176# Ocena bloga taniec-z-lotrzykami

Oceniająca: JoannaMaria44

Oceniany blog: taniec-z-lotrzykami.blogspot.com

Autor: Kvist

Wstęp (8/10):

Zakochałam się w adresie Twojego bloga. Taniec z łotrzykami — bez problemu zapamiętałam tę melodyjną i chwytliwą nazwę. Przywodzi mi na myśl coś żywiołowego, pełnego pasji, a zarazem delikatnego.

Szablon jest czytelny oraz przyjemny dla oka, łatwo się w nim odnaleźć. Mam tylko jedno zastrzeżenie, jeśli wejdzie się na bloga z Explorera, menu przesuwa się na prawą stronę i zasłania główną treść.

(Zakładka O mnie). W tej zakładce nie będzie napisane za wiele, bo nigdy nie lubiłam o sobie pisać, ale spróbuję :) — Emotikony nie zwalniają z obowiązku stawiania kropek. Ze względu na użyte w zdaniu słowo napisane, radzę zamienić pisać na mówić lub inny bezokolicznik tego typu.

Jestem studentką filologii, dodatkowo, z racji specjalizacji, uczę się duńskiego. Poza tym, w ramach studiów, zajmuję się dość intensywnie mitologią germańską i skandynawską. — Często przesadzasz z wtrąceniami. Przecinki naokoło w ramach studiów nie są potrzebne. Usunęłabym je też sprzed i po z racji specjalizacji, ale na upartego możesz je tam zostawić.

Poza tym lubię sobie trochę pograć (przede wszystkim w dobre komputerowe erpegi, jak Baldur's Gate, Icewind Dale, Neverwinter Nights i Planescape Torment). — Poza tym użyłaś zaledwie dwa zdania wcześniej. Nie przekonuje mnie spolszczona nazwa RPG (słownik jej nie podaje), zwłaszcza że nie użyłaś jej żartobliwie.

Pisane przeze mnie opowiadanie powstaje na podstawie modułu „A Dance with Rogues”, stworzonego przez Valine do Neverwintera właśnie. — Wydaje mi się, że tego przecinka tu nie powinno być.

Gdyby ktoś miał jakieś pytania, to oczywiście proszę.

Mój e-mail: szymonik.justyna@gmail.com — Połączyłabym te dwa zdania lub rozwinęłabym pierwsze, urwane.

Na razie nastawiona jestem pozytywnie. Obym pozostała w tym stanie także po przeczytaniu ostatniego rozdziału.

Treść (35/70): 

Zanim przejdę do bardziej szczegółowej analizy tekstu, chciałabym wspomnieć o dwóch rzeczach: sadzisz mnóstwo powtórzeń słów „był” oraz „który”, a także notorycznie upychasz przecinki tam, gdzie nie powinno ich być. Ze względu na to, że to błędy, jakich w Twoim opowiadaniu nie brakuje, przytoczę tylko parę ich przykładów, coby nie powtarzać się niepotrzebnie.

(Rozdział 1). W Betancurii, jak zwykle o tej porze roku, padał deszcz. Niebo od kilku tygodni zasnute było chmurami; czasami ciemnymi zwałami, z których lało jak z cebra, a czasami szaro-stalowym kotłowiskiem, które wisiało wysoko w powietrzu i z którego jednostajnie siąpił zimny deszcz, bezlitośnie przebijający się przez wszystkie warstwy ubrań, które zakładali na siebie mieszkańcy miasta. — Nie przekonuje mnie zestawienie ze sobą koloru szarego i stalowego. Jak zwykle o tej porze roku to nie wtrącenie.

To dopiero pierwszy akapit. Powtórzę: pierwszy akapit.

Początki zawsze są najgorsze. Nie mogą być za bardzo chaotyczne, czytelnik musi potrafić odnaleźć się w przedstawianej przez nas sytuacji. Jednocześnie nie powinny zanudzać (taki tam maleńki pstryczek w nos powieściom zaczynającym się od opisu pogody). Chcemy przecież zachęcić ludzi do czytania, prawda? Zaciekawić ich, pokazać się  z jak najlepszej strony! Dlatego też winniśmy zadbać również o stronę techniczną tekstu. Zrobienie tylu powtórzeń i to najgorszego rodzaju (najgorszego, gdyż najłatwiejszego do wyłapania) w pierwszym akapicie opowiadania to zwyczajne strzelenie sobie w kolano.

Wystarczyło kilka nierozważnych słów i nieprzemyślanych działać i w ciągu dwóch miesięcy dhornijska armia stanęła u bram Betancurii. — Działań.

