059# Ocena bloga: dina-kaulitz

Oceniająca: Kniga

Oceniany blog: dina-kaulitz

Autor: Ana

Pierwsze wrażenie:

Adres kojarzy się przede wszystkim z niemieckim zespołem Tokio Hotel. Przyznam się, że słuchałam ich przez jakiś czas (to chyba było jeszcze w podstawówce, a Bill miał taki słodki, chłopięcy głosik). Zresztą nadal zdarza mi się włączyć Schrei dla zabawy. Wróćmy jednak do bloga.

Na belce pojawiają się te same słowa, co w adresie. Nie jest to błąd, ale robi się odrobinę monotonnie, bo na samej górze bloga widzimy znów to samo. Wydaje mi się, że spokojnie mogłabyś usunąć ten wielki napis nad menu i nikt by na tym nie stracił.

Wizualnie nie jest za dobrze. Obrazek w tle jest śliczny, ale w tej gęstwinie przypadkowych kresek czcionki się gubią, są nieczytelne. Gdybyś nie dodała wyróżnienia pod literami, zapewne nie byłabym w stanie odczytać niczego, tak widzę przynajmniej trochę, jednak wciąż czyta się ciężko. Tło zwyczajnie rozprasza.

W menu znajdują się tylko trzy linki (pomijając stronę główną). Nic specjalnego, ale zazwyczaj irytuje mnie budowanie menu w taki sposób. Część linków wrzucasz do podstrony (ocenialnie), a część zostaje na głównej. Dlaczego? Nie łatwiej umieścić wszystko w jednym miejscu? Szczególnie, że kolumna z boku jest już dosyć długa.

Po prawej stronie masz dosyć dużo ramek, w większości sensownych. Pojawiła się nawet sonda dotycząca wyglądu bloga i większa część głosujących jest na nie. Widać nie tylko mnie nie pasuje to napaćkane tło. Za to ramka Translate raczej do niczego się nie przyda, ale o tym w dalszej części oceny.

Na razie nie znalazłam na tym blogu nic szczególnego. Gdybym znalazła się na nim przypadkiem, pewnie nie zostałabym dłużej. Szata graficzna odstrasza, bo przecież każdy lubi czytać w dobrych warunkach, kiedy nie musi wysilać się zbytnio, by odczytać każde kolejne słowo, a tutaj niestety treść nie jest czytelna.

5/10

Grafika:

Jak już wspomniałam w poprzednim podpunkcie, tło zawodzi na całej linii. Czytelną częścią jest kolumna po prawej stronie, a to przecież nie ona jest najważniejszym elementem, ale właśnie posty. Co mi po tym, że będę mogła przeczytać coś o tobie, jeśli opowiadania nie przeczytam? Lepszym wyjściem byłoby ustawienie jednokolorowego tła, które przynajmniej nie przeszkadzałoby w odbiorze, jeśli z jakiegoś powodu nie masz możliwości stworzenia ładniejszego szablonu.

Czcionka w postach jest zawsze taka sama i to się bardzo chwali. Nie rozumiem jednak, dlaczego wszystko pisane jest kursywą. Zwyczaj używa się jej do zapisywania cytatów, myśli lub innych fragmentów, które muszą odróżniać się od reszty tekstu. Zapewniam cię, że zwykła, prosta czcionka prezentuje się lepiej.

Nie justujesz tekstu. Szkoda, bo na Blogspocie można zrobić to w bardzo prosty sposób. W edycji tekstu, obok innych opcji wyrównania masz też opcję wyjustuj. Wygląda to wtedy dużo schludniej.

Niestety nie mogę dać tutaj wielu punktów. Według mnie liczy się głównie to, czy treść bloga jest czytelna, a o Twojej stronie nie mogę tego powiedzieć.

4/10

Treść:

a) Fabuła

Rozdział pierwszy pełni rolę wstępu. Na twoim miejscu zrobiłabym z tego raczej prolog, ale tak też może być. Mam nadzieję, że kolejne części nie będą aż tak krótkie. Dowiadujemy się trochę na temat matki głównej bohaterki (po tytule bloga można wywnioskować, że właśnie na Dinie skupi się później cała historia). Te dwie przedstawione sceny miały chyba wprowadzić mroczny nastrój, ale niestety został on zabity przez rażącą ilość błędów (co przybliżę lepiej w podpunkcie dotyczącym poprawności).

W rozdziale drugim jednak nie przechodzimy do życia Diny, ale dalej opowiadasz o jej matce. Oba rozdziały są na tyle krótkie, że spokojnie mogłyby być jednym. Na dodatek wciąż mam wrażenie, że pełnią rolę wstępu. Po co dzielić coś tak niesamowicie krótkiego na dwie części? Akcja nie ruszyła zbytnio do przodu, na dodatek widać zupełny brak znajomości realiów więziennych, ale na to będzie pora przy kreacji świata przedstawionego.

Chyba będę musiała przyzwyczaić się do takiej długości rozdziałów, bo kolejny też nie powala objętością. Chociaż w sumie… Może to dobrze? Przy dłuższych wypisywanie błędów potrwałoby chyba rok. W rozdziale trzecim poznajemy bliżej tatusia, który również skrywa jakąś mroczną przeszłość. I nareszcie wyjaśnia się związek Diny z Billem i Tomem! Są rodzeństwem. Nie wiem, czy mogę stwierdzić, że akcja toczy się powoli, bo dzielisz wszystko na tak małe części, że w jednym rozdziale niewiele się dzieje, ale jednocześnie nie jest to na tyle duża ilość tekstu, by coś porządnie rozwinąć. W trzech pierwszych rozdziałach nie wydarzyło się dużo.

Czwarty rozdział pokazuje twoje niezdecydowanie, jeśli chodzi o postać Patricka. Niby taki zły człowiek, ale dobry ojciec, ale dzieckiem za bardzo nie potrafi się zająć, nawet jeśli tak bardzo się o nie wykłócał z Katie. W tej samej minucie wrzeszczy na teściową i prawie ją bije, po czym śmieje się z głupiutkich tekstów swojego drugiego dziecka. Teściowa nagle się ulatnia. Kłócą się, kłócą i nagle Patrick wychodzi z synem z pokoju, a o reakcji teściowej nie ma ani słowa. Nie ma żadnych opisów przeżyć wewnętrznych. Tylko parę prostych uwag dotyczących myśli Sebastiana. Na razie jest dosyć ubogo.

W piątym rozdziale następuje najbardziej absurdalna akcja, jaką miałam okazję ostatnio czytać. Może nawet miałoby to sens, gdybyś nie opisywała tego, jak żelazko spadało, takimi fazami, bo wygląda to, jakby wszyscy widzieli, co się dzieje i tylko czekali, aż żelazko spadnie. I gdyby bohaterowie nie byli tak przesadzenie źli. Mam tu na myśli oczywiście Katie. Tak bardzo chcesz ją przedstawić jako osobę do szpiku kości złą, że tworzysz postać nierealistyczną, przesadzoną.

Przy rozdziale szóstym nagle następuje BUM i zmieniasz sposób narracji na pierwszoosobową z punktu widzenia Patricka. Nie znoszę takich zmian. Są bezsensowne i jedynie wprowadzają chaos w całą akcję. Skoro piszesz już w tej trzeciej osobie, to opisy przemyśleń Patricka możesz wpleść w narrację. Tutaj trochę zaszalałaś, bo rozdział szósty długością przypomina coś sensownego. Niestety treść nadal pozostawia trochę do życzenia. Irytują mnie te zwroty do czytelnika, które pojawiają się w narracji Patricka, kiedy się z czegoś tłumaczy. W sumie cała ta zmiana na pierwszą osobę wiele nie dała, bo tekst nadal jest ubogi w sensowne przemyślenia. Patrick tylko cieszy się z kontaktu z dziećmi, chociaż wcześniej wydawałoby się, że jest raczej negatywną postacią i dzieci się go boją. Znów lekka nieścisłość, ale może Patrick rzeczywiście myśli, że jest dobrym ojcem. Nie dowiadujemy się nic poza tym, że Tom i Bill niezbyt dobrze radzą sobie w szkole.

Kolejne dwa rozdziały znów nie wznoszą nic do historii Diny, skupiają się raczej na niekonsekwentnym zachowaniu Patricka. Pojawia się wspaniały obraz idealnego dnia, który oczywiście burzony jest przez Katie, która sprzedaje marihuanę. I oczywiście trzyma ją w domu, przy łóżku, mimo że była już za to karana i wie, co jej grozi za posiadanie. No tak…

Potem po rozdziale ósmym nagle informujesz, że znów zmieniasz sposób narracji. Świetnie. I na dodatek akcja przenosi się dziesięć lat później. Wręcz cudownie. Co za znaczenie miały w takim razie poprzednie rozdziały, w których praktycznie nic się nie działo? Nagle urywasz temat, bo tak. Nie powiedziałabym, że zachęciło mnie to do dalszego czytania, jest wręcz przeciwnie.

Rozdział dziewiąty kończy się niezwykle dramatycznie, co było do przewidzenia już po złowieszczym stwierdzeniu Diny, że zawsze musi być ten pierwszy raz, jeśli chodzi o upadek z konia. Może w końcu coś zacznie się dziać, bo jak na razie cały ten rozdział przypominał sielankę. Siedzą sobie u babci, robią co chcą… Jedyną przeszkodą jest Angela, która oczywiście jest przeciwieństwem głównej bohaterki, bo słucha popu i uważa się za metalówę. Pisałaś, że Dina ma dziesięć lat, a zachowuje się tak, że ten wiek zupełnie do niej nie pasuje. Wspominasz coś o tym, że jest nad wyraz dojrzała, ale to wciąż jest zbyt dużo. Dziesięcioletnia dziewczynka klnie jak szewc, wyzywa kuzynkę od suk i słucha poważnego metalu (nie to co Angela). Nie pamiętam zbyt dobrze momentu, w którym miałam dziesięć lat, ale słuchałam wtedy raczej… Nie, to nie jest dobre porównanie, bo słuchałam Tokio Hotel. Też niedobrze. Ale nie znam ludzi, którzy w wieku dziesięciu lat zachowywaliby się tak jak Dina, włączając w to zarzucanie kuzynce, że wypycha sobie stanik. Muszę jednak powiedzieć, że bardzo podoba mi się długość tego rozdziału, przynajmniej zaczęłaś trochę siedzieć nad tekstem. Szkoda tylko, że treść pozostawia tyle do życzenia. Wciąż skupiasz się na krótkich scenkach sytuacyjnych i dialogach, które mają być zabawne, zamiast na prawdziwej akcji.

