040# ocena bloga it-never-ends-well

Oceniająca: Tatis

Oceniany blog: it-never-end-well

Autor: Sylville

Pierwsze wrażenie:

To nigdy nie kończy się dobrze. Tak mi powiedział tłumacz google, gdy nakarmiłam go adresem Twojego bloga. Adres, który gdyby był zapisany po polsku, niewątpliwie przykułby moją uwagę. Jestem zakałą, jeśli chodzi o angielski i tych kilka słów w tym języku jest dla mnie zwykłą zagadką. Jednakowoż, po przetłumaczeniu brzmi ciekawie, a wręcz intrygująco? Co tam się zaczęło, że nie ma szans na dobre zakończenie? Aż mnie oczy świerzbią (tak, oczy!) by poczytać, więc zarobiłaś pierwszy punkt. Na belce powtórzenie adresu, eh… Ja nie mówię, że trzeba w belkę wpisywać górnolotne złote myśli, czy cytaty piosenek, ale jakieś kilka słów nawiązujących do treści opowiadania by się przydało (uwaga, Tatis zaczyna marudzić). Popatrzmy co przygotowałaś czytelnikowi pod względem wizualnym. Ten koleś w nagłówku wygląda jakby odsiadywał wyrok. A skoro siedzi w pace, to faktycznie coś mu się niezbyt dobrze skończyło. Przekonanie o tym, że to więzień (i to chyba większego kalibru) rośnie, kiedy zauważam, że oczy młodzieńca zakrywa napis. Jaki napis? It never end well. Jeśli to zamierzony efekt i faktycznie będę czytać o skazańcu to brawa za pomysłowość! Jeśli nie to przesuń gdzieś ten napis, bo psuje kompozycje. Ogólnie jestem na tak. Po takim wstępie zaczęłabym czytać Twojego bloga.

9/10

Grafika:

W poprzednim punkcie zachwycałam się, a i tak ucięłam jeden punkt. Dlaczego? A no z powodu koloru tytułów postów i linków. Czerwona czcionka na czarnym tle to nie jest dobry pomysł no. Na szczęście notki piszesz już kolorem niewinności, czyli białym, co z kolei daje mi powód by myśleć, że nasz skazaniec z nagłówka siedzi za niewinność. Wracając do tego miłego pana – patrzę i patrzę i nie wiem co o nim powiedzieć. Na pewno połowę możliwych punktów przyznawanych za podpunkt „Grafika” dostaniesz, bo nagłówek wykonałaś sama. Jednak tak naprawdę nie urzekł mnie on jakoś specjalnie. Nie wiem jakie możliwości ingerowania w szablon są na mylogu, więc nie będę się mądrzyć co byś mogła jeszcze zrobić. Biała czcionka na czarnym tle jest czytelna i odpowiedniej wielkości. Jednak, mimo że się starałam nie znalazłam tu nic, co by mnie zachwyciło.

7/10

Treść:

a)      Fabuła

Oczywiście, uprzedzałaś, że opowiadanie będzie tylko lekko zahaczać o świat Pottera, a mimo to byłam zaskoczona. Historia prostackiego złodziejaszka, opiewająca jak do tej pory na sześć rozdziałów, jest niezwykle wciągająca. Co prawda trudno było mi się przebić przez prolog pełen filozoficznych myśli, jednak potem poszło jak z płatka. W pierwszej odsłonie (o pięknie) skupiasz się na pracy Vernera, pokazujesz nam go jako lekkoducha zarabiającego na życie w dość prosty (jak dla czarodzieja) sposób. Druga odsłona (o dobru) była dla mnie zaskoczeniem. Mogę śmiało stwierdzić, że był to o wiele większy zwrot akcji niż odwiedziny Greengrassa i Note’a. Ukazujesz czytelnikowi Vernera jako ojca. Nie najlepszego i nie wzorowego, ale jednak ojca. Jestem ciekawa co będzie dalej, czy wydarzy się coś między Vernerem, a Hope (nie liczę na to) i czy Lettie jednak wyzdrowieje (na to liczę bardzo). Jak na moje okaże się, że mała będzie potrzebowała jednak pomocy ojca (przeszczep, transfuzja krwi?) i prawda wyjdzie na jaw. To jednak tylko moje przypuszczenia; w każdym razie zmierzam do tego, że budujesz ciekawą fabułę. Może i nie ma tu trupa co rozdział i wydarzenia płyną raczej leniwie, a jednak potrafisz swoją historią zaciekawić czytelnika i skłonić go do domysłów.

5/5

b)      Styl

Uwielbiam sposób w jaki piszesz. Nie jest on najłatwiejszy w odbiorze, jednak zdecydowanie potrafi wyciszyć czytającego. Używasz całej masy ciekawych porównań, stosujesz szalenie interesujące opisy (wschód słońca po prostu mnie urzekł). Doskonale widać, że jesteś osobą oczytaną i znającą wszelkie zabiegi literackie. Narracja trzecioosobowa jest dla mnie najtrudniejsza (choć wszyscy dookoła krzyczą, że akurat jest najprostsza), Ty idziesz o krok dalej i piszesz raz z perspektywy Vernera, a raz Ruth i sprawnie między tymi perspektywami sprawnie przeskakujesz. Czytając nie zauważyłam żadnych zgrzytów, nic nie wywołało mojej konsternacji i nie zauważyłam żadnych bezsensownych zdań. Ładnie.