Mieszkańcy dzielnie bronili swojego miasta, walcząc zażarcie o każdą ulicę, Dhornijczyków było jednak o wiele więcej, a ich przeszkolenie wojskowe, zorganizowanie i determinacja mimowolnie budziły podziw. Stolica poddała się po czterech dniach, a jej obywatele odczuwali ponurą satysfakcję, widząc, że z powodu deszczu wróg nie może podpalić zbyt wielu budynków, za wyjątkiem drewnianych szop, a i one tliły się powoli, wypuszczając potężne kłęby dymu. — Kolejna rzecz, którą nie zawsze będę wytykała, ale pamiętaj, że masz z nią problem — przesadzasz z imiesłowami przysłówkowymi współczesnymi oraz imiesłowami przymiotnikowymi czynnymi. Nagromadzone w dużej ilości w jednym miejscu psują estetykę i czytelność tekstu.

Król odszedł od okna, umieszczonego nad głównym wejściem do zamku. — W większości przypadków nie trzeba oddzielać imiesłowu przymiotnikowego biernego od reszty zdania.

Choć sam nie dopuszczał do siebie tej myśli, bał się, że niebezpieczeństwo, w jakim się znaleźli, może wywołać jakieś niepokoje czy nawet panikę wśród służby; taka sytuacja nie byłaby przecież niczym niezwykłym, choć król oczywiście wolałby , żeby służba broniła rodziny królewskiej, a nie chowała się gdzieś po kątach. — Między przecinkiem a wolałby wdarła Ci się nadprogramowa spacja.

Tak, mieszkańcy Betancurii, jego poddani, chcieli żeby zrezygnował z korony i poddał miasto przeciwnikowi, zamiast walczyć z najeźdźcą. — Przecinek po chcieli.

Często powtarzasz informacje. To denerwujące. Król przez cały rozdział siedzi, wstaje, podchodzi do okna, chodzi po pokoju, znowu siada… Do tego kilkukrotnie opisałaś go w ten sam sposób, jako poirytowanego lub zdenerwowanego. W następnych rozdziałach ponawiasz ten zabieg, co widać po tym, jak na przestrzeni kilku akapitów wachlarz emocji Elyany ogranicza się do wściekłości oraz nienawiści.

Ale nie uprzedzajmy faktów.

Dhornijczycy wdarli się do zamku po trzech dniach oblężenia. Pierwszym zdobytym miejscem były kuchnie i sąsiadujące z nią pomieszczenia dla służby. Żołnierze byli bezlitośni i zabili każdego, kto akurat miał nieszczęście być tam w tym czasie. Później było im jednak o wiele trudniej – Gwardia Królewska zorganizowała się i zaczęła walczyć z najeźdźcą, broniąc każdego metra korytarza i każdej najmniejszej komnaty. — Kolejny przykład paskudnych powtórzeń.

– Tego właśnie od ciebie oczekuję! Masz żonę i córkę, które powinieneś chronić, a nie ciągle bawić się w wojny! — Bawić się w wojny?... To nie brzmi na coś, co mogłaby powiedzieć królowa. Bycie królem — niezależnie od tego, czy on sam tego chce — zawsze wiązało w jakiś sposób z zarządzaniem armią. Rozumiem, iż Maria Cassandra oskarżała męża o decyzję, którą podjął, a która doprowadziła do upadku kraju. Z jej słów można jednak wywnioskować, jakoby nie miała żadnego pojęcia o ich pozycji i raził ją sam fakt, że Aurelius śmiał spełniać swe obowiązki i kontrolować czyny armii.

– Kobieto, nie wiesz, o co chodzi w polityce, więc się nie wtrącaj – król, poirytowany, sięgnął po miecz, przypięty do pasa. — Zaznaczenie po raz kolejny, że król był poirytowany: check! Aa, dodaj jeszcze kropkę po wtrącaj i zamień małe k w król na wielkie.

Teraz niewiele już było przez nie widać; był późny wieczór, a niebo jak zwykle było zasnute gęstymi chmurami. Przed bramami zamku widać było biegających Dhornijczyków, poza tym jednak w mieście panował niezwykły wręcz spokój. — Ekhem.

Najpierw mamy […] Maria Cassandra wiedziała, że w razie potrzeby [sztylet] potrafi zrobić krzywdę, a potem, że […] cały czas ten sztylet kojarzył się jej z piękną, ale bezużyteczną zabawką. Wcale nie przez cały czas, skoro już wcześniej zdawała sobie sprawę z użyteczności broni.

Scena samobójstwa królowej jest… drętwa. Sztuczna. Brak w niej uczuć, to sucha ekspozycja. Nie czuć emocji Marii Cassandry, zupełnie jakby właśnie szykowała się do pójścia spać, a nie do targnięcia się na swoje życie.