W dziesiątym zaczyna się komedia. Bohaterka budzi się, je spokojnie śniadanie, rozmawia z lekarzem i dopiero wtedy orientuje się, że nie ma czucia w nogach. Dalej mamy pełno niby zabawnych, naciąganych dialogów zamiast opisów i sensownego ruszenia akcji. Pomijając już nawet to, że reakcja Diny i wszystkich dookoła jest nierealistyczna, to rozdział ten wydaje się ponownie przegadany. Przegadany przed Dinę i jej błyskotliwe, ironiczne odpowiedzi. Od momentu, w którym przeniosłaś akcję o dziesięć lat do przodu, Dina nie okazała żadnych ludzkich uczuć, z wyjątkiem płaczu w momencie, gdy przypomniała sobie o matce (zresztą – ciekawa jestem, co stało się z Katie).

Jedenasty rozdział znów jest krótszy. A już miałam nadzieję, że ta długość, którą zaoferowałaś w ostatnich rozdziałach, zostanie na stałe. Dina wraca do domu. W końcu pojawiły się jakieś przemyślenia głównej bohaterki zamiast ironicznych odzywek! Bardzo bym chciała, żebyś nie zrezygnowała z tego przy następnej części.

Następnie pojawia się druga informacja, tym razem zupełnie niezwiązana z opowiadaniem. Kolejny post również się z nim nie wiąże. Nie rozumiem, po co wrzucać te idiotyczne łańcuszki na bloga z opowiadaniem. Myślałam, że to skończyło się, kiedy wszyscy poprzenosili się z Onetu na Blogspot. Szczególnie bezsensowne wydało mi się to, gdy weszłam na twojego prywatnego bloga, który znajduje się  linkach i tam zobaczyłam dokładnie to samo. Po co wrzucać to dwa razy i zaśmiecać bloga z opowiadaniem? Szczególnie że Liebster Adwards pojawia się w archiwum w trzech wersjach…

Przy kolejnych rozdziałach zrezygnowałaś już całkiem z tej sensownej długości i znów zrobiły się króciutkie. Szkoda. Dina trochę więcej rozmyśla, nawet śni o przerażającym wózku inwalidzkim, który ją atakuje. Swoją drogą – ta scena była dosyć komicznie przedstawiona i w sumie nawet mi się to spodobało. W akcję nie wniosłaś zbyt wiele. Pewnym niedociągnięciem wydaje się tutaj funkcjonowanie Diny po złamaniu miednicy, bo po tak poważnym urazie długo trzeba leżeć w łóżku i z gipsem na tej części ciała raczej nie ma szans na poruszanie się. Przypominam, że złamane kości okropnie bolą, a miednica tym bardziej, bo zazwyczaj przy takim złamaniu naruszone są narządy wewnętrzne. Mogłam to w sumie opisać w podpunkcie dotyczącym kreacji świata przedstawionego, ale skoro tutaj tak szybko poszło, to nie będę się powtarzać jeszcze tam.

Pomysł na to opowiadanie jest zaskakująco dobry. W końcu nie mamy niezwykłej historii o tym, jak bohaterka poznaje członków zespołu i zakochuje się w jednym z nich, bla, bla, bla. Wymyśliłaś coś oryginalnego, ale niestety niedociągnięcia logiczne i duża ilość błędów niszczą to opowiadanie.

Widać, że całość nie została rozplanowana, nawet w komentarzach kiedyś wspomniałaś, że jeszcze nie wiesz, co będzie działo się dalej, kiedy któryś z czytelników zapytał o ciąg dalszy.

Właściwie nie wiadomo, wokół czego toczy się akcja. Na początku mamy kilka rozdziałów, w których Dina jest malutka i wszystko dotyczy głównie jej rodziców, ale potem nagle przenosimy się dziesięć lat do przodu, co wprowadza pewnego rodzaju zamieszanie. Wydaje mi się, że trochę nie przemyślałaś postaci Diny. Nie zachowuje się ona jak dziesięciolatka. Chyba trochę zaszalałaś, jeśli chodzi o jej wiek.

Podsumowując – pomysł miałaś świetny, dosyć oryginalny, ale niestety wykonanie nie jest najlepsze. Fabuła obija się po kątach, jakbyś co jakiś czas wpadała na dobry pomysł, ale potem zapominała o tym, co chciałaś osiągnąć przez wprowadzenie danej sytuacji. Szkoda, bo mogło wyjść z tego coś dobrego.

1,5/5

b) Styl

Na początku pisałaś w trzeciej osobie i wychodziło Ci to całkiem dobrze. Pomijając już błędy logiczne, interpunkcję i ortografię. Prowadziłaś akcję w sensowny sposób, przedstawiałaś bohaterów tak, że dało się ich bliżej poznać. Za to później zaczęłaś zmieniać sposób narracji i nie mogę powiedzieć, by wyszło Ci to na dobre.

Przy Patricku okropnie się nudziłam. Jego przemyślenia były ciągle powtarzane, a postać niestabilna. Jakbyś nie mogła się zdecydować, czy ma on być tym dobrym, czy tym złym. Nie mówię, że postaci z jasno określoną naturą są dobre, bo zdecydowanie nie, ale Patrick w swoim niezdecydowaniu co do tego, czy chce być dobrym ojcem, był okropnie nienaturalny.

Narracja z punktu widzenia Diny wypadła już trochę lepiej. Chyba dużo łatwiej jest Ci oddać uczucia nastolatki niż dorosłego mężczyzny i wychodzi Ci to również dużo lepiej.

W każdej wersji narracji pierwszoosobowej irytowały mnie jednak te pytania retoryczne. Jakby twoi bohaterowie zwracali się do czytelników. Jest to dobry zabieg, kiedy piszesz opowiadanie, które przedstawiasz w formie pamiętnika, ale tutaj nie wyglądało to dobrze.

Widać, że masz pewien zasób słownictwa i ubogim bym go nie nazwała. Rzadko zdarzają Ci się powtórzenia i to bardzo mi się podobało. Jednak mogłabyś trochę popracować nad opisami i skupiać się mniej na zabawnych dialogach. Są zabawne do momentu, w którym czytelnik zauważa, że głównie z nich składa się cały tekst. Co za dużo, to nie zdrowo.

2/5

c) Dialogi

Masz duży problem z dialogami. W twoim opowiadaniu to one znajdują się na pierwszym planie, to wokół zabawnych tekstów Diny kręcą się wszystkie sytuacje. Nie powinno tak być. Dialogi to coś, co urozmaica, uzupełnia akcję. Jeśli tak bardzo lubisz rozwlekać dialogi, powinnaś zadbać też o to, by opisy sensownie się prezentowały. Bardzo podobało mi się w dziewiątym rozdziale to, że mimo wszystko trochę miejsc i elementów opisałaś dokładniej, chociaż zachowałaś też zabawne dialogi. Ja osobiście za nimi w ogóle nie przepadam, ale jeśli Twoim czytelnikom odpowiadają, wydaje mi się, że powinnaś pójść właśnie w tę stronę – nie skracaj dialogów, ale rozbuduj trochę część opisową. Wtedy rozdział prezentuje się trochę lepiej, bo jest dłuższy i widać, że trochę nad nim popracowałaś i na dodatek czytelnik łatwiej wyobrazi sobie miejsce, w którym umieściłaś akcję.

Jeśli chodzi o zapis – jest on błędny, ale naprawieniem tego zajmę się przy poprawności.

1,5/5

d) Kreacja świata przedstawionego

Brak znajomości realiów więziennych wychodzi już na samym początku. Katie siedzi zamknięta w celi, ale jakaś inna kobieta (na dodatek ubrana jak prostytutka) chodzi sobie po korytarzu. Odwiedziny wyglądają tak, że mąż przychodzi sobie do żony i podaje jej dokumenty przez kraty. Rozumiem, że możesz nie wiedzieć, jak to wszystko wygląda, ale na miłość boską, nie oglądasz żadnych filmów? Nie czytasz książek?

Później Patrick prowadzi samochód, ale w tym samym czasie odwraca się, podaje dziecku zabawki, mówi do niego itp. W takiej sytuacji warto byłoby podkreślić, że jest na tyle dobrym kierowcą, że może sobie pozwolić na coś takiego bez spowodowania wypadku. Gdybym jechała samochodem z kimś, kogo nie znam, a on robiłby w czasie prowadzenia pojazdu milion innych rzeczy, zapewne nie czułabym się bezpiecznie i przy czytaniu tego miałam podobne wrażenie.

Następnie czytamy, że dziecko gaworzy. Nie, nie… Wróćmy jeszcze wcześniej. Dziecko rodzi się w szpitalu więziennym i zostaje tam! Nie jest powiedziane, po jakim czasie ojciec je odbiera, ale musiało trochę potrwać, skoro dziecko już próbuje łapać grzechotkę rękami i się śmieje. Nie ma takiej możliwości, żeby dziecko naprawdę przebywało przez taki czas w szpitalu więziennym.

„Zaciekawiona Dina złapała za język brata i lekko pociągnęła.” – Próbowałaś złapać kiedyś kogoś za język i jeszcze go przytrzymać przez jakiś czas? Trochę nie wychodzi, a szczególnie kiedy jesteś rocznym (a nawet nie) dzieckiem, które nie potrafi złapać czegoś mocno. Dina trzyma brata za język, a on sepleni.

„-Kto tak krzyczy?; -To ty gadasz? - zdezorientowany Seba zwrócił się do siostry.; -Nie, półgłówku, to ja! Bill!” – Przecież siedział przy dziewczynce. Usłyszałby przecież, gdyby to ona to powiedziała. W tym samym rozdziale Sarah dzwoni na pogotowie i musi przedstawiać zdarzenie kilka razy, bo dziecko płacze. Nie mogła po prostu odejść na chwilę od krzyczącego dziecka, żeby przedstawić wszystko szybciej, co spowodowałoby szybszy przyjazd pogotowia? Rozumiem, gdyby w tym czasie też robiła coś innego przy Dinie, ale skoro tylko stała obok… „Otóż nikt nie wpadł na pomysł, aby zdjąć, z ręki Diny, rozgrzane żelazko.” – w tym momencie padłam i leżę. No to już jest tak idiotyczne, że aż szkoda słów. Nie żeby babcia była dorosłą osobą, która powinna wpaść na taki pomysł. Nie żeby to było coś co się robi NATYCHMIAST. Najpierw udzielasz pomocy, dopiero potem myślisz o dzwonieniu na pogotowie. Logika się kłania. Każdy myślący człowiek na początku podszedłby do dziecka i odsunął żelazko. Nikt tego żelazka w końcu nie odsuwa, chłopcy podają dziecko matce, która zamiast pomóc dziecku kłóci się z mężem. ZUPEŁNIE REALISTYCZNA SYTUACJA.

