pewno może wejść. - Przecinek przed „czy”;

Kiedy w końcu zdecydował że nie ma żadnych przeciwwskazań wszedł do pomieszczenia i usiadł na krześle. - Przecinek przed „że”; Przecinek przed „wszedł”;

 Nie wiem dlaczego i nie wiem jaki to miał sens, ale istotne było to, że siedział tam. - „miało”;

Nawiedziła mnie myśl, że chociaż czułam jak emanuje do mnie niechęcią to jednak zawsze mi pomoże. - Przecinek przed „jak”; Przecinek przed „to jednak”;

Gdyby nie to, że wysokie drzewa i krzewy zasłaniały cały budynek można by zapewne dostrzec wyblakłą już różową farbę, która płatami schodziła ze starej budowli. - Przecinek przed „można by”;

Zaskoczył od razu więc weszliśmy. - Przecinek przed „weszliśmy”;

 Już w tamtej chwili wiedziałam co będzie później. Przecinek przed „co”;

Drzwi były otwarte więc nawet nie zadawałam sobie trudu, by zapukać. - Przecinek przed „więc”;

Nie słyszałam żadnych kroków więc bezceremonialnie uchyliłam drzwi i zaczęłam wchodzić na pierwsze piętro. - Przecinek przed „więc”;

Z każdym krokiem smród stawał się coraz silniejszy aż w pewnym momencie przyłożyłam rękaw swetra by choć w nieznacznym stopniu stłumić duszący odór. - Przecinek przed „aż”; Przecinek przed „by”;

 Wyłaniając się zza schodów usłyszałam odgłos chrapania zagłuszany przez głośne dźwięki telewizora. - Przecinek przed „usłyszałam”; poza tym po tym zdaniu brakuje spacji;

Gdy weszłam do pokoju zobaczyłam obraz, który został wyryty w mojej psychice kiedy skończyłam sześć lat. - Przecinek przed „zobaczyłam”; Przecinek przed „kiedy”;

Myślę, że nawet nienawiść jest bardziej pozytywnym, pod tym względem odczuciem. – Na zakończenie wtrącenia też przecinek (czyli przed „odczuciem”);

Rekrutacje do liceów były już w czerwcu więc jedyne co mogę ci powiedzieć to, to, że dołączysz do liceum z rejonu. Ma ono profil informatyczny więc... - Przecinek przed „więc” x2; Przecinek przed „co”;

Zawsze ją przygotowywał kiedy przyjeżdżaliśmy do nich w odwiedziny. - Przecinek przed „kiedy”;

Choć potrafi zrobić w kuchni wiele, wyczarowaKiedy – końcówkę zdania Ci zjadło; a nie jednak w środku zdania wkleił Ci się jeszcze raz cały rozdział... Oczywiście drugi raz tych samych błędów nie wymieniam;

Początkowo wypisywałam i poprawiałam wszystkie błędy, ale stwierdziłam, że nie o to chodzi. Jak widać największą trudność sprawiają Ci przecinki – zarówno w pierwszych rozdziałach, które poprawiłam, jak i w tych późniejszych. Nie stawiasz ich czasem nawet w oczywistych miejscach, co jest raczej bardziej efektem pośpiechu niż niewiedzy.. Pamiętaj, że dwa orzeczenia (lub zdania składowe) rozdzielić jakoś trzeba. Robi się to spójnikiem lub przecinkiem.

Znalazło się też kilka błędów z dziedziny ortografii, a dokładnie „do póki” zamiast „dopóki” i „na prawdę” zamiast „naprawdę” z dwa razy.

Znajdują się czasem literówki jak np. „jakiś paranoi” zamiast „jakichś paranoi”, „miał” zamiast „maiło”, „wielkie metropolię” zamiast „metropolie” itp..

To, co jeszcze robisz źle to kropki przy dialogach. Rozpoczynanie odpowiedniej wielkości literą. Przy dialogach widać niejednolitość znaków, bo raz na rozpoczęcie wypowiedzi używasz dywizu, a potem myślników. Wiem, że Word poprawia tylko te postawione po wyrazie (w dodatku tylko wtedy, gdy nie ma kropki), ale na koniec pisania możesz to łatwo pozmieniać przez ctrl+f. Na koniec oceny podam Ci link do zapisu dialogów, tak w ramach przypomnienia.