To jeden z kolejnych problemów Twojego tekstu. Masowa ekspozycja. Przez całe opowiadanie lecisz po łebkach, nie skupiasz się na postaciach i na tym, co myślą. Przez to wszyscy bohaterowie zlewają się w jednego. Żaden z nich się nie wyróżnia. Czytelnik nie potrafi się względem nich ustosunkować, ponieważ nie pozwalasz mu ich poznać. Jeśli już postanawiasz skupić się na zachowaniu postaci, ograniczasz się do nic niemówiących czynności (wyglądanie przez okno, chodzenie po pokoju) albo powtarzających się określeń (poirytowany, zły). Show, don’t tell. Nie pisz, że ktoś jest wściekły — napisz, iż czerwienieje na twarzy, zaciska zęby i ledwo powstrzymuje się od uderzenia pięścią w stół. To nada wiarygodności wydarzeniom.

Aurelius De’Linn, zamknięty w Sali Tronowej razem z kilkoma innymi żołnierzami Gwardii Królewskiej, przechadzał się nerwowo po komnacie, zaciskając dłoń na rękojeści miecza. Przed kilkoma chwilami generał Galley przekazał mu informację o samobójczej śmierci królowej. Już sam sposób obwieszczenia mu tej ponurej wiadomości wywołał gniew u króla, choć zdawał sobie sprawę, że okoliczności oczywiście usprawiedliwiają takie, a nie inne zachowanie. — Walić śmierć żony, okoliczności usprawiedliwiają takie, a nie inne zachowanie. Za to sposób przekazania tej smutnej wiadomości… O tak, to wymaga od króla o wiele bardziej złożonej reakcji.

Generał Galley wpadł gwałtownie do Sali Tronowej; z rozciętą brwią i siwymi włosami, zlepionymi krwią w brunatno-czerwone strąki, wyglądał po prostu strasznie. Nie przejmując się dworskimi ceremoniałami, rzucił tylko „Królowa się zabiła!” i wybiegł, żeby dalej dowodzić beznadziejną obroną straconego już zamku.

Król stał przez chwilę osłupiały, wpatrując się w miejsce, gdzie przed sekundą jeszcze był jego generał. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę z tego, co właściwie usłyszał, i zaczął przechadzać się po komnacie. Żołnierze, którzy byli razem z nim, opuszczali wzrok i wpatrywali się w ziemię, gdy tylko poczuli na sobie spojrzenie władcy. — Moment, co się właśnie stało?... Przecież akapit wyżej… Nie rozumiem. Najpierw zwyczajnie dostaliśmy streszczenie tego, co stało się po odkryciu śmierci królowej, a potem dostaliśmy dokładnie to samo, ale w rozbudowanej wersji…? Dlaczego? O co chodzi z tym zabiegiem?

Znowu powtarzanie informacji. Skoro król co chwila przechadza się po sali, dlaczego ciągle to zaznaczasz? Nic się nie zmieniło. Czytelnik nie ma amnezji.

Dlaczego Aurelius wcześniej nie rozkazał ukryć córki? Miałaby większe szanse na przeżycie.

Ten bez słowa przygląda się jej przez kilka chwil, po czym przebija ją mieczem, a ona bez słowa, bez płaczu, z dumnie uniesioną głową, osuwa się na podłogę. — Powtórzenie.

(Rozdział 2). Podczas sceny ocknięcia się Elyany trzykrotnie powtórzyłaś słowo ciemny. Opis wyglądu Vico jest nieprawidłowy; w ciemności nawet blond włosy wydają się ciemniejsze. Do tego zestawiłaś ze sobą dwa sprzeczne zdania:

Przymrużyła lekko oczy i zorientowała się, że stoi przed nią mężczyzna, ubrany w czarną lub ciemną zbroję; z powodu braku światła i niemożności skupienia wzroku przez ból głowy nie mogła tego jednoznacznie ocenić.

[…] Jedna rzecz jednak go ucieszyła: na jego zbroi nie widać było żadnych jaśniejszych elementów, które w tych ciemnościach mogłoby oznaczać, że są innego koloru niż czarnego. — Jak już wspomniałam, te jaśniejsze elementy w ciemności nie różniłyby się od ciemniejszych, nie mówiąc o tym, że jeszcze przed chwilą Elyana nie mogła stwierdzić, jakiego koloru jest zbroja Vico. Przypominam, że oświetlenie w pomieszczeniu się nie zmieniło, a z dalszych wzmianek wynika, iż ból głowy księżniczki dalej się trzyma, więc nawet gdyby osłabł, pewnie wciąż miałaby problem ze skupieniem wzroku.

Szczerze wątpię, by w swoim obecnym stanie Elyana zwróciła uwagę na taki drobiazg jak fakt, że oczy Vico błyszczały lekko w mroku pomieszczenia.