Następnie robią dziecku okład z lodu i kładą je spać, a Dina oczywiście od razu zasypia. Tatuś jedzie sobie porozmyślać nad życiem. Nie chce się rozwodzić z żoną ze względu na dzieci, chociaż widać, że ona im szkodzi bardziej niż jej brak. Już dawno nie czytałam czegoś tak wypranego z realizmu.

„Szczerze powiedziawszy nie przeszkadzało mi to, że zwraca się do mnie na "ty".” – Zwróćmy uwagę na to, że wcześniej Sebastian powiedział „A Tobie co?” (tak, powiedział to przez duże T). Ciekawe, jak inaczej miał się do niego zwrócić? Panie ojcze?

Nie wiem, czy jesteś tego świadoma, ale Harry Potter zrobił z twojego opowiadania science fiction. Syn mówi Patrickowi, że seria ta ma siedem części. Siódma część wydana została w roku 2007, więc przy początkowych wydarzeniach musimy mieć rok 2007 lub późniejszy. Jednak po ósmym rozdziale przenosisz akcję dziesięć lat do przodu, co umieszcza twoich bohaterów w roku przynajmniej 2017.

W dziewiątym rozdziale dowiadujemy się, że Dina ma pupilka, którym jest WILK. Chyba już nic mnie w tym opowiadaniu nie zdziwi. Na dodatek wilk jest świetnie wytresowany. I zdarzyło mu się przynieść zabitego łosia do domu. ŁOSIA. Upolował ŁOSIA i przywlókł go do domu. Nie żeby łosie były dosyć dużymi zwierzętami, czy coś…

W tym samym rozdziale pojawia się wzmianka o numerze PESEL Diny. Wydawało mi się, że akcja toczy się w Niemczech, a PESEL to chyba numer obowiązujący tylko w Polsce.

Dziesiąty rozdział przynosi nam kolejne magiczne sytuacje. Na przykład to, że Dina nie orientuje się, iż jest sparaliżowana od pasa w dół. Dopiero, gdy ktoś jej o tym mówi, zauważa ten mało istotny fakt. Oczywiście ta informacja nie przeszkadza jej w byciu olśniewająco ironiczną i w rzucaniu żarcikami w każdą stronę. Później mamy zepsute jedzenie, które podają w szpitalu. Wiem, że dużo się mówi na temat tego, jak to szpitalne jedzenie jest okropne, ale no już bez przesady, zepsutej surówki by ci tam nie dali.

„-Jest tylko jeden warunek, będziesz jeździć na wózku inwalidzkim do póki nie zrośnie Ci się miednica.” Nie piszesz, jak dużo czasu minęło od wypadku. Jeśli mniej niż miesiąc, raczej nie ma możliwości, by lekarz wypisał pacjentkę do domu.

Mam wrażenie, że w ogóle nie sprawdzasz faktów, o których piszesz. Nie zostało jasno powiedziane, w którym roku toczy się akcja, co znów prowadzi nas do tego błędu z Potterem. Miejsca również nie opisałaś, chociaż pamiętam pewną wzmiankę o Berlinie. No właśnie, tylko wzmiankę. Umieszczenie bohaterów w konkretnej przestrzeni jest dosyć ważne dla całości, a ty niestety tego nie zrobiłaś. Jeśli nie chcesz pisać o znanych wszystkim miejscach, zawsze możesz wymyślić jakiegoś miasteczko i tam właśnie wrzucić bohaterów.

Tutaj niestety nie muszę postawić okrągłe zero, bo przy takiej ilości niedociągnięć, pomyłek, błędów logicznych ciężko dać jakiekolwiek punkty.

0/5

e) Bohaterowie

Zacznijmy od początku. Poznajemy Katie, która jest osobą do szpiku kości złą. Nienawidzi swoich dzieci, męża i właściwie całego świata. Wydaje się osobą trochę przesadzoną, ale przez długi czas byłaś konsekwentna, jeśli chodzi o jej postać, przynajmniej tyle. Potem nagle jej się odwidziało, bo znów zaczęła handlować marihuaną. Ta sytuacja była okropnie naciągana. Nawet, jeśli jej się odwidziało, raczej nie stałoby się to tak nagle. Na twoim miejscu postawiłabym raczej na stopniowe zmiany w zachowaniu. Po przeniesieniu w czasie Katie nagle nam znika i pojawiają się tylko wzmianki o tym, jak bardzo zła była dla Diny.

Patrick na początku również przedstawiony został jako zły ojciec i mąż, który bije teściową i dzieci, ale później zmieniłaś go nagle w ukochanego tatusia, którego Dina tak bardzo ceni. Tutaj też przydałoby się jakieś wyjaśnienie dotyczące tego, co stało się, że nastąpiła aż taka zmiana w jego zachowaniu, bo na razie wydaje się on postacią nierealistyczną. Właśnie przez brak wzmianki o tym, kiedy i dlaczego się zmienił.

O Dinie na początku opowiadania ciężko coś powiedzieć, bo w końcu jest malutkim dzieckiem i właściwie nic o niej nie wiemy. Za to po podróży w czasie (he-he) zostaje dziesięciolatką, która nie zachowuje się, jak dziesięciolatka. W gruncie rzeczy przypomina zachowaniem trzynastolatki, które uważają się za takie niesamowicie dorosłe. Jest niezwykle błyskotliwa i nie lubi być ładna. Zbudowałaś tę postać w bardzo prosty sposób – Dina to przeciwieństwo klasycznej Mary Sue, która interesuje się modą, kosmetykami, chłopakami i słucha popularnej muzyki. Zrobiłaś z niej anty Mary Sue. Po przejściach, wesoła, ale w głębi duszy nieszczęśliwa i oczywiście IRONICZNA. Niestety oryginalną postacią nazwać jej nie można.

Reszta bohaterów pokazana jest tak pobieżnie, że ciężko cokolwiek o nich powiedzieć. Chyba tylko tyle, że Dina jest kochana przez całą rodzinę, która zawsze stara się ją wspierać.

Trzy postaci, które przedstawiłam w osobnych akapitach są przedstawione dosyć szczegółowo i mimo że nie prowadziłaś ich w umiejętny sposób, zapadają w pamięć.

2/5

f) Opisy

Jak już wspomniałam przy podpunkcie dotyczącym dialogów, opisów jest zbyt mało. Miejsca, w których przebywają bohaterowie opisujesz bardzo pobieżnie, powinnaś trochę nad tym popracować. Nie wiem, co mogłabym Ci jeszcze tutaj poradzić, oprócz pracy nad objętością opisów. Staraj się zwracać większą uwagę na to, co Dina widzi i na jej odczucia z tym związane.

2/5

Poprawność:

Wstęp

„Jestem Ana- zwana również Angie.” – Przed myślnikiem powinna znajdować się spacja.

„Mam nadzieję, że jej (niektóre rzecz jasna ;)) perypetie i życiowe zakręty zmuszą was do refleksji nad Waszym życiem.” – Brakujący przecinek przed że. Przydałoby się zdecydować, czy zwroty do czytelników chcesz pisać z dużej czy z małej litery (w kolejnym zdaniu ten sam zwrot napisany jest znów z małej).

„Zapewniam was, że nie jest to tanie "romansidło" ani krótka historyjka. Historia Diny jest obszerna i nie da jej się zamknąć w jednym dziale ani kategorii, jest w niej wszystkiego po trochu.” – Powtórzenia.

Rozdział 1.

„AAAAAAAAAAAAAA - po sali operacyjnej więziennego szpitala rozniósł się przeraźliwy wrzask. - WYJMIJCIE TO ZE MNIE!!!” – Brak myślnika na początku. Skonstruowałaś to tak, że nie mam pojęcia, do czego odnosi się to wtrącenie między jednym a drugim krzykiem. Albo zacznij od dużej litery część narracyjną i po słowie wrzask wstaw dwukropek, albo umieść w tym miejscu kropkę. Według mnie mogłaś po prostu zrezygnować z tego AAAAAAAAAAAAAA. Czytelnik nie jest na tyle niedomyślny, wystarczy mu to, że po sali rozniósł się krzyk.

„-Spokojnie, proszę pani, proszę oddychać - odezwał się spokojny głos lekarza.” – Brak kropki na końcu zdania i spacji po myślniku na samym początku.

„-Nie waż się, mówić mi co mam robić.- kobieta spojrzała na niego wrogo.” – Brak spacji po pierwszym myślniku i przed drugim. Niepotrzebny przecinek przed mówić i brak przecinka przed co. Jeśli po myślniku nie następuje czasownik związany z wydawaniem dźwięków, kończymy zdanie kropką i po myślniku zaczynamy do dużej litery. Brak kropki na końcu zdania.

„-Jak na razie jest Pani pod naszym nadzorem, - odezwał się silny, wręcz władczy ton - więc nie życzę sobie takich aroganckich wypowiedzi.” – Brak spacji po myślniku. W prozie nie ma potrzeby pisania bezpośrednich zwrotów z dużej litery. Niepotrzebny przecinek po nadzorem, bo jeśli wrzucasz w środek zdania fragment narracji, pełni od funkcję przecinka. Nie sądzę jednak, by tutaj było to potrzebne. To wtrącenie spokojnie mogło znajdować się po zakończeniu zdania.

„-Widzę główkę! - krzyknął uradowany ginekolog.” – Brak spacji po myślniku. Brak kropki na końcu zdania.

„-Witam - powiedział z szerokim uśmiechem. -Zdecydowała się Pani na imię dla córeczki. – Brak spacji po myślnikach. Brak kropki po uśmiechem. Niepotrzebna duża litera przy pani. Jeśli lekarz pytał, to może przydałby się znak zapytania na końcu?