5/5

c)      Dialogi

Moment, w którym Verner spotyka Lettie jest nieco irytujący, a jednak zabawny i kojarzy mi się z rozmową myszki z niedźwiedziem. Bardzo zuchwałej myszki z niedźwiedziem, który generalnie rzecz biorąc ma wszystko „gdzieś”. Dlaczego o tym piszę? Dlatego, że poprzez dialogi potrafisz  ukazać charakter danej postaci (Verner – lekkoduch, Lettie – śmiała itd.), a to nie jest takie znowu proste. Oprócz tego dialogi są sensowne i ciekawe. Czytelnik nie znajdzie tu banalnych, oklepanych zwrotów, każda z postaci ma swój własny sposób wyrażania się typowy tylko i wyłącznie dla niej. To smutne, kiedy nie mogę się do niczego przyczepić, ale tak właśnie jest. Nawet zapis dialogów jest poprawny.

5/5

d) Kreacja świata przedstawionego

            Nie czytałam Harry’ego Pottera, a Londyn znam z kilku filmów. Cóż więc mogę powiedzieć o świecie, który stworzyłaś na potrzeby swojego opowiadania? No dobrze, zacznijmy od tego, że jest to, jak już wspomniałam, Londyn. Bohater jest czarodziejem, żyjącym w świecie Mugoli, co daje mu pewne fory (przede wszystkim w jego pracy). Wszystko jest tu spójne i sensowne, a klimat jaki tworzysz sprawił, że rozejrzałam się za parasolem. Jest klimatycznie, logicznie i ciekawie, czego chcieć więcej?

5/5

e) Bohaterowie

Każdy bohater ma nie tylko swój własny, starannie przez Ciebie dopracowany charakter, ale również niepowtarzalny styl wypowiedzi. Każdy z nich jest postacią żywą. Czytając opowiadanie nie miałam wrażenia, że postacie są płaskie, stworzone tylko po to, by Verner miał jakieś towarzystwo. Wręcz przeciwnie, każdy z bohaterów ma swoją własną historię, przeżycia i przemyślenia. Po raz kolejny stanęłaś na wysokości zadania tworząc pełen wachlarz rozmaitych charakterów, od zobojętnianego Vernera, przez pragnącą spokoju i ciepła domowego ogniska Hope aż do Ruth, która wydaje mi się zagubiona. Z jednej strony pragnie miłości Vernera (jednocześnie wiedząc, że to marzenie ściętej głowy), a z drugiej pragnie go takim jakim jest, a raczej za jakiego go uważa, zimnego i bezwzględnego gangstera.

           

5/5

f) Opisy miejsc sytuacji uczuć

„Słońce wstało już parę ładnych godzin temu i powoli toczyło się po widnokręgu, czasami chowając się za jakimś budynkiem czy drzewem, czasami przypiekając czyjś kark” – właściwie nie wiem co jeszcze powinnam dodać. Twoje opisy są wspaniałe, mogłabym wręcz pokusić się o nazwanie ich poetyckimi. Jeśli opisujesz jakieś miejsce, czytelnik ma wrażenie, że jest w tym miejscu razem z bohaterem opowiadania. Przy opisywaniu uczuć jesteś równie skrupulatna. Choć Verner nie jest typem mężczyzny emanującego uczuciami, to jednak jakieś tam posiada, a Ty opisujesz je w taki sposób, że już po kilku zdaniach, mogłam dokładnie stwierdzić jaki charakter ma główny bohater i co czuje (a czego nie) do poszczególnych postaci. Co do opisów sytuacji…cóż, są równie dopracowane i staranne jak poprzednie. Jednym słowem – piątka.

5/5

---

30/30

Poprawność:

Dwie lub trzy literówki typu ”Ruth się nie wyrywało”  na całe sześć rozdziałów to niewiele. Czyli znów jest dobrze, a nawet bardzo dobrze.

10/10

Dodatki:

Masz swoich stałych czytelników, SPAM-u nie zauważyłam. Może na mylog-u nie praktykuje się takich działań. Wprowadzenie do opowiadania, spis treści i linki dość pomysłowo podzielone na trzy grupy. Poniżej informacja dotycząca szablonu. Menu jest proste, nawet bardzo, aczkolwiek nie wiem jakie są możliwości mylog-a w tej kwestii. W każdym razie szału nie ma.

3 /5

Dodatkowe punkty:

Za to:

„(…)spodziewaj się muzyki, kiedy tylko dzieje się coś ważnego, nawet jeśli w najważniejszych momentach w życiu zwykle chociaż na chwilę zapada cisza. „

2/5

Podsumowanie:

Naprawdę miło czyta się opowiadanie, które ma wciągającą, ładnie rozbudowaną fabułę i pełne jest nie tylko bardzo sugestywnych opisów, ale i ciekawych sformułowań. Jeśli dodamy do tego porządnie skonstruowane postacie, niebanalne dialogi i minimalną, prawie zerową ilość błędów to możemy zacząć podejrzewać, że mamy do czynienia z czymś co wyszła spod pióra (a raczej klawiatury) Sylville. Jakieś moje sugestie? Czcionka mogłaby być jednak jasnoszara zamiast białej. To wszystko o, ogólnie uzyskałaś 61 punkt na 70 możliwych, co daje ci ocenę celującą gratuluję.