Jego głos w ogóle nie brzmiał przyjaźnie, a broń, którą trzymał, czyli miecz z metalu, promieniujący ciemnoczerwoną poświatą , oraz sztylet z idealnie gładkim ostrzem, sprawiła, że Elyana mimowolnie zadrżała. — Przed przecinek przed oraz wdarła ci się nadprogramowa spacja. Pominę niepotrzebne przecinki, bo całe zdanie koniecznie musi iść do przeredagowania ze względu na swą konstrukcję. Jest zwyczajnie niezrozumiałe.

Ostatkiem sił powstrzymywała się od drżenia; nie wiedziała jednak czy to że strachu, czy zimna. — Nie wiedziała, czy to ze strachu, czy z zimna powstrzymywała się od drżenia?

Elyana nie jest zbyt bystra. Vico bez problemu mógł rozpoznać tożsamość dziewczyny po jej ubraniu, wcześniej nie było żadnych wzmianek, aby miała ona na sobie jakieś przebranie.

Tak, nie ma to jak gwałt w zamku zdobytym przez spragnionych krwi najeźdźców. To wcale nie tak, że Vico powinien stamtąd wynosić się jak najprędzej. Nic mu nie grozi, no skądże.

Księżniczka uniosła głowę, decydując się przysłuchać tej rozmowie i ganiąc siebie samą za to, że nie zrobiła tego wcześniej. Oczywiście, wiadomość o tragicznej śmierci jej rodziców była straszna, ale w tym momencie ważyły się jej losy i byłoby ogromną wręcz głupotą dać się obezwładnić tej rozpaczy. — Coś mi tutaj nie pasuje. Wydaje mi się, że Elyana nie byłaby w stanie zdobyć się na taką trzeźwość umysłu po tym wszystkim, co przeszła w ciągu jednego dnia.

Na przestrzeni zaledwie dwóch stron czterokrotnie wspomniałaś o nienawiści, którą Elyana czuje do Vico. Powtarzasz informacje, o czym wspomniałam przy ocenianiu rozdziału pierwszego.

Nie mam pojęcia, dokąd to opowiadanie zmierza. Początkowo myślałam, iż będzie traktowało o asymilacji księżniczki, przyzwyczajaniu się do życia w nowych warunkach. O tym, jak powoli pokonuje ciągnącą się za nią zmorę przeszłości… No właśnie, początkowo. A dokładniej do momentu przeczytania tego zdania:

(Rozdział 3). Elyana spędziła w tej gospodzie sześć długich miesięcy, albo pracując w kuchni, albo śpiąc w swoim niewielkim pokoiku. — No i szlag mnie trafił. Mały i niezbyt dokuczliwy, ale trafił. Sześć miesięcy to całkiem sporo czasu. Nie mówię, że masz akurat o tym okresie życia Elyany rozpisywać się na nie wiadomo ile stron, co to to nie. Jeśli uznałaś ten fragment za zbędny i nużący, okej. Jednak przydałoby się chociaż trochę przybliżyć czytelnikowi to, co działo się z księżniczką przez cały ten czas. Jak ma on poznać bohaterkę, skoro nie chcesz mu na to pozwolić? Czy Elyana szybko nauczyła się swoich nowych zadań? A może jej osobowość i nawyki zmieniały się stopniowo, co jakiś czas dając o sobie znać? Nie możesz tak ważnych informacji kryć za ekspozycją i udawać, że wszystko gra.

Powoli ruszyła w stronę schodów, starając się iść tak, żeby przypadkiem jakaś świeczka nie spowodowała tego, że cień dziewczyny padnie na twarz Neliny. Elyana nie wiedziała, jak to możliwe, ale kilka razy widziała, jak takie niepozorne rzeczy wzbudzały alarm wśród stałych bywalców czy strażników „Niedźwiedziej Nory”. — Emm, sądząc po tym, iż tylko Nelina została uśpiona, była ona również jedynym możliwym świadkiem ucieczki Elyany. Skoro tak, to niby kto miałby zauważyć ten cień padający na twarz kobiety?

Od czasu ucieczki z zamku była to jej pierwsza noc bez jakichkolwiek koszmarów. — Szkoda, że przez wycięcie pół roku z życia księżniczki tylko raz mogłam być świadkiem jej niespokojnego snu.

Elyana nie mogła zaprzeczyć: bardzo lubiła Carona. Był on starszy od niej o kilka lat. Chłopak był dość wysoki i mocno zbudowany. Włosy w kolorze ciemnego miodu miał jak zwykle rozczochrane, a orzechowo-brązowe oczy pobłyskiwały radośnie. Wiele osób uważało go za przystojnego; ona sama nie była pod tym względem wyjątkiem. — (Wyczuwam tró loff). Kiepski opis jest kiepski. Za dużo informacji upchanych w jedno miejsce. Zupełnie jakbym czytała odhaczone pozycje z listy rzeczy do napisania. Przed orzechowo-brązowe potrzebny jest zaimek dzierżawczy.