„-Może Teddy? -mężczyzna ani na chwilę nie stracił dobrego humoru.” – Brak spacji po myślnikach. Słowo mężczyzna powinno zaczynać się od dużej litery.

„-Katie, wiem, że ta dziewczynka - spojrzał czule w stronę czerwonej ze strachu główki niemowlęcia. - jest Ci obojętna, że jej wcale nie chcesz, ale nie możesz oddać jej do adopcji.”- Brak spacji po pierwszym myślniku. Niepotrzebna kropka po niemowlęcia. I wydaje mi się, że główki niemowląt nie są raczej czerwone ze strachu…

„-Ale jest Twoim mężem i postanowił opiekować się swoją pociechą. - lekarz spojrzał na nią znacząco. - No więc jak dasz jej na imię? - spróbował jeszcze raz, był bardzo ciekaw imienia noworodka.” – Brak spacji po myślniku. Zdanie zaczynamy od dużej litery. Od słowa był można stworzyć nowe zdanie, ewentualnie dodać tam bo, aby jedno wynikało z drugiego.

„-No to bawimy się w zgadywanki. - westchnął, krótko ostrzyżony szatyn.” – Brak spacji po myślniku. Niepotrzebna kropka i przecinek.

„Katie parsknęła śmiechem, po czym dodała:

-To takie po****ne  imię - stwierdziła, przeciągając poszczególne sylaby. - Może być.” – Dlaczego dodała? Zwyczajnie mu odpowiedziała, bo przecież wcześniej to mężczyzna się wypowiadał, więc nie miała do czego dodać. Zresztą potem napisałaś, że stwierdziła, więc pierwszy czasownik jest niepotrzebny. W opowiadaniach nie ma potrzeby cenzurowania wulgaryzmów, bez przesady. Jeśli tak bardzo zależy ci na tym, by nie pisać ich całych, to zawsze możesz zaznaczyć w narracji, że przeklęła. No i oczywiście brak spacji po myślniku, bo jakby inaczej.

Rozdział 2.

„Miał na sobie luźne dżinsowe spodnie, wysokie sznurowane buty, a na bardzo dobrze zbudowanej, klatce piersiowej - bluzkę bez rękawów, w kolorze ciemnej żółci.” Dwa niepotrzebne przecinki i jeden zbędny myślnik.

„Przechodząc między celami, ujrzał kobietę w pozycji embrionalnej, ubranej jak tania prostytutka.” – Prawdopodobnie miało być ubraną, bo w obecnej formie brzmi to tak, jakby pozycja była ubrana. Niepotrzebny drugi przecinek.

„Jej twarz oszpecała wielka blizna, ciągnąca się poziomo przez oba policzki i grzbiet zgrabnego nosa.” – Niepotrzebny przecinek.

„-Witaj, Katie. - Uśmiechnął się złośliwie.” – Brak spacji po myślniku oraz kropki na końcu zdania.

„-Od*****ol się. - warknęła, a jej oczy zabłysnęły wrogo.” – Brak spacji po myślniku, znów wykropkowane wulgaryzmy (co naprawdę nie wygląda dobrze w prozie). Niepotrzebna pierwsza kropka.

„-Dla mnie także, rozmowa z Tobą, nie jest przyjemnością. Trzymaj. - podał jej przez kraty plik kartek.” – Brak spacji po myślniku, niepotrzebne dwa przecinki. Brak kropki po trzymaj. Nowe zdanie rozpoczynamy od dużej litery.

                Uwaga, od tej pory nie wypisuję braku spacji po myślniku, bo musiałabym kopiować prawie każdy dialog. Swoją drogą – dlaczego czasami zdarza Ci się wcisnąć tę spację, ale nie możesz tego zrobić tego za każdym razem?

„-Przepraszam?! - czarnowłosa błyskawicznie zarwała się za swojej pryczy.” – Zdanie zaczynamy od dużej litery.

„-Przeprosiny przyjęte. - rzucił swojej rozmówczyni rozbawione spojrzenie.” – Znów to samo i brak kropki po przyjęte.

„-Nie oddam Ci jej! Słyszysz! Po moim trupie! - ryknęła na cały obskurny korytarz.” – Powinien pojawić się znak zapytania zamiast wykrzyknika.

„-Nie masz wyboru. Do póki siedzisz, musisz powierzyć mi opiekę nad Diną...” – Dopóki zapisujemy razem.

„-Skąd wiesz, jak ma na imię? - Przerwała Jego wykład.” – Brak przecinka przed jak.

„A Tobie ciężko będzie to robić w więzieniu. - przetoczył wzrok po szarych i ponurych samotniach.” Brak kropki i dużej litery.

„w tym samym momencie na korytarz wszedł krótko ostrzyżony szatyn.” – Zdanie zaczynamy od dużej litery.

„-Zakładam, że przyszedłeś po córeczkę? – spytał, wciąż się uśmiechając.”- Dlaczego? Dlaczego nagle przestałaś stawiać przecinki przed imiesłowami?

„Łysy mężczyzna przytaknął, jednym ruchem głowy, z nie mniejszym uśmiechem, zaś Katie spoglądała na nich wrogo.” – Niepotrzebne przecinki.

„-A ja to co, pies?! - w końcu niewytrzymała i zaczęła wyrzucać z siebie słowa z szybkością karabiny maszynowego.” – Zdanie zaczynamy od dużej litery. Literówka, powinno być karabinu.

„-W tym momencie nie masz wyboru, MUSISZ - Patrick zaakcentował to słowo, aby kobieta lepiej go zrozumiała. - oddać mi dziecko. jak wyjdziesz, to sprawy nabiorą innego obrotu.” – Niepotrzebna kropka na końcu zdania. Po dziecko zdanie powinno się skończyć. Brak przecinka przed to.

„-Nie nazywaj Go tak! - krzyknęła Katie, na jej zaczerwienioną twarz opadł kruczoczarny kosmyk włosów.” – Niepotrzebna duża litera. Jeśli ktoś krzyczy, na końcu jego słów zazwyczaj pojawia się wykrzyknik. Po Katie powinno zacząć się nowe zdanie.

„Mężczyźni skierowali się w stronę drzwi, na drugim końcu korytarza.” – Niepotrzebny przecinek.

„Zrezygnowana szatynka oddaliła się s stronę swojej pryczy.” – Literówka, powinno być w.

Rozdział 3.

„Przez berlińskie ulice przejeżdżało czarne audi, prowadzone przez muskularnego mężczyznę w żółtym podkoszulku bez rękawków.” – Niepotrzebny przecinek.

„-Jedziemy do domu. - oznajmił.” – Niepotrzebna kropka.

„Czarne audi wyminął śpieszący się gdzieś radiowóz.” – Wyminęło.

„-To nie na mnie wyliście? - głupio zapytał Patrick, wytrzeszczając oczy, gdyż podobnie jak jego żona nie miał zbyt czystych akt.” – Brak przecinka przed imiesłowem. Brakuje znaku zapytania.

„Jednak Jego słowa zostały zagłuszone przez płacz dziecka.” – Znów zwrot z dużej litery i to na dodatek w narracji. No po prostu…

„Niemowlak złapał otwartymi rękoma nowo poznaną rzecz i upuściła ją.” – Upuścił.

„Zupełnie jak Bill, Twój starszy brat.” – Brak przecinka.

„-To mój skrót. - powiedział dumny z siebie ojciec do dziecka.” – Niepotrzebna kropka.

„Patrick, widząc niewinną, uśpioną twarz córki, uśmiechnął się sam do siebie.”

„Przez następne pięć minut jechał w zupełnej ciszy, wyłączył nawet radio samochodowe, pomimo że właśnie "leciała" Jego ukochana piosenka "I love rock and roll".” – Dlaczego słowo leciała znajduje się cudzysłowie?

„W końcu zatrzymał auto, na podjeździe przed niewielkim, żółtym domkiem, z gankiem ciemnymi dachówkami.” – Dwa niepotrzebne przecinki.

„Ubrana była w ciemną spódnicę do połowy łydek i beżowy sweter. na nogach miała kapcie w kwiatki” – Od na powinno rozpocząć się nowe zdanie.

„-W szpitalu się pomylili - powiedział oburzony blond włosy chłopczyk. - My chcieliśmy brata.” – Brak kropki.

„-Ale kanał. - odezwał się, niezwykle podobny do Toma, chłopiec.” – Niepotrzebna kropka i dwa przecinki.

„Starsza kobieta, wcale się nie odzywała, zaśmiała się.” – Niepotrzebny pierwszy przecinek.

„-Zawsze tak mówisz - przewrócił oczami siedmioletni brunet, o imieniu Sebastian.” – Niepotrzebny przecinek.

Rozdział 4.

„Tato, tato - wykrzyknął Sebastian, potrząsając ramie swojego ojca. - Wstawaj, tato!!!”- Dialog rozpoczynamy myślnikiem. Nie rozumiem, czemu na początku rozdziału go pomijasz. Po wykrzyknieniu zwykle jest wykrzyknik. Za to te trzy na końcu można zastąpić jednym. Słowo ramię (swoją drogą – ucięta końcówka) tutaj nie pasuje. Ramieniem.

„-Ta mała dziewczynka. - nie ukrywał swojego niezadowolenia. - Ciągle płacze!” – Brak kropki. Nie powinnaś zacząć od dużej litery.

„Rzeczywiście poza głosem chłopca słychać natarczywe płakanie dziecka.” – Piszesz w czasie przeszłym, więc chyba słychać było.

„Do pokoju weszła babcia Seby, miała na sobie białą koszulę w niebieskie kwiatki.” – Można to spokojnie rozbić na dwa zdania.

„Nie słyszałeś, jak płakała przez dobre pół godziny?! - nie mogła uwierzyć .” – Brak przecinka po słyszałeś. Nie powinno się zacząć od dużej litery. Niepotrzebna spacja przed ostatnią kropką.

„Kobieta zmieszała się. najwyraźniej nie oczekiwała takiego zwrotu akcji.” – To powinny być dwa zdania. Nie oddzieliłaś ich nawet przecinkiem…

„-To nie moje dziecko – stwierdziła. - W moich czasach to było nie do pomyślenia, żeby dziadkowie opiekowali się dzieckiem podczas, gdy...” – Brak kropki.

