161# Ocena bloga opowiesci-zza-szafy

Oceniająca: sherLock

Oceniany blog: http://opowiesci-zza-szafy.blogspot.com/

Autor: Wiedźma Tailtiu

Wstęp:

W adresie bloga jest jego nazwa, co jest chyba najpraktyczniejszym rozwiązaniem. Po przeczytaniu tytułu myślałam, że będą tu zawarte różne opowiadania, wyciągnięte zza szafy i poprawione na nowo. Okazało się, że w istocie blog zawiera dwa opowiadania, które mają miejsce w tej samej krainie, wykreowanej przez Ciebie – „Upiorny Wędrowiec” i „Opowieść Przewoźnicza”.

W nagłówku, oprócz grafiki, znajduje się też tytuł bloga oraz opis, który jest swego rodzaju przebłyskiem geniuszu, a raczej niezwykłej kreatywności. Co mogę powiedzieć? Kupiłaś mnie tym.

Szablon trzyma się szarych kolorów, rysunki są pełne subtelności i dodają tajemniczy urok. Szkice przedstawiają dwa zwierzęta – lisa i lwa. Mały lisek uśmiecha się niewinnie, zwracając swoją główkę w stronę króla zwierząt, którego tworzą czarne ptaszyska. Naprawdę dobrze to wygląda. Tylko brakuje mi tutaj jakiejś szczypty magii, informującej nas, że są to opowiadania z gatunku fantasy. Chodzi mi o jakiś kolor, który nadałby charakteru i wyróżniał się na szarym tle.

Układ jest prosty, nieskomplikowany i łatwo się w nim porusza (jak już się zapamięta te wszystkie nazwy i ich znaczenia). W „ Drogowskazie” można znaleźć wszystko, czego dusza zapragnie, a nawet więcej.

9,5/10

Treść:

Zacznijmy od błędów, choć naprawdę musiałam się naszukać, by jakiekolwiek znaleźć. Są to wybiórcze rozdziały z „Upiornego Wędrowca”, gdyż tylko tą opowieść przeczytałam. Pomyślałam, że skoro jest najdłuższa i w wykonanie włożyłaś wiele pracy, to pewnie bardziej zależy Ci na jej ocenie.

Rozdział 1

„Posąg Seoy, Matki Ziemi, odprowadzał nas surowym wzrokiem, gdy znikałyśmy za rzeźbioną kolumną niemal całkowicie zasłoniętą splecionymi korzeniami i pnączami okolicznych roślin”. – Przecinek przed „niemal”.

„Tylko pod wodą jej włosy zachowywały się w miarę normalnie, w zwyczajnych warunkach sterczały w śmiesznym czubie na czubku jej głowy dlatego dziewczyna zawsze nosiła je ścięte (...)” – Przecinek przed „dlatego”.

„(...) jeszcze nie zostali zaprzysiężeni do obrony Everlight a już tytułowali się Tancerzami”. – Przecinek przed „a”.

„(...) zapewne mieszkał w niej jakiś król tych zwierzaków… z rzygaczy w kształcie głów drapieżnych kotów spływały strumienie magmy”. – Tutaj nie mam zielonego pojęcia, po co wstawiłaś wielokropek. Lepiej dać kropkę i zacząć nowe zdanie dużą literą.

„Nie było tutaj okien ani drzwi… tylko coś w stylu bardzo atrakcyjnych dziur w ścianach (...)” – Wielokropek jest tu zupełnie niepotrzebny, sam przecinek zamiast niego w zupełności wystarczy.

„Ani razu nie zaszczycił mnie spojrzeniem, ale gdy podest ruszył straciłam równowagę i wczepiłam się palcami w jego nogę by nie spaść”. – Przecinek przed „by” oraz po „ruszył”.

Rozdział 4

„– Zabójcza broń a nie wygląda. – Zachichotała Ta-Hunt odrzucając powyginaną patelnię (...)” – Brak przecinka przed „a”oraz „odrzucając”. Słowo„zachichotała” powinno być napisane małą literą. Za to na końcu zdania nie powinno być kropki.

Gdy przeczytałam to zdanie, nie mogłam powstrzymać śmiechu.  Patelnia taką cudowną bronią. Od razu skojarzyłam to z „Zaplątanymi”.