2/10

Dodatki

Zanim zajmę się zakładkami, wezmę na ząb to, co widać od razu. Mamy zachętę do komentowania, dzielenia się swoimi spostrzeżeniami dotyczącymi opowiadania. Nie zajmuje dużo miejsca, nie jest irytującą reklamą, czy błaganiem. Czy udostępnienie linka w tej ocenie odbierzesz właśnie jako fakt, że spodobał mi się blog, czy mam udostępnić go gdzieś jeszcze, żeby wszystko było jasne?

Dalej mamy „Parafialne”, czyli ogłoszenia, w których znajduje się informacja o ewakuacji weny. To dobrze o Tobie świadczy, że uzasadniasz brak publikacji od nieco ponad miesiąca. Chyba bloga traktujesz poważnie.

Dalej mamy spis treści w trochę nietrafnej formie. Jest to archiwum, które na początku nabrało mnie, że jest szeroką listą. Cieszyłam się, aż zorientowałam się, że pod jednym linkiem kryje się czasem więcej niż jeden post. Nie żeby to był grzech, czy coś, ale jednak wolę ujednoliconą liczbę postów pod odnośnikiem. Jeśli chciałabyś zmienić archiwum na szeroką listę to tu jest dośćprosta instrukcja. Nie nalegam.

Dalej mamy ramkę „o mnie”. Niewiele w niej jest o Tobie... Dowiaduję się tylko, że dzieli nas odległość bardzo duża, jeśli chodzi o kilometry i o Twoim stosunku do snów. Mamy odnośnik do profilu na bloggerze i do „wypytaj”. Jak na razie drugie nie cieszy się wielką popularnością, ale pewnie to się zmieni, bo link dodałaś niedawno.

Na samym dole są reklamy ocenialni i rejestru blogów, czyli to, co dodać należy.

Pod postami jest jeszcze wycinek dotyczący praw autorski. Podoba mi się jego forma i pozycja. Jest to neutralne oświadczenie, bez własnych komentarzy typu „jak u kogoś znajdę to zatłukę”.

Pierwszą zakładką jest ta, która dotyczy bloga. Wyjaśniasz powód jego założenia i w miarę prosty sposób wyjaśniasz o czym piszesz. Wprowadzasz czytelnika w klimat opisywanej historii przez postawienie go w sytuacji głównej bohaterki. Ten zabieg bardzo mi przypadł do gustu i znam go z książki „Niewinny” Harlana Cobena. Szkoda, że nie napisałaś w tej formie prologu.

W kolejnej zakładce są umieszczone polecane blogi. Mimo braku kolejności alfabetycznej panuje porządek.

Kolejna zakładka jest linkiem, do którego nie mam dostępu, a na końcu został „Śmietnik”, o którym już mówiłam. Zakładek takich nie rozumiem, bo świadczą o lenistwie autora lub tolerancji dla SPAM-u. Nie wiem, co uważam za gorsze. Do tego niechciane reklamy zdarzają się także pod rozdziałami, więc jak widać zakładka nie do końca się sprawdza.

Ilość komentarzy pod postami rośnie. Pod każdym jest coraz więcej. Opinie są długie i szczere, nie zawierają tylko słodzenia, a sensowne opinie, czasem rady. Nie masz opublikowanej statystki, ale dziękujesz za cztery tysiące wejść, więc teraz z pewnością jest ich więcej.

4,5/5

Dodatkowe

- z pewnością jeden punkt za ten fragment: „Pieprzenie o tym, że doskonale, że oczywiście, że pojmuję, byłoby tylko jałowym gadaniem. Nigdy nie chciej przekonać kogoś o rozumieniu jego problemów, jeśli nie trafiłeś na podobny problem. Uwierz, ale nie udawaj zrozumienia.”;

- jeden punkt za to, że mogłam pod niektórymi względami utożsamić się z bohaterką;

- za niebanalny temat;

3 pkt.

Łącznie zdobyłaś 57 punktów co daje ocenę bardzo dobrą. Tracisz głównie na interpunkcji, ale nie jest to coś, czego nie da się wyuczyć. Wystarczy dobry artykuł na temat prawidłowej interpunkcji, zasad i odstępstw od nich. Myślę, że przy powtórnym czytaniu, każdego następnego rozdziału, sama wyłapiesz miejsca, w których przecinek być powinien. Drugą rzeczą, nad którą powinnaś popracować, to zapis dialogów. Do tego automatycznie robiące się akapity.

http://tajemniczy--ogrod.blogspot.com/2012/09/tworzenie-akapitow.html

http://www.jezykowedylematy.pl/2011/09/jak-pisac-dialogi-praktyczne-porady/

I jeszcze trochę o przecinku, chociaż myślę, że sama znajdziesz więcej:

http://wyborcza.pl/1,79077,3946843.html?as=1