„Spojrzał na swoją, wciąż płaczącą, siostrę. - nie wiedział, co ma zrobić.” – Dwa niepotrzebne przecinki, a ten myślnik powinien zostać usunięty. Nie wiem, nie czytasz w ogóle tego, co piszesz? Przeczytaj to całe i powiedz mi, że to brzmi, jak jedno zdanie. Serio, znaki interpunkcyjnie nie różnią się od siebie tylko wyglądem, ale pełnią zupełnie różne funkcje w zdaniu. Zdanie z przecinkiem (lub w tym przypadku myślnikiem, co jest jeszcze bardziej bezsensowne) w środku czyta się zupełnie inaczej niż dwa oddzielne zdania.

„Omiótł wzrokiem pokój, jego uwagę przykuła czarna torba, ta samo, którą tata wziął ze szpitala więziennego. – Znów to samo. Jeśli chcesz żeby jedno wynikało z drugiego, do dodaj tam na przykład a, wtedy będzie to miało sens. „Omiótł wzrokiem pokój, a jego uwagę przykuła czarna torba(…)” brzmi dużo lepiej. I literówka. Miało być chyba ta sama.

„Podszedł do niej, uważając, aby nie dostać ręką, gwałtownie gestykulującego ojca.” – Czemu dostać? Dotknąć, dosięgnąć, ale nie dostać. Moja babcia też tak mówi, ale to słowo w narracji nie wydaje się odpowiednie.

„Wyjął pluszową panterę, kiedy naciskało jej się łapę ryczała, a gdy ucho słodko mruczała.” – Znów można to rozbić na dwa zdania.

„-Dina się uspokoiła - powiedział wystraszony, reakcją taty, chłopiec.” – Niepotrzebne przecinki.

„-Dałem zabawkę. - machnął pluszakiem, po czym dodał. - tylko tak trochę dziwnie oddycha. - odwrócił wzrok w stronę siostry. - może jest głodna.” – Dlaczego tworzysz tak skomplikowane dialogi, kiedy z prostszymi masz problem? Brak trzech kropek na końcu zdań. Nie zaczynasz zdania po myślniku od dużej litery. Po dodał powinien znajdować się dwukropek, bo słowo to wskazuje na to, co zostało później powiedziane. I na dodatek mały chłopiec na pewno wywnioskowałby z tego, że dziecko dziwnie oddycha, że jest głodne, a ojciec uwierzyłby mu na słowo, bo przecież dzieci zazwyczaj dziwnie oddychają, kiedy są głodne… No tak.

„-Głuptasie, takie dzieci nie jedzą kanapek, tylko piją specjalne mleko. - rozśmieszony tą uwagą Patrick, wziął córkę na ręce i razem z synem poszli do kuchni.” – Zdanie rozpoczynamy od dużej litery.

Rozdział 5.

„Jej pszeniczne włosy opadały na mały , zgrabny nosek i zakrywały jedno, wielkie oko.” – Pszeniczne. Z tego co wiem, jest to synonim słowa pszenne, czyli wykonane z pszenicy. Ciekawe, jak to jest mieć włosy z pszenicy? I niepotrzebna spacja przed pierwszym przecinkiem.

„Bawiła się swoim ulubionym pluszakiem: czarną panterą w pozycji siedzącej.” Dwukropka używamy, gdy chcemy coś po nim wymienić albo coś przytaczamy. Powinnaś zastąpić to myślnikiem.

„Obok niej siedział Seba, jego jasnobrązowe loki opadały na czoło.” – DWA ZDANIA. Błagam, zrób z tego DWA ZDANIA.

„-Nie no znowu to samo. - wymamrotał. - Dina... Ja Cię bardzo proszę, przestań się ślinić. - prosił, po raz dziesiąty tego dnia, wycierając buzię siostry. - Kiedy ty wreszcie dorośniesz?” – Po kolei. Niepotrzebna pierwsza kropka. Cię zacznij z małej litery, nie piszesz przecież listu. Brak przecinka po proszę. Niepotrzebna kropka po ślinić. Niepotrzebny przecinek po prosił. Brak przecinka przed imiesłowem. Brak kropki na końcu zdania.

„Sarah drżącymi rękoma wykręciła numer na pogotowie, całe zajście musiała przedstawiać kilka razy, gdyż sanitariusze nic nie słyszeli przez płacz poszkodowanej.” – Znów można to podzielić na dwa zdania.

„Dziewczynka płakała coraz to bardziej.” – Po co tutaj to?

„Otóż nikt nie wpadł na pomysł, aby zdjąć, z ręki Diny, rozgrzane żelazko.” – Dwa niepotrzebne przecinki.

„Chłopiec dopiero po chwili wykonał rozkaz, chciał mieć pewność, że ojciec uspokoił się nieco i nie dojdzie do żadnej kłótni między nim, a mamą.” – Ostatni przecinek jest niepotrzebny.

„Nie wiedział nawet, gdzie jedzie, po prostu chciał być jak najdalej od domu, w którym czuł się jak więzień.” – Czasowniki w formie osobowej oddzielamy od siebie przecinkami.

„Nie wiedział, co ma o tym wszystkim myśleć, co ma dalej robić.” – Brak przecinka przed pierwszym co.

Rozdział 6.

„-Chłopcy, wstawajcie, ale to już! – ryknąłem.”- Brak kropki na końcu zdania.

„-Nie, przecież jest dopiero 7:00 niemożliwe, żeby... - Tom zamarł, gdy zobaczył, która naprawde jest godzina.” – Godzina lepiej wygląda zapisana słownie. Naprawdę.

„Kiedy wszedłem, po prostu mnie zatkał.” – Brak przecinka i zakładam, że miało być zatkało.

„Było to dziwne chociażby dlatego, że nigdy nie mogłem ich opbudzić, a tu proszę, jaka zmiana.” – Pobudzić? Obudzić?

„Zwracasz się do swojego ojca. - uniosłem dumnie pierś, przyjmując poważny wyraz twarzy.” – Zdanie zaczynamy od dużej litery.

„-Przepraszam. - spuścił głowę, udając, że płacze.” – Kropka po przepraszam i spuścił od dużej litery.

„-Mówiłem Ci, że od samego początku byłem super. - rzucił mi wszechwiedzące spojrzenie.” – Kropeczka na końcu zdania i duża literka na początku nowego.

„-Racja, ale mama nadzieję, że nie będę musiał Ci zawozić spodni na zmianę... znowu.” – Chyba mam.

„Nadal nie mógł z cierpieć tego incydentu.” – Ścierpieć.

„-Seba, zapnij Diną, a ja otworzę drzwi.” – Dinę.

„Mati jak zwykle całą drogę czytał "Harry'ego Pottera". Ja go nie rozumiem-czyta tę książkę kolejny raz z rzędu.” – Błagam. Mieszasz narrację, ale przynajmniej nie mieszaj czasów.

„-No, bo czytasz już tą książkę po raz kolejny, nie znudziło Ci się przypadkiem?” – W poprzednim cytowanym przeze mnie zdaniu napisałaś poprawnie – tę książkę. Dlaczego więc w tym wyszło inaczej?

„-A to są tu jakieś tomy? - szczerze powiedziawszy zbił mnie z tropu.” – Znów przydałaby się duża litera na początku zdania.

„-No mugolskiej, nie wiesz, kto to mugol? - nie ukrywał swojego zdziwienia.” – Po raz kolejny to samo. I brak przecinka przed kto.

„-Pana synów także, w końcu, tutaj nie będzie, jeśli nie poprawią swojego zachowania. - zaskrzeczała pani Schwein.” – Niepotrzebne dwa przecinki i jedna kropka.

„-Ale musisz - skarciłem go wzrokiem. - słuchajcie, w końcu wywalą was ze szkoły, a żeby znaleźć inną, trzeba będzie szukać w innym mieście, bo w Berlinie już nikt was nie przyjmie.” – Duża litera na początku zdania, czy tak wiele wymagam?

„Nie wiem, co jeszcze miałem im powiedzieć...” – Brak przecinka przed co.

„Jedynie robiła "baloniki" ze swojej śliny.” – Dlaczego słowo baloniki znajduje się w cudzysłowie?

„-Nie ważne - odpowiedzieliśmy zgodnie.” – Nieważne.

Rozdział 7.

„Z samego rana cały byłem "w skowronkach", nawet Katie wydawała mi się bardziej znośna i bardziej... wesoła.” – Nie ma potrzeby umieszczania metafor w cudzysłowie.

„…( nie wiem czemu, ale zawsze przy konsoli nie mogą dojść do zgody)” – Brak przecinka przed ale.

„Zostawiłem to wszystko w spokoju, nie chcą utracić swojego znakomitego nastroju.” – Brak przecinka po spokoju i chodziło chyba o chcąc.

„-Ja bynajmniej się staram, a nie idę na skróty - nie wytrzymałem.” – Polecam fajną stronkę, która nazywa się BYNAJMNIEJ. Tam masz bardzo dosadnie wyjaśnione, dlaczego bynajmniej nie powinno znaleźć się w tym zdaniu. Nie jest to synonim słowa przynajmniej, ma zupełnie inne znaczenie.

„-No naprawdę, starasz się, jak nie wiem.” – Brak przecinka przed jak.

„-Wolę być bezrobotny i uczciwie się starać, niż co trochę odsiadywać za przemyt!!!” – Niepotrzebny przecinek.

„Jednakże teraz miałem to wszystko gdzieś, byłem po prostu wściekłe na Katie.” – Wściekły.

„-Okej, zawołaj chłopaków, zaraz do was dołączę.” – Brak przecinka przed zaraz.

„-Jeśli Ci się nie podoba to wypierdalaj, ja się bynajmniej staram, nie to co ty! - uniosłem głos.” – Jak kilka linijek wcześniej… Bynajmniej nie jest tu odpowiednim słowem. Brak kropki na końcu.

„Wyjąłem z lodówki mleko, z szafki płatki i zacząłem je przegryzać na sucho, popijając mlekiem.” – Brak przecinka przed imiesłowem.

„Wziołem ja na ręce i zacząłem kołysać.” – Borze zielony, dopomóż. Wziąłem!

„Karmiąc ją, przeleciałem wzrokiem kalendarz.” – Imiesłów oddzielamy od czasownika w formie osobowej przecinkiem.

„-No, a wyobraź sobie, jak Dina dorośnie... - stwierdził Mateusz, który właśnie zszedł z góry.”

„Cały Mati, zawsze najmądrzejszy i "najbystrzejszy".” – Umiejscowienia tego cudzysłowu już w ogóle nie rozumiem.

„-No, nie ważne - zawołaj resztę.” – Nieważne.

„Kiedy poszedł po swoją nagrodę, maksymalnie się wyprostował i zmierzył Nichta pogardliwym wzrokiem.” – Brak przecinka po nagrodę.

„Po przedstawieniu, uczniowie udali się do klas, po resztę świadectw.” – Niepotrzebny drugi przecinek.

„Jeszcze nigdy nie widziałem tak słabego świadectwo, a ja w szkole nie należałem do prymósów.” – PRYMUSÓW.

Rozdział 9.

„…(znając babcie pewnie prosto od krowy)” – Babcię.

„-Nie chcesz ciastek, pomimo że chcesz za nie wyjść, abynajmniej to zrozumiałam z twoich ostatnich odwiedzin.” – Zjadłaś spację. No i bynajmniej…

„Odłożyłam walizkę na bok i powoli podeszłam do sztalugi, obok niej jak zwykle leżało kilkanaście wielkich kart z moimi "dziełami".” – Można to podzielić na dwa zdania. I niepotrzebny cudzysłów.

„Przez chwile patrzyłam na nią, chcą nacieszyć się widokiem jej szczurzej mordy.” – Chcąc.

„W końcu odwróciłam się i zaczęłam mieszać łyżka flaki.” – Łyżką.

„-A, właśnie, Angela będzie spać z Tobą, Dina. - z rozmyślań na temat relacji między mną a tatą, wyrwał mnie głos babci.” – Brak przecinka po właśnie. Brak kropki po Dina. Po myślniku można zacząć kolejne zdanie od dużej litery, ponieważ nie znajduje się w nim czasownik związany z wydawaniem dźwięków, zaznaczyłaś jedynie, że głos wyrwał ją z zamyślenia. Niepotrzebny przecinek po tatą.

„-Dlaczego właśnie ze mną?! - nie mogłam wyjść z szoku.” – Duża litera na początku zdania.

„Skąd ty tu... - zaczęłam, ale mi przerwał.” – Brak myślnika na początku.

„-Sorry - zapiszczała, przerażona dziewczyna.” – Niepotrzebny przecinek.

„-Okej, Wolfie-noga - wilczyca od razu wróciła na materac.” – Zdanie zaczynamy od dużej litery.

„-Ej, wiesz, że nie cierpię tego przezwiska! - walnęłam go w ramię.” – To samo.

„-Walnął ja piłka - odpowiedział mi Mati” – Ją.

„Zdezorientowana poszłam do swojego pokoju, nie podejrzewałam, że już jest 1. w nocy.” – Liczby w opowiadaniach lepiej wyglądają zapisane słownie.

„Uśmiechnęłam się sama do siebie, ukazując białe zęby i swoje ukochane "kły".” – Znów bezsensowny cudzysłów. Zresztą kły to też zęby.

„Nagle zza krzaków wyskoczyła Wolfie, napadając na szaraka.” – Brak przecinka przed imiesłowem.

„W końcu rozpłakałam się na dobre, "udało mi się" nawet zacząć krztusić własnymi łzami.” – O co chodzi z tymi wszystkimi cudzysłowami? Po co wstawiać w nie zwyczajne, sensowne słowa?

„jak tak dalej pójdzie, zacznę się dusić.” – Zdanie zaczynamy od dużej litery. Brak przecinka po pójdzie.

„Do "zabawy"przyłączył się także Mateusz.” – To zaczyna być irytujące.

„-Co tu się dzieje?! - do pokoju wszedł Patrick.” – Duża literka się kłania.

„-Tato! Bo... Bo oni... Mnie łaskoczą - nie mogłam złapać oddechu przez tych smarkaczy.” – To samo.

„Schodząc na dół znowu, napadły mnie wątpliwości: Czy aby na pewno jestem potrzebna w rodzinie, czy nie jestem dla niej zbędnym ciężarem?” – Wątpliwości schodziły na dół? Bo tak to wygląda. Może „Gdy schodziłam na dół, znów dopadły mnie wątpliwości…” Lepiej brzmiałoby dopadły. I brak przecinka.

„-To cześć. - szybko podniosłam się z krzesełka i ruszyłam w stronę przedpokoju.” – kropka na końcu wypowiedzenia i nowe zdanie zaczynamy od dużej litery.

„-A to mogę zjeść. - znów zajęłam swoje miejsce.” – To samo.

„-No co ty? - przewróciłam ironicznie oczami.” – Duża literka.

„-Śmieszna jesteś. - także wybuchł śmiechem.” – Jeszcze raz brak kropki i dużej litery.

„-Co tu się dzieje? - zza wrót obory dobiegł nas"oburzony" głos Mateusza.” – Aaaa, nie wytrzymam. Po cholerę te cudzysłowy? I zdanie zaczynamy od dużej litery.

„Idąc w stronę wybiegu dla koni, zdążyliśmy się po wyzywać od:szmat, zdzir, mopów, kujonów, i dzieci Neo.” – Brak przecinka i spacji po dwukropku.

„-No, Piorun, w tej rodzinie jest więcej wariatów, niż w psychiatryku.” – Brak dwóch przecinków i jeden niepotrzebny przed niż.

„Wierzchowiec potrząsnął łbem, jakby mi przytakiwał.” – Brak przecinka przed jakby.

„Pan VIP był pluszowym misiem, z czasem Seba dokleił mu grzywę, mojego kucyka Pony (nie przeszkadzało mi to zbytnio, gdyż i tak dzień po jego posiadaniu ucięłam mu głowę), między uszami.” – Można podzielić to na dwa zdania od z czasem. Niepotrzebny przecinek przed mojego i przed między. Z wtrącenia w nawiasie można spokojnie zrobić kolejne zdanie.

„-Skąd znasz mój PESEL?! - spytałam o wiele bardziej łagodniej, niż zamierzałam.” – Brak przecinka przed niż.

„-Cześć B.Kay - przywitałem się z starszym bratem.” – Dina zmieniła płeć? Po B. powinna być spacja.

„-Jak ty coś powiesz to... - machnął rękę Seba.” – Duża literka się kłania. Ręką.

„-No co? Takie jest moje zdanie. - stwierdziłam, tłumiąc wsobie potężna salwę śmiechu.” – Niepotrzebna kropka i brak spacji po w.

„-Nic - odpowiedziała mu nasze "trio".” – Odpowiedziało.

„Przekraczając próg, oślepił nas jasne światło jarzeniówek.” – Brzmi to, jakby światło przekraczało próg. Brak przecinka po próg.

„Niewiele myśląc, rozkazałam Piorunowi przyspieszyć i skierowałam go na pierwszą i najniższą przeszkodę.” – Brak przecinka po myśląc.

Rozdział 10.

„-AAA! DINA! TY ŻYJESZ! - ten wrzask przeszył mi głowę jak strzała.” – Duża literka.

„-Co ty mówisz? - spytał zdziwiony nieznajomy głos, nie wiem czemu, ale wydawało mi się, że go znam, tylko nie mogłam przypomnieć sobie skąd.” – Podziel to na dwa zdania. Brak przecinka przed tylko.

„Jego łysina"świeciła" w blasku lamp.” – Te cudzysłowy…

„-Co? Dina, nie pamiętasz mnie? To ja Twój tata! - nieznajomy prawie krzyczał, a na twarzy "zagościł" wyraz rozpaczy i niedowierzania.”

„-Aha, no nic, powoli będziesz odzyskiwać pamięć. A tymczasem powinnaś odpoczywać, więc gościom trzeba powiedzieć: do widzenia.. -spojrzał znacząco na resztę "tłumu".”

„Po chwili do sali weszła kobieta w białym stroju i z wózkiem pełnym styropianowych pudełek, niektóry były otwarte, a reszta zamknięta.” – Można z tego zrobić dwa zdania. I chodziło chyba o niektóre.

„-Śniadanie. - powiedziała oschle, położyła pudełko na metalowej szafce i wyszła bez słowa.” – Niepotrzebna kropka. Można zrobić z tego dwa zdania.

„W środku były dwa jajka i bekon. Nie wiele myśląc, zaczęłam jeść, po chwili, jednak zrozumiałam swój błąd. Jajka były wręcz makabrycznie przesolone, a bekon był na w pół upieczony. Szybko odłożyłam posiłek i zaczęłam się oglądać za czymś do picia. Niestety oprócz kroplówki, którą mi podawali, nie było nic w stanie ciekłym.” – Brak przecinka po myśląc oraz po podawali i niepotrzebny przecinek po chwili. Cztery razy być w takim niewielkim fragmencie tekstu to trochę zbyt dużo.

„-Pacjentka chce pić. - doktorek wskazał na mnie.” – Jeśli w dialogu po myślniku nie następuje czasownik związany z mową, kończymy zdanie przed nim kropką, a nowe zaczynamy od dużej litery.

„Wow, jak oficjalnie, aż czyje się jak prawdziwy chory.” – Czuję.

„Sok sam w sobie nie był najgorszy, choć można mu było dać parę dni po terminie ważności.” – Powtórzenie.

„-Widzisz, jeśli coś chcesz, wystarczy poprosić. - stwierdził wesoło doktor. - Tu nic Ci nie grozi. - uśmiechnął się ciepło.” – Brak dwóch przecinków. Niepotrzebna pierwsza kropka. Ostatnie zdanie zacznij od dużej litery.

„-Pomijając szpitalne jedzenie, chyba ma pan racje: nic minie grozi. Ale właściwe pytanie brzmi: czy nikt - zaakcentowałam ostatnie słowo.- mi nie grozi?”- Rację. Niepotrzebna kropka po słowo.

„Lekarz zrobił zdziwiona minę, najwyraźniej zbiłam go z tropu. chwilę patrzyłam na jego zdezorientowaną twarz, uśmiechając się złośliwie w duchu.” – To można podzielić na trzy zdania.

„-Ok, nieważne. - doktorek znowu zaczął swoją paplaninę.”

„A ja nie mogłam wyjść z podziwu. dałam mu taką piękną okazję, żeby mógł się odgryźć (nie do końca dobrałam słowa, przez własne zamysły, choć była to też sprawa impulsu), a ten nic.”

„-O godzinie 10:30 masz rehabilitacje...” – Godzina lepiej wygląda zapisana słownie.

„-What the hell you donig?! - prawie krzyknęłam.” – Hmm… Taaak… Nie sądziłam, że będę musiała poprawiać również błędy w angielskim, ale skoro już się taki trafił. What the hell are you doing?!

„-Masz uszkodzony kręgosłup i unieruchomione dolne kończyny,dlatego też musimy to... że tak ujmę... "naprostować". - zrobił w powietrzu znak cudzysłów.” – Cudzysłowu.

„Zszokowana zaczęłam klnąć.  Nie chciałam tyle tu być, nie mogłam.” – Kląć i brak kropki po tym słowie.

„Użalając się nad sobą, zasnęłam.” – Brak przecinka przed zasnęłam.

„Zobaczyłam na wpół różowego kotleta i ogłębiałe ziemniaki, a do moich nozdrzy doszedł mdlący zapach zepsutej surówki z marchewki.” – Musiałam sprawdzić w googlach, co znaczy ogłębiałe i jestem pewna, że niewiele osób wiedziało, o co ci chodzi. Używanie regionalizmów nie jest błędem, ale dla lepszej komunikacji lepiej ich unikać. Szczególnie tak mało popularnych. I brak przecinka przed a.

„-Od kiedy jestem stary piernik, a nie Patrick? - starzec podparł się pod boki.” – Duża litera.

„-Szalenie inteligentna odpowiedz, Einsteinie. - wtrąciłam się poirytowana jego ciemnotą.” – Niepotrzebna pierwsza kropka.

„-Proszę pana, przepraszam za pomyłkę, nie zrobiłem tego celowo, jednakże pan nie powinien zachowywać się w tak agresywnie. - powiedział doktorek, z wyraźnym trudem siląc się na uprzejmość i spokój.” – Brak przecinków po proszę pana, pomyłkę i doktorek. Niepotrzebna pierwsza kropka.

„-A myślisz, że Ty to po kim masz? - raczej stwierdził, niż zapytał.” – Brak przecinka przed niż.

„Cholera, no dlaczego przy mnie zachowuje się tak miło, pomimo, że obrażam go już na każdy możliwy sposób?!” – W zwrotach mimo że, pomimo że nie stawiamy przecinka przed samym że, ale przed całym zwrotem.

„-No, inteligencie, jak Ci idzie? – spytałam, nie mogąc wyzbyć się z głosu pogardy.” – Brak przecinka po inteligencie i po spytałam.

„Speszony doktorek odwrócił się i wyszedł, nawet nie pytając o mój stan zdrowia.” – Brak przecinka po wyszedł.

Rozdział 11.

„-Nie wyzdrowieję. - powiedziałam stanowczo.” – Niepotrzebna kropka.

„-Książka, nie ma nic do Twojego stanu zdrowia!” – Niepotrzebny przecinek.

„-Zdziwiłbyś się. - mruknęłam.” – Niepotrzebna kropka.

„Coś przy miednicy trochę uszkodziło, ale wyliżesz się z tego.” – Chyba trochę się uszkodziło.

„Podobnie znam ją od dawna, ale jej nie pamiętam.” – Podobno.

„-Jest tylko jeden warunek, będziesz jeździć na wózku inwalidzkim, do póki nie zrośnie Ci się miednica.” – Dopóki i brak przecinka przed tym słowem.

„Ja siedziałam w miejscu, a wszystko wokół mnie mijało, nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi.” – Brak przecinka przed nie zwracając.

„-Wolfie, leżeć. - wydałam nie pewnie rozkaz. – Niepotrzebna kropka. Niepewnie.

„-Mati, weź jej wózek. - polecił najstarszemu synowi.” – Brak przecinka i niepotrzebna kropka.

„-Jeśli myślałeś, że zażyczy sobie inną sypialnię, to grubo się myliłeś. - prychnął Mati w stronę ojca.” – Brak przecinka przed to i niepotrzebna kropka.

„Porzucając swoje myśli, oddałam się w objęcia Morfeusza.” – Brak przecinka po myśli.

Rozdział 12.

„W okół mnie była niczym niezmącona cisza. Byłam tylko ja i... Wózek inwalidzki? Tak. Naprzeciwko mnie był pusty wózek inwalidzki. Dziwnie to wyglądało zwłaszcza, że był oświetlonym światłem dochodzącym znikąd.” – Wokół. Po raz drugi wrzucasz tyle być w niewielki obszar tekstu.

„-Przecież nic się nie dzieje. - próbowałam się uspokoić.”

„Najgorsze było to, że zrobił to sam, mikt nim nie kierował.” – Nikt.

„Chciałam wstać, krzyczeć, uciekać, wołaś o pomoc, cokolwiek byle tylko zniknął ten cholerny wózek!” – Wołać.

„Nie mogłam. do kanapy przygwożdziły mnie dwa małe wózki iwalidzkie.” – Podziel to na dwa zdania. Przygwoździły. Inwalidzkie.

„Co to, kurwa, jest?!” – Brak przecinków.

„-Schreiß, schreiß, schreiß - klnełam pod nosem, nie wiedząc, co innego mam ze sobą zrobić.” – Brak przecinka po nie wiedząc.

„-Nie chciałam? - bardziej spytałam, niż stwierdziłam.” – Brak przecinka przed niż. Jeśli po niż występuje czasownik w formie osobowej, stawiamy przed nim przecinek.

„-Zapamiętam to sobie, zobaczysz. - wycedził przez zęby.” – Niepotrzebna kropka.

„Chyba zezłościło go to jeszcze bardziej, niż przypuszczałam.” – Znów brak przecinka przed niż.

„kiedy mnie niósł czułam się jak panna młoda noszona na ramionach małżonka zaraz po ślubie, kiedy wchodzą do nowego domu.” – Duża litera na początku zdania.

„Albo Cię to nudzi, albo jesteś już śpiąca. - stwierdził Patrick.” – Jeśli w zdaniu występuje powtórzenie albo, przed drugim stawiamy przecinek. Niepotrzebna kropka przed myślnikiem.

„-Raczej to drugie. – powiedziałam, tłumiąc w sobie kolejny potężne ziewnięcie.” – Niepotrzebna kropka. Brak przecinka przed imiesłowem.

„-Co za zakapior. - mruknął Patrick.” – Niepotrzebna kropka.

Rozdział 13.

„Już prawie mi się udało, ale wózek pojechał do tyłu, przez co znowu leżałam plackiem na ziemi.” – Brak przecinka przed przez co.

„Ten z kolei stał tak jakby władczo.” – Jak można stać władczo?

„-Co się stało? - do pokoju wparował mój rodziciel.”

„-No dobra, nie ważne.” – Nieważne.

„Do tego jeszcze wstrząs mózgu... Cholera, jestem jakaś ułomna teraz, a bynajmniej tak się czuję.” – Chodziło ci chyba o przynajmniej.

„Kiedy skończył, ponownie wziął mnie na ręce i zaniósł na dół na kanapę.” – Brak przecinka.

„Wzruszyłam ramionami, tym samym ucinając naszą pogawędkę.” – Brak przecinka.

„Zaobserwujmy jego poczynania. - dodałam konspiracyjnym szeptem.” – Niepotrzebna kropka.

„-Jak sami państwo widzicie, powinniśmy się śmiać, żeby podnieść dziecko na duchu...” – Brak przecinka.

„Wciąż żartując, udaliśmy się do domu, gdzie mogliśmy zjeść nieco już ostygłe spaghetti z sosem bolognese.” – Brak dwóch przecinków.

Rozdział 14.

„-Zaczekaj. - rzucił i zniknął za drzwiami.”

„Po chwili na nowo się w nich pojawił tyle, ze w towarzystwie Billa.” – Że.

„Skręcił w bok, tym samym oddalając się od budynku.” – Brak przecinka.

„-Spokojnie. - szeptał mi do ucha. – Niepotrzebna kropka.

„-Zawieź mnie do pokoju. - rozkazałam.” – Niepotrzebna kropka.

„Widać było, że ie podobał mu się mój ton mówienia.” – Nie.

„Dopiero w momencie kiedy trzasnął drzwiami, jak na zawołanie rozryczałam się.” – To w momencie można spokojnie usunąć. Nie brzmi to ładnie. I brak przecinka przed jak.

Uff… Nareszcie koniec! Mam nadzieję, że poprawisz te błędy, bo trochę się napracowałam nad wyłapywaniem ich, podkreślaniem, zaznaczaniem i opisywaniem. W komentarzach gdzieś przy początkowych rozdziałach widziałam, że usprawiedliwiasz tę cenzurę wulgaryzmów tym, że przeniosłaś bloga z Onetu. Wszystko dobrze, ale jaki to problem wejść w opcję edycji postów i zmienić to? Liczę na to, że nie uznasz poprawiania tego, co wyłapałam w rozdziałach za zbędne. Jeśli chcesz, by twoje opowiadanie było pozytywnie odbierane przez nowych czytelników, początkowe rozdziały powinny prezentować się dobrze. W końcu jeśli ktoś wchodzi na bloga, nie zaczyna czytać opowiadania od środka, ale właśnie od początku. Jeśli początek odstraszy tę osobę ilością błędów, nie sądzę, by została ona na dłużej.

Zdarzają Ci się błędy ortograficzne, ale jest to dużo mniejszy problem niż interpunkcja w tym opowiadaniu. Twoim głównym błędem jest pisanie nie z przymiotnikami rozdzielnie. Nie z przymiotnikami w stopniu równym piszemy łącznie, np. niedrogi, niebrzydki, nieciekawy. Inaczej dzieje się jedynie jeśli mamy w tym samym zdaniu jasne zaprzeczenie tego słowa, np. nie ładny, ale brzydki. Za to w stopniu wyższym i najwyższym nie oddzielamy spacją od przymiotnika, np. nie gorszy, nie lepszy, nie najgorszy, nie najlepszy. Tutaj masz zasady pisowni nie z wszystkimi częściami mowy.

Kolejnym elementem są powtórzenia. Nie masz z nimi jakiegoś strasznego kłopotu, ale kilka razy takowe znalazłam. Dotyczyły głównie czasownika być, który jest najłatwiejszy do zastąpienia. Konkretnych synonimów w tej chwili ci nie podam, bo akurat w tym przypadku wszystko zależy od kontekstu, musisz sama zauważać takie rzeczy i myśleć nad tym, czym można takie być zastąpić.