„– Cogito, gdzieś ty się podziewał – pisnęłam (...)” – Na końcu zdania nie ma znaku interpunkcyjnego, w tym przypadku znaku zapytania.

„Trochę mnie to zirytowało, to tej pory wszystko robiłyśmy wspólnie”. – Literówka. Zamiast litery „t” w wyrazie „to”, powinno być „d”. Brak spójnika. Zdanie byłoby czytelniejsze ze spójnikiem „bo” lub „gdyż”.

Rozdział 9

„Zaległa cisza… znowu”. – Jeśli wielokropek kończy jakąś myśl, to następne zdanie pisze się dużą literą.

„Pamiętam… oko… a może nie…” – Nie za bardzo rozumiem, dlaczego tak rozmieściłaś te wielokropki. Chyba lepiej by wyglądało, gdybyś napisała: Pamiętam oko... A może jednak nie?

„(...) typu śmieszny kombinezonik z klapką na siedzeniu, ale tutaj nie znalazłam nic takiego (poza tym nie potrafiłam wyobrazić sobie zbójcy w śmiesznym kombinezoniku z klapką na siedzeniu)” –  Powtórzenia. Mogłaś albo napisać „w kombinezonie” (nie powtarzać tej klapki na siedzeniu), albo zastąpić opis tego ubrania np.: Nie mogłam wyobrazić sobie zabójcy w tak śmiesznym stroju.

„Migotliwe światło co chwilę prześlizgiwało się po skórze dłoni, sprawiając, że ciemne piętno stawało się raz sino-błękitne a raz prawie czarne”. – Brak przecinka przed „a”.

Rzadko zdarza Ci się popełnić jakiś błąd, a jak już takowy zrobisz, to jest to literówka albo coś z interpunkcji. Na szczęście ortografia jest Ci znana i nie masz z nią najmniejszych problemów. Bardzo często używasz wielokropków, które czasami w ogóle nie pasują. Z uporem maniaka nowe zdanie zaczynasz małą literą. Chodzi mi tutaj o zadania, które kończysz wymienionym powyżej magicznym znakiem interpunkcyjnym, np.: „Nie było tutaj okien ani drzwi… tylko coś w stylu bardzo atrakcyjnych dziur w ścianach (...)”

7.5/10

Główną bohaterką „Upiornego Wędrowca” jest Vaylean – elfka o rudej czuprynie. Jedyny problem z Vay jest taki, że jest nijaka. Nie ma ani ostrego, zadziornego charakteru, ani nic charakterystycznego, co wyróżniałoby ją na tle innych postaci. Nie jest jednak nudna, jest rozsądną dziewczyną, której los nie rozpieszcza. Zazwyczaj zachowuje zimną krew i nie trzęsie portkami ze strachu jak mała dziewczynka, jak to jest w większości opowiadań, a nawet książek. Jest chyba jedyną postacią w „Upiornym Wędrowcu”, którą szczerze polubiłam. To nie żadna fascynacja, ale nie denerwowała mnie, jak to lubią robić główne bohaterki.

Mimo tego, że opowieść ta jest z gatunku fantasy, możemy natknąć się na rzeczy oryginalne i kreatywne, co w takim tradycyjnym fantasy jest rzadko spotykane. Autorów ceni się za pomysłowość, bo im więcej nowych opowiadań, tym trudniej wymyślić coś, co odstaje od reszty, w pozytywnym znaczeniu.

Były i ożywione trupy, i ci źli, i walki, ogólnie wszystko, co charakteryzuje dobrą fantastykę. Nie zabrakło Twoich własnych pomysłów. Podobał mi się pomysł z Suzerenem i jego połączeniem z Sercem. Nie powiem, na pewien sposób jest to intrygujące, jak przyzywa Marbasa, a on nie potrafi się mu przeciwstawić. Jest jak czarny mag, który zatruwa umysły i podsyła nieprawdziwe wizje.