Parę razy wspomniałaś, że Elyana dobrze sobie radzi w rozmowach. Tyle że tego nie widać — to nie tak, iż jest całkowicie odwrotnie, tylko to, co księżniczka mówi, nie wydaje mi się w żaden sposób na tyle specjalne, aby podkreślać jej dyplomację.

Gdy tak o tym myślała, do jej głowy wpadało coraz więcej faktów i sytuacji, które potwierdzały to, co wyraźnie zasugerował jej starszy mężczyzna. Strażnicy przy schodach i przed biurem Nathana. Jaki właściciel restauracji potrzebował strażników? I ten niezwykły sposób, w jaki Vico pukał do drzwi, gdy ją tu przyprowadził. Co innego mogło to być, jeśli nie hasło? Dziwne skrzynie stojące na korytarzu, do których nikt nie pozwalał jej zajrzeć, choć wiedziała, że w części z nich są składniki do gotowania. Zawsze wysyłano po nie kogoś innego; widocznie nie chcieli, żeby przypadkiem odkryła, co znajduje się w pozostałych. — I po PÓŁ ROKU dopiero zaczęła coś podejrzewać?

– Od teraz możesz swobodnie poruszać się po mieście, choć chyba nie muszę ci mówić, że musisz uważać na Dhornijczyków – rzekł Nathan. – Co prawda jest bardo możliwe, że już o tobie zapomnieli, ale lepiej uważać. — Bardzo.

– To potężni przeciwnicy, więc lepiej nie próbuj niczego głupiego – odrzekł ostro mężczyzna, patrząc na nią surowo. – I, co najważniejsze, nikomu nie powiesz, kim jesteś. Niektórzy wiedzą, a ci, którzy nie wiedzą, nie muszą. Jeśli ktoś będzie pytał, to mów, że tu mieszkasz, że podczas ataku straciłaś rodzinę i że teraz ja udzielam ci schronienia, rozumiesz? – Gdy Elyana skinęła głową, dodał: – A teraz idź do Chelli. Ona ci powie, co masz zrobić. — Dopiero teraz ustalają właściwą wersję tego, co przydarzyło się Elyanie?

– Dlaczego z nim nie porozmawiasz? Powinniście to wyjaśnić między sobą – odpowiedział mężczyzna, tym razem już naprawdę zniecierpliwiony. — Nathan, a nie wydaje ci się, że być może nie każdy ma ochotę spotykać się ze swoim oprawcą tylko po to, aby mu wygarnąć (bo na nic innego księżniczka pewnie nie zdołałaby się zdobyć), że gwałty nie są okej?

Do tego momentu Nathan wydawał mi się dość rozsądny, więc nie wiem, czy to niekonsekwencja w prowadzeniu postaci, czy po prostu ja rozminęłam się ze swoim wyobrażeniem bohatera.

– Nienajgorzej – odpowiedziała Elyana zdawkowo, pomijając drugą część rozmowy. — Przymiotniki w stopniu wyższym i najwyższym z cząstką nie piszemy rozdzielnie.

Wcześniej Chella wspomniała o ubrudzeniu Elyany, aby stała się mniej rozpoznawalna. Czemu więc nie zrobiły tego, zanim księżniczka wyszła na zewnątrz? A przynajmniej nie ma o tym wzmianki. Oczywiście, Elyana może ucharakteryzować się już na dworze, bezpieczniej chyba jednak było to zrobić, zanim jeszcze miała szansę spotkać kogoś, kto mógłby ją rozpoznać.

(Rozdział 4). Elyana wyprostowała się trochę, chcąc dodać sobie w ten sposób odwagi i rozejrzała się dookoła.. — Przecinek przed i. Usuń nadprogramową kropkę.

Scena z żebrakiem naprawdę mi się podobała. Nie jest idealna, ale po raz pierwszy udało Ci się wywołać we mnie jakieś emocje. Nareszcie mnie czymś zaskoczyłaś, sprawiłaś, iż chciałam wiedzieć, co będzie dalej. Nie spodziewałam się, że od razu po wypuszczeniu Elyany na wolność doprowadzisz ją do sytuacji, przez wzgląd na którą — przez przypadek — kogoś zabije. Co protagonistka zrobi potem? Jak się zachowa? Czy żołnierze ją znajdą, zanim zdoła zatrzeć ślady (jeśli mimo szoku w ogóle o tym pomyśli)? Tyle pytań, a żeby poznać odpowiedź, trzeba czytać dalej.

(Rozdział 5). – Zastanów się – powiedział, widząc, że dziewczyna nie do końca rozumie, o co mu chodzi. – Gdyby ktoś zaczął grozić ci bronią, zaczęłabyś się z nim szarpać, czy raczej próbowałabyś uciekać? Albo, załóżmy, oddałabyś mu pieniądze, gdyby chciał cię okraść? — Caron, złotko, nie każ mi cię nie lubić. Jeśli wierzyć narracji (Ona również oparła się o łóżko i, nie patrząc na Carona, tylko raczej na swoje stopy, zaczęła opowiadać, nie pomijając żadnych szczegółów), to doskonale wiesz, jak wyglądała cała ta sytuacja z żebrakiem. Elyana chciała ubrań, żebrak zaproponował jej seks, ona się zgodziła, poszli w jakieś ustronne miejsce, dziewczyna zaczęła mu grozić sztyletem, a on na jej atak odpowiedział atakiem. Nie każdy reaguje w danej sytuacji tak samo. To, że akurat ty, Caron, czy Elyana byście uciekli, nie oznacza, iż inni również. Zwłaszcza jeśli zdawaliby sobie sprawę, że mogą mieć przewagę. Przestań usprawiedliwiać Elyanę.

– Walka o życie to inna sprawa. Ale jeśli ty masz broń, a ktoś inny nie, i mimo to ta osoba cię atakuje, choć nie chcesz jej zabić, znaczy to po prostu tyle, że dobre wie, jak cię rozbroić – rzekł, patrząc jej prosto w oczy. — Ach, więc jak mnie ktoś napadnie z nożem w ręku, to wcale nie walczę o swoje życie? Skąd żebrak miał wiedzieć, że Elyana go nie zabije, jeśli nie odda jej ubrań? Jeżeli ktoś mnie zaatakuje i zacznę się bronić, bo — przypuśćmy — znam się na samoobronie, to ma mnie on prawo zabić tylko dlatego, iż potencjalnie jestem w stanie odeprzeć napaść?

Nie zrozum mnie źle; przemyślenia Elyany po dokonaniu zabójstwa były dobre. Nie zgadzam się z jej wnioskami, jednak jestem w stanie ją zrozumieć. Wyraźnie widać, że się usprawiedliwiała. To logiczne i psychologicznie prawdopodobne, przecież właśnie zamordowała kogoś i wciąż nie otrząsnęła się z szoku. Jednak w czasie rozmowy z Caronem narracja sugeruje, iż księżniczka zdążyła trochę ochłonąć, a także zaczęła powoli przekonywać się, że tak naprawdę wina leżała po jej stronie. Stąd razi mnie to, co Caron powiedział. Owszem, skoro żebrak potrafił odeprzeć atak Elyany, może sam by ją zaatakował, gdyby mu odmówiła. Jeśliby tak się stało, również broniłabym protagonistki. Jednak do takiej sytuacji nigdy nie doszło. Nie usprawiedliwiajmy jej na podstawie naszych gdybań.

Nie uwierzę, że strażnicy, którzy przez te pół roku na pewno widywali Elyanę nieraz, nie rozpoznali jej tylko dlatego, że ubrudziła się popiołem i założyła ubrania żebraka.

 (Rozdział 6). Podobają mi się rozmowy Elyany z Caronem. Czuć, że się ze sobą dogadują, narrator nie próbuje nam tego wmówić. Im mniej ekspozycji, tym lepiej.

Dobrze, że Elyana nie poszła ślepo na spotkanie z autorem liściku, tylko najpierw przemyślała sobie sprawę. Mimo wszystko postąpiła zwyczajnie głupio. Powinna komuś powiedzieć o swoim wyjściu. Możliwe, że wtedy nikt by jej nigdzie nie pozwolił pójść, lecz to nadal wydaje mi się bardziej rozsądne od tego, na co księżniczka się zdecydowała. Patrząc jednak na to, że przez całe opowiadanie Elyana raczej nie wykazywała się bystrością, mogę to podprowadzić pod konsekwentne prowadzenie postaci.

Dziwi mnie to, iż po spotkaniu z nieznajomym i ucieczce przed nim protagonistka ani przez moment nie zawraca sobie więcej nim głowy. Halo, ten człowiek ją zaatakował, znał jej tożsamość i wiedział, że Elyana pracuje dla rodziny. Dlaczego księżniczka zlewa ten fakt ciepłym moczem?

(Rozdział 7). Zdążyła się już przyzwyczaić do tego, że ludzie nie zwracali się do niej z należytym szacunkiem, choć pamiętała dobrze, że pierwsze dni pracy w kuchni były dla niej z tego powodu prawdziwym szokiem. O ile jeszcze mogła wytłumaczyć zachowanie Chelli, która praktycznie od razu zaczęła traktować ją jak własną córkę, tak postępowanie reszty osób było czymś, z czym jeszcze nigdy się nie spotkała. Zwracali się do niej po imieniu, poganiali, kucharzom zdarzało się nawet na nią krzyknąć, choć Chella temperowała ich dosyć szybko. — A w rozdziale czwartym:

– Jesteś u płatnerza. Zdziwiłbym się, gdybyś chciała kupić chleb – zaśmiał się, przyglądając się jej uważnie. Dziewczyna poczuła się nieswojo; strach, że zostanie rozpoznana, powrócił. Było to na tyle silne uczucie, że fakt, że zupełnie obcy człowiek zwrócił się do niej na „ty”, nie zrobił na niej aż takiego wrażenia. Do tej pory zawsze, gdy rozmawiała z kimś obcym, to jej rozmówca zachowywał wszelkie normy i zwracał się do niej „pani” lub „księżniczko”, a czasami „wasza wysokość”, gdy ktoś nie do końca znał się na dworskiej nomenklaturze.

Przypominam, że ta druga wzmianka następuje pół roku po tym, jak Elyana zaczęła pomagać w kuchni.

Gdy dziewczyna podeszła bliżej, bardka odłożyła lutnię i wstała, uśmiechając się do niej szeroko. Z bliska Elyana stwierdziła, że kobieta dobiega powoli trzydziestki, co podkreślały przede wszystkim drobniutkie zmarszczki wokół oczu, które świadczyły o tym, jak bardzo Pia lubi się śmiać. — To już czwarty bohater, przy którym zaznaczasz, iż ma on zmarszczki i stąd Elyana wie, że dana postać lubi się śmiać.

(Rozdział 7). – […] Dhornijczycy zmieniają życie uczciwego przemytnika w prawdziwe piekło. – Zaśmiał się z własnego żartu i zatrzymał się przed prowadzącymi w dół schodami, zakończonymi potężnie wyglądającymi metalowymi drzwiami. — Ludzie mają różne poczucie humoru, ale w tym przypadku czuję się, jakby narrator próbował mnie okłamać. Stwierdzenie Dhornijczycy zmieniają życie uczciwego przemytnika w prawdziwe piekło naprawdę nie brzmi jak żart.

– No cóż… - zaczęła Elyana, ale Drago nagle zaśmiał się głośno. — Jeden myślnik zamienił się w dywiz.

Mężczyzna podszedł bliżej, a Elyana skupiła się na jego twarzy. Wokół zaciśniętych surowo ust i zmrużonych podejrzliwie szarych oczu widać  było wyraźne zmarszczki. Nos wyglądał tak, jakby złamano go kiedyś i nastawiono niezwykle nieumiejętnie; przy skroniach włosy były poprzetykane nitkami siwizny. Sylwetkę miał dobrze zbudowaną, choć dziewczyna mogła przysiąc, że brzuch był trochę zaokrąglony. Po tych szybkich oględzinach stwierdziła, że musiał mieć coś koło czterdziestki. — Między widać a było wkradła się dodatkowa spacja.

– Szukam stąd wyjścia – odpowiedziała, stwierdzając, że lepiej będzie nie zdradzać imienia, chociaż przemknęło jej przez myśl, że sytuacja i tak jest na tyle fatalna, że i tak nie będzie to miało większego znaczenia. — Zdanie jest za długie, skróć je.

– Drago mnie tu przysłał – rzekł w końcu, starając się zapanować nad strachem. — Elyana zmieniła płeć.

– Chcesz? – zapytał, ale księżniczka pokręciła głową. – Weź, uspokoisz się trochę – dodał, wskazując na jej drżące dłonie.

– No dobra – mruknęła. Mężczyzna podał jej papierosa i zapalił go. Dziewczyna zaciągnęła się mocno, po czym zaczęła kaszleć. — „Weź zapal”, „No nie”, „No nie bądź taka”, „No dobra”. Elyanę bardzo łatwo przekonać do zmiany zdania, nie sądzisz?

– […] Jeśli ci się uda… - Dhornijczyk zawiesił na chwilę głos – pomówimy ponownie o twojej propozycji. — Nieprawidłowy zapis dialogu.

Teraz dopiero zauważyłam pewną prawidłowość, jeśli chodzi o Twój sposób prowadzenia fabuły. Od kilku rozdziałów czyny Elyany koncentrują się na sprawach Rodziny i właściwie każdy rozdział działa według schematu: ktoś czegoś potrzebuje, Elyana zostaje po to wysłana, wprowadzasz nową postać, Elyana jest odsyłana po coś innego. Czuję się, jakbym czytała wyliczankę — zalewasz czytelnika nowymi postaciami i zanim zdążysz je rozwinąć, przechodzisz do następnych. Od miejsca do miejsca. Od tasku do tasku. Nawet jeśli piszesz fanfiction oparte na grze RPG, nie możesz przenosić jej mechaniki do swojego tekstu.

– Nie dam się nikomu złapać – powiedziała, zastanawiając się, dlaczego aż tak jej na tym zależy. Nie miała dużo do zyskania, za to wiele do stracenia. Alfons zaś przyglądał się jej przez kilka chwil, pocierając w zamyśleniu brodę.

– Dobra. Cata poda ci szczegóły – rzekł, po czym wyszedł, zamykając za sobą drzwi. — No i znowu lecimy: „Daj mi misję”, „Chyba cię coś boli”, „No daj”, „No nie”, „No proszę, będę grzeczna”, „A to spoko”. Mam nadzieję, że Alfons wykiwał Elyanę i dał jej jakieś zadanie, żeby się odczepiła. Nie uwierzę, że facet z doświadczeniem powierzył całkiem ważną misję do wykonania jakiemuś żółtodziobowi, który na ten czas zawalił je wszystkie. Oczywiście, Alfons o niepowodzeniach Elyany mógł nie wiedzieć, ale ludziom, o jakich nie ma się pojęcia, też nie powinno się ufać.

Elyana odwróciła się w stronę mówiącego do niej mężczyzny. Stał przed nią nie kto inny jak Vico. Vico, który ponad pół roku temu uratował ją przed Dhornijczykami, który nieomal ją zabił, który ją zgwałcił, który przekonał Nathana, by się nią zaopiekował i który teraz uśmiechał się do niej drwiąco. — To naprawdę dobry fragment, budujący napięcie. Tylko czemu ostatnie zdanie jest takie długie? Spokojnie możesz podzielić je na parę mniejszych.

Nareszcie dotarłam do końca. Nie powiem, dłużyło mi się czytanie Twojego opowiadania, z czasem było jednak coraz lepiej. Widać poprawę w sposobie prowadzenia fabuły (jednak schemat „od tasku do tasku” natychmiast powinien zostać wyrzucony), także liczba błędów interpunkcyjnych się zmniejszyła. Nie zmienia to jednak faktu, iż według mnie trzy pierwsze rozdziały powinny iść do niemal całkowitej poprawki. Są nudne, roi się w nich od błędów i ekspozycji. Jeśli ktoś trafi na Twój tekst i mimo zaciekawienia nim nie doczyta go do końca, to najprawdopodobniej dlatego, że nie będzie w stanie przebić się przez te pierwsze kilkadziesiąt stron właściwie niczego.

Niewiele mogę powiedzieć o postaciach. Wszystkie wypowiadają się w niemal identyczny sposób. Na początku nie różniły się od siebie wręcz niczym, chociaż narrator próbował wmówić mi co innego. Teraz jednak mogę przynajmniej powiedzieć, że na ten czas najlepiej zarysowaną postacią jest sama Elyana. Niedomyślna i niezbyt bystra, najpierw działa, potem myśli. Widać to po jej zachowaniu, (całe planowanie potrafi zniszczyć poprzez jedną nieprzemyślaną reakcję, patrz: sprawa z bardką czy chociażby z żebrakiem). Kiedy otrzymała tajemniczy liścik, owszem, najpierw sobie wszystko przemyślała, nikomu jednak nie powiedziała, gdzie idzie. Zupełnie jakby nie zdawała sobie sprawy, że jej głupie posunięcia mogą zaszkodzić Rodzinie. Nie wiem, czy taki efekt chciałaś osiągnąć, jednak z czynów protagonistki da się wyciągnąć podobne moim wnioski, sądzę więc, że był to zabieg przez ciebie zamierzony.

Raz tylko wspomniałam o jednej rzeczy: dialogi. Generalnie zapisujesz je poprawnie, czasem jednak zdarzają Ci się pomyłki. Przypomnij sobie kilka zasad, a powinno być dobrze.

Dodatkowe punkty (0/2):

Może następnym razem.

Podsumowanie:

Uzyskałaś 43 punktów, co daje ocenę, niestety, dopuszczającą. Popracuj jeszcze nad przecinkami. Zastanów się, które sceny tak naprawdę są potrzebne fabule, a które nie (tak, dalej ubolewam nad wycięciem fragmentu o przyzwyczajaniu się Elyany do nowego życia). W ciągu siedmiu rozdziałów przedstawiłaś czytelnikowi całkiem sporo postaci, ledwo jednak udało Ci się je zarysować. Czy wszystkie są potrzebne? Może część z nich mogłaby pojawić się w innym momencie akcji opowiadania?

Z mojej strony nie mogę powiedzieć nic więcej, czego bym nie powiedziała już wcześniej. Życzę Ci tylko, abyś dalej się rozwijała w pisaniu. Powodzenia.