Twoja największa zmora (tuż przy interpunkcji) to budowa dialogów. Nie będę się produkować i pisać jeszcze raz tego, co przy ostatniej ocenie, więc po prostu skopiuję ten fragment tekstu, bo przedstawia rozwiązanie dokładnie tego samego problemu.

Zacznijmy od tego, że każdą kolejną wypowiedź zaczynamy myślnikiem. Nie dywizem (-), ale myślnikiem, którego rolę w tekście pełni pauza (— ) lub częściej półpauza (–). Pisząc w Wordzie z łatwością możesz zamienić automatycznie wstawiany dywiz na półpauzę opcją zamień, która dostępna jest w menu edycji tekstu. Jeśli chcesz więcej poczytać o znaczeniu tych znaków, zapraszam tutaj.

Po myślniku następuje spacja, a wypowiadane zdanie zaczynamy od dużej litery.

Jeśli mamy już stworzoną wypowiedź, zajmujemy się tym, co następuje po nim. Na przykład:

– Dziś mamy piękną pogodę.

Jeśli chcemy jasno oznajmić, że ktoś to zdanie wypowiedział, usuwamy kropkę, wstawiamy spację i dopisujemy po kolejnym myślniku (po którym również następuje spacja) czasownik wyrażający mowę (lub wydawanie dźwięku), zaczynając go od małej litery, na przykład: powiedział, rzekł, mruknął, sapnął, westchnął, warknął, oznajmił itd. Nasze zdanie wygląda więc tak:

– Dziś mamy piękną pogodę – powiedział Marek.

Gdyby Marek chciał krzyknąć, możemy dodać wykrzyknik, jednak czasownik po myślniku wciąż zaczyna się od małej litery. To samo przy pytaniu.

– Dziś mamy piękną pogodę! – wykrzyknął Marek z radością.

– Czy mamy dziś piękną pogodę? – spytał Marek.

Kiedy jednak nie mamy w planach umiejscowienia tych słów dokładnie w ustach Marka, możemy zacząć kolejne zdanie, jednak tym razem kończymy wypowiedziane zdanie kropką, a kolejne zaczynamy po myślniku dużą literą.

– Dziś mamy piękną pogodę. – Marek spojrzał na Joannę.

Jeśli po nocie odautorskiej bohater dodaje coś jeszcze, zapisujemy to tak:

– Dziś mamy piękną pogodę – powiedział Marek i spoglądając na Joannę dodał: – Szkoda, że nie ogoliłaś nóg.

Największym problemem, jaki u Ciebie znalazłam, jest interpunkcja. Przede wszystkim tworzysz zdania, w których w ogóle nie występują spójniki, kiedy w środku znajduje się parę zupełnie niepowiązanych ze sobą czasowników. Coś w stylu:

– Dziś mamy piękną pogodę – powiedział Marek Joanna wyszła z pomieszczenia Darek prychnął.

Jeśli podzielisz coś takiego na osobne zdania, czytelnik odczyta to prawidłowo, będzie wiedział o co chodzi.

– Dziś mamy piękną pogodę – powiedział Marek. Joanna wyszła z pomieszczenia. Darek prychnął.

Za to jeśli zdecydujesz się na użycie spójników, zdanie to będzie dużo płynniejsze.

– Dziś mamy piękną pogodę – powiedział Marek. Joanna wyszła z pomieszczenia, a Darek prychnął.

W tej samej kategorii błędów można umieścić Twoje nieumiejętne operowanie kropką i przecinkiem. Znaki te różnią się od siebie nie tylko wyglądem, ale i funkcją. Spokojnie można wydedukować, gdzie powinno się przerwać zdanie kropką, a gdzie zrobić malutką przerwę z przecinka. Wystarczy przeczytać zdanie i pomyśleć nad tym, które części są ze sobą silnie związane, które są od siebie zależne, a które należą już do kolejnego wypowiedzenia. I pamiętać o tym, przed którymi spójnikami stawiamy przecinek. Tutaj masz wypisane większość zasad.

Ciężko mi powiedzieć, które błędy wynikają z Twojej niewiedzy, a które z nieuwagi, bo często zdarzało się tak, że przez pół opowiadania pisałaś coś zgodnie z zasadą, a później nagle przestawałaś. Chodzi tu głównie o przecinki oddzielające imiesłowy od reszty zdania. Na początku wszystko było dobrze, a potem nagle przecinki przed nimi zniknęły. Dlaczego?

Konkretne błędy masz wypisane i podkreślone powyżej. Starałam się przynajmniej raz przy każdym rodzaju błędu wypisać, dlaczego jest to niepoprawne, przy późniejszych tylko podkreślałam. Wrzucę Ci jednak link do poradników dotyczących interpunkcji, byś mogła jeszcze raz sprawdzić sobie niektóre zasady, jeśli wydadzą Ci się niejasne.

Kolejną kwestią są cudzysłowy, których używasz wręcz notorycznie w nieprawidłowych miejscach. Znanych i powszechnie rozumianych związków frazeologicznych nie trzeba w nie ubierać! Wszyscy rozumieją, o co chodzi, jeśli piszesz, że piosenka leciała w radiu. Jest to zwrot na tyle popularny, że nikt nie zastanawia się nad nim dłużej. Chyba, że właśnie wrzucisz go w cudzysłów, zwracając na niego uwagę. To rozprasza.

Owszem, cudzysłowów używa się do zaznaczenia ironii, ale nie uważam, by było to potrzebne, jeśli ton, jakim słowa zostały wypowiedziane, jest jasno zaznaczony w narracji. Znów to samo – nie musisz tłumaczyć czegoś, co jest już wystarczająco wyjaśnione. Tutaj znajduje się doskonały artykuł na ten temat.

W listach zwroty do konkretnej osoby zapisujemy z dużą literą na początku (Ciebie, Tobie itp.), jednak w prozie nie ma takiej potrzeby. Tym bardziej w dialogach.

Przepraszam, jeśli nie wyłapałam niektórych błędów lub nie wyjaśniłam czegoś, ale tego wszystkiego było tak dużo, że pod koniec trochę się już pogubiłam. Jeśli o czymś ważnym zapomniałam, mogę wyjaśnić to w komentarzu.

Podsumowując – masz koszmarne problemy z interpunkcją, wiele kropek i przecinków nie znalazło się na dobrym miejscu również przez nieumiejętność budowania dialogów. To jednak jest do poprawienia, wystarczy nauczyć się paru prostych regułek i sprawdzać posty przed publikacją. Niestety dużo punktów nie dam, ale mam nadzieję, że pomogłam i poprawisz wypisane przeze mnie błędy. W końcu liczy się to, ile nauczyłaś się z tej oceny, a nie ostateczny wynik punktowy.

2/10

Dodatki:

W menu masz miejsce na spam, co jest doskonałą opcją, jeśli nie lubisz powiadomień pod postami. Znajdują się tam również nominacje do Liebster Awards, co według mnie jest zupełnie niepotrzebne. W końcu to samo wrzuciłaś na prywatnego bloga. Po co tak mocno zwracać na to uwagę? Wydawało mi się, że na blogu z opowiadaniem, to właśnie ono powinno być na pierwszym miejscu.

Jeśli chodzi o linki, to wydaje mi się, że podstronę z ocenialniami spokojnie mogłabyś zmienić na taką, w której znajdowałyby się wszystkie odnośniki do innych blogów. Mam na myśli przeniesienie ramki pt. Zapraszam! właśnie tam, do menu. Linki do twoich blogów też mogłyby się tam znaleźć.

W momencie, w którym zaczynałam pisać ten podpunkt oceny, w prawej kolumnie bloga znajdowały się trzy sondy, teraz jednak jest tam jedna. Zignoruję to, że zmieniłaś to w trakcie mojego pisania. Miałam zamiar napisać, że z tymi sondami to bardzo dobry pomysł, no ale cóż.

Ramka Translate jest bezsensowna, bo i tak nikt jej nie używa. Ten translator to po prostu tłumacz google i powszechnie wiadomo, że nie jest to program, na którego tłumaczeniach można polegać.

Podoba mi się, że w końcu ktoś używa archiwum rozwijanego, w którym można znaleźć poszczególne posty. Za to duży plus.

Ramka o mnie nie podaje żadnych znaczących informacji. Umieściłaś tam dwie najmniej interesujące cechy, które właściwie nic o Tobie nie mówią. Orientacja seksualna i wyznawana religia to nie jest coś, dzięki czemu można kogoś poznać. Niżej mamy statystykę, która na Blogspocie raczej do niczego się nie przydaje. Liczba wyświetleń nigdy nie interesowała nikogo poza autorem bloga, a ilości komentarzy i tak nie pokazuje. Obie te sprawy możesz sobie sprawdzić w ustawieniach bloga, więc nie widzę potrzeby umieszczania na stronie głównej liczby wyświetleń.

Dalej wrzucasz informację na temat przeniesienia z Onetu, nic ciekawego.

3/5

Dodatkowe punkty:

Dobra, dorzucę te dwa, żeby nie było niedostatecznego, bo aż tak źle nie jest. Za to, że Twoje opowiadanie nie traktuje o nastolatce, która zakochuje się w Billu.

Podsumowanie:

25 punktów, czyli dopuszczający. Nie jest najgorzej, ale czeka Cię dużo pracy, jeśli chcesz napisać coś naprawdę dobrego. Popracuj nad interpunkcją i popraw opublikowane do tej pory posty. Przydałby się też nowy szablon, który nie przeszkadzałby w czytaniu, bo jestem pewna, że niektórych błędów nie zauważyłam przez to pstrokate tło, kiedy sprawdzałam opowiadanie po raz drugi. Postaraj się pisać trochę dłuższe opisy i może usuń te łańcuszki z bloga, bo nie wygląda to zbyt dobrze. Po co Ci to, skoro masz prywatnego bloga?

Jeśli komuś chciałoby się sprawdzić, czy nie zrobiłam żadnego idiotycznego błędu, to byłabym bardzo wdzięczna. Czytałam całą ocenę trzy razy, ale przy takiej ilości tekstu mogło mi się coś pomieszać, szczególnie po podpunkcie z poprawnością, przy którym w pewnym momencie zaczęłam sama zapominać o przecinkach.