Teraz wypadałoby wytknąć te wątki, które nie przypadły mi do gustu. Na pierwszy ogień idzie Volontaire. Nie miałabym nic przeciwko niemu, gdyby nie to, że za często pojawiały się momenty... Hmm... Jakby to nazwać... Chyba można powiedzieć, że molestowania Vay. Inaczej nazwać tego nie mogę. Jest zabawnie, gdy od czasu do czasu powie coś sprośnego lub zdenerwuje Vay, ale niektóre fragmenty... Po prostu posuwał się za daleko. I nie miałabym nic przeciwko, w końcu takiego go wykreowałaś, ale najbardziej zachodzące pod skórę było zachowanie głównej bohaterki. Cały czas piszczała, że nie podoba jej się, jak kładzie swoje ręce nie tam, gdzie powinien, a nie odtrącała go. To znaczy niby mówiła, że nie chce i żeby zabierał te łapy, ale miałam dziwne wrażenie, że na pewien sposób podoba się jej to. Jeśli tak, to mogłaby nie grać idiotki i takiej niedostępnej. Naprawdę czasami fragmenty z tymi postaciami były śmieszne i ciekawe, ale czasami po prostu za dużo tego było. Miałam wrażenie, ze odbiegasz od głównych tematów, żeby tylko jakoś zaaranżować kolejne spotkanie Vay z Volontairem.

Minusem w Twoim opowiadaniu jest też to, że na początku działo się wiele tajemniczych rzeczy, a potem czytelnik dostaje nic nieznaczące wydarzenia. Omijamy główne wydarzenia szerokim łukiem. Na przykład poczytałabym więcej o Marbasie. Strasznie mało go było, a gdyby się pojawił, to z pewności wprowadziłby do opowiadania trochę akcji. Może udałoby się go uratować? A może wręcz przeciwnie?

Kolejna rzeczą jest tocząca się pomiędzy ludźmi a elfami wojna. Niby ta wojna trwała, ale czytając „Wędrowca", często zapominałam, że w ogóle wybuchła. Czasami pojawiały się wieści z frontu, ale niezbyt dokładne. Brakowało mi też paniki. Trwa wojna, a ludzi mało co ona obchodzi. Żyją swoim życiem, nie plotkują, normalnie nie jak ludzie, tylko ożywione trupy. Niektórzy przenoszą się, bo armia elfów przemieszcza się, a potrzebują jedzenia. Wszyscy wiemy, jak w średniowieczu armie zdobywały posiłek dla żołnierzy.

Rzadko kiedy pojawiała się wzmianka o tytułowym Wędrowcu. Z tego co pamiętam, to każdy bał się o nim wspominać, więc był okryty mgłą tajemnic. Gdy ktoś o nim wspominał, w mojej głowie pojawiała się ciemna postać okryta długim płaszczem, która czaiła się w nocy... Jestem ciekawa, jak pociągniesz ten wątek i kim tak naprawdę jest Upiorny Wędrowiec.

Po krytyce czas na pochwały. Duży plus i czekolada należą się za postać Ta-Hunt. Była wojowniczką. Twarda, przystosowana do niewygód. Była też zadziorna i nie dawała sobie w kaszę dmuchać. Spodobała mi się. Jako jedyna patrzyła na Volontaire'a spod przymrużonych oczu i mu nie ufała. Była odmieńcem, mieszańcem i to ją zahartowało.

Twój styl pisania jest prosty i przystępny dla przeciętnego zjadacza chleba. Fajnie, że zdarza Ci się użyć archaizmów, które wprowadzają nas bardziej w klimat Twojego opowiadania. Świat przez Ciebie wykreowany z jednej strony przypomina średniowiecze, a z drugiej jest to coś zupełnie odmiennego. Nie powiem, spodobał mi się i  w pewnym sensie urzekł. Wciąga niczym wir i nie chce wypuścić ze swoich szponów.

I to by było na tyle moich uwag. Nie nazbierało się tego dużo, bo spodobało mi się to, co napisałaś. Na pewno będę śledzić dalsze przygody Vay i Ta-Hunt.

55/60

Podsumowanie: 

„Upiorny Wędrowiec” zdobył 72 punkty na 82 możliwe, co daje ocenę bardzo dobrą. Idealnie się załapałaś. Co do rad... Hmm... Mogłabyś wrzucać od czasu do czasu walki na miecze. To by nadało charakter, w końcu to opowiadanie fantasy i dobre walki nie zaszkodzą. Ogólnie jest dobrze, a nawet bardzo dobrze. Im dalej w las, tym lepiej.