174# Ocena bloga kraina-hadesa

Oceniająca: Kurayami

Oceniany blog: kraina-hadesa.blogspot.com

Autorka: Vakme

Wstęp (9/10):

Blog wita nas jakże ładnym szablonem, który doskonale pasuje do fabuły. Piękna grafika, estetyczna i przejrzysta. Czcionka jest stonowana, nie drażni oczu, a główna kolumna jest dość szeroka, żeby wygodnie się czytało.

W pasku bocznym po prawej znajdują się same najważniejsze gadżety, co również bardzo mi się podoba – przejrzyste menu, w którym mamy m.in. takie strony jak „O opowiadaniu” (gdzie możemy zaznajomić się z opisem), „Zwiastun” (gdzie oprócz tego głównego, możemy obejrzeć dodatkowe trzy filmiki), „Bohaterowie” (gdzie znajdziemy najbardziej kreatywny opis postaci, jaki w życiu widziałam; który ma postać tekstu napisanego przez główną bohaterkę, opisującą swoich znajomych tak, jak ona ich widzi) czy „Spis rozdziałów” (będący pierwotnie soundtrackiem). Tuż pod menu znajduje się drugie, wysuwane, z rozdziałami – co może wydawać się niepotrzebne, zważając na to, że spis treści został zamieszczony w odpowiedniej zakładce, ale okazuje się świetnym rozwiązaniem. Osoby korzystające z normalnej, komputerowej wersji bloga, mają szybki dostęp do spisu; zaś osoby czytające głównie wersję mobilną (np. ja) również mają ów spis. Następnie mamy miejsce na ważne informacje, sondę „Która z postaci jest Twoją ulubioną?” oraz statystykę.

Elementami, za które odjęłam punkt, są akapity i pasek nawigacyjny. W pierwszych rozdziałach albo ich nie ma w ogóle, albo są małe i nie wszędzie, zaś w późniejszych już są cały czas. Za to pasek u góry strony, nieco psujący wygląd. Przy takim szablonie jak Twój za bardzo rzuca się w oczy.

Moje pierwsze wrażenie było bardzo dobre, zwłaszcza że blog jest oparty na mitologii greckiej, którą bardzo lubię.

Treść (68/70),

w tym błędy (7/10):

Gdy wybrałam ten blog do swojej kolejki, nie sądziłam, że będzie to tak dobre opowiadanie. Dziewiętnastowieczny Londyn i mitologia grecka – nie mogłam trafić lepiej. Główną bohaterką jest Kayth – duch, który nie dostał się do zaświatów z powodu... no właśnie, nie wiadomo, z jakiego powodu, co wyjaśnia się wraz z rozwojem fabuły. Kobieta zapewnia sobie pobyt na Polach Elizejskich, gdzie rozgrywa się większość akcji – i tutaj wielkie brawa za stworzenie świetnego, alternatywnego świata, jakim jest Hades i wszystkie jego krainy. Dzięki barwnym i dokładnym opisom mogłam przenieść się do tego magicznego świata. Miałam wrażenie, jakbym sama tam żyła.

Pomysł z dziennikiem, A.B., tajemnicza przeszłość Kayth i złośliwy, totalnie zgryźliwy Scar – to wszystko napędzało akcję i nie pozwalało w nocy spać, bo to właśnie wtedy czytałam. Przez większość rozdziałów byłam bardzo zaciekawiona, nie mogłam się doczekać zakończeń kolejnych wątków – których było całkiem sporo – ale momentami czytanie mnie męczyło i nudziło, i mam tu na myśli te przejściowe treści między jednym ważnym wydarzeniem a drugim. Aczkolwiek zdaję sobie sprawę z tego, że muszą się takie pojawiać, bo w przeciwnym razie akcja leciałaby zdecydowanie zbyt szybko.

Nie zauważyłam też tego, co jest częstym zjawiskiem w autorskich i nieautorskich opowiadaniach, a mianowicie zanikania wątku głównego na rzecz innych. Kayth nie wie, kim jest, czyta dziennik i próbuje się dowiedzieć, kim była A.B. – i tego trzymasz się twardo, co jest wielkim plusem. Wątek miłosny nie przytłacza, za co zbierasz kolejne punkty. Kayth i Scar nie rzucają się sobie w ramiona już na początku – wręcz przeciwnie, ich znajomość nie zaczyna się dobrze. Właściwie cała ich znajomość oparta jest na obrzucaniu się kąśliwymi komentarzami i robieniu sobie na złość. Dopiero później łączy ich sympatia, a uczucia blokuje stara miłość Scara. Poboczne pary, jak Henry i Rosae czy Persefona i Platon również nie są motorkiem napędzającym fabułę, a zaledwie jej tłem. 

Pod koniec opowiadania znalazło się kilka małych zgrzytów, jeśli chodzi o przedstawienie uczuć, bo po tylu rozdziałach, w których opisywałaś, jak Scar działa na nerwy Kayth i powoli rodziła się ich wzajemna sympatia, wyskoczyłaś z wielką miłością. Mimo tego małego, powiedziałabym niedociągnięcia, sposób, w jaki opisywałaś uczucia, urzekł mnie i trafił prosto do serca. Twoi bohaterowie są konkretni, czytelnik ma szansę naprawdę dobrze poznać ich i uczucia nimi kierujące.

Bardzo podoba mi się Twój styl pisania. Jest lekki, przyjemny. Bez problemu – takie mam wrażenie – opisujesz właściwie wszystko, od bohaterów, przez miejsca, aż po uczucia, dzięki czemu wszystko czyta się gładko. Pochwała należy się także za humor i sarkazm, głównie u Scara. Szczególnie w pamięć zapadła mi scena w pubie, gdy Kayth była niewidzialna. Wymiana słów, a może raczej obrzucanie się obelgami, między tą dwójką często sprawiała, że nie mogłam przestać się śmiać. Nie brak również scen smutnych czy melancholijnych, nieco trudniejszych, i mam tu na myśli cały wątek z Nadine. Jej chorobę, o ile mogę to tak nazwać, cierpienie, a także ból Kayth, gdy Nadine miewała swoje ataki. Umiesz to ze sobą pogodzić i stworzyć coś naprawdę dobrego.

Powinnam powiedzieć coś więcej o bohaterach, ale w tym temacie trochę brakuje mi odpowiednich słów. Przez całą lekturę czułam się tak, jakbym osobiście wszystkich znała. Scar i Cutie zawzięcie rywalizują o miejsce ulubionej postaci, ale Bóg Nocy chyba wygrywa. Urzekł mnie swoim twardym charakterem, swoim dążeniem do celu i złośliwością. Cutie to taki zbyt słodki lizak, którego jesz mimo wszystko. Za to Kayth... To chyba jedyna postać, jakiej nie cierpię. Może dlatego, że mimo swojej łagodności i dobroci, była Anną – czego, nawiasem mówiąc, spodziewałam się od początku. Zdecydowanie bardziej lubiłam Persefonę, która była zła z zasady. Może to dlatego, że Kayth wydawała mi się sztucznie idealna, zaś Persefona cały czas była sobą. Nienawidziła A.B. i otwarcie okazywała swoją niechęć do Kayth, była po prostu szczera w swojej nienawiści do Hadesa i wszystkich innych, i to właśnie tym zyskała moją sympatię. Nie próbowałaś z niej zrobić na siłę złej osoby, tylko ukazałaś jej prawdziwą, złą naturę. 

Najczęściej popełniane błędy:

Jak wspominałam na początku oceny, w wielu miejscach brakowało mi akapitów – zwykle w dialogach. A gdy już były, czasem różniły się wielkością – jedne były szersze, inne węższe.

Dodatkowo dialogi – i głównie za to potrąciłam punkty. Na początku zamiast pauz stosowałaś dywizy, lecz w późniejszych rozdziałach pojawiły się poprawne myślniki. Większość błędów popełniałaś w zakresie interpunkcji oraz w zapisie dialogów.

(Prolog) „- Wasza wysokość - skłonił się szkielet, a królowa pomyślała, że pozbawiając go skóry ktoś popełnił kolosalny błąd, zapominając o głosie”.

Błędnie zastosowane dywizy. W sytuacji, gdy nie używamy słów tj. powiedział, mruknął, krzyknął, odpowiedział, zapytał, wypowiedź bohatera zakańczamy kropką, a didaskalia rozpoczynamy wielką literą.

(Rozdział I) „Nie mogła się ruszyć, choć tak bardzo chciała uratować i siebie i jego”.

Przecinek przed drugim i.

(Rozdział II) „- Przepraszam - zagadnęła - Czy nie było tu może Platona?”

Zastanawiam się, co tutaj zaszło... Nie zakończyłaś pierwszego zdania (– Przepraszam – zagadnęła.), a już rozpoczęłaś drugie (Czy nie było tu może Platona?).

(Rozdział II) „Kobieta szła pośród drzew wydeptaną wcześniej przez tysiące stóp ścieżką”.

Przecinek przed wydeptaną.

(Rozdział II) „- Cutie to wie! - odparł z dumą - Mogłaby pani Cutiego podnieść? Cutie leży tu już od kilku lat!”

To samo, co wyżej. Nie zakończyłaś zdania kropką, a przeszłaś do kolejnego.

(Rozdział II) „- Cutie prosić! Cutie umrzeć, jeśli pani się nie zgodzić! - zawodzić smok”.

Zawodził. Domyślam się, że to zwyczajna literówka, bo Cutie mówił w trzeciej osobie, ale didaskalia powinny być już w normalnej formie.

(Rozdział II) „- Kayth mieć całą przyjemność po jej stronie - mruknęła smętnie, zaczynając iść dalej”.

Zaczynając iść? Trochę mi tu zgrzyta, bo jak można zaczynać iść? Albo idziesz, albo nie.

(Rozdział II) „- Sprawiło, że zwróciłam na siebie twoją uwagę - posłała mu triumfalny uśmiech, również przechodząc na "ty".

Nie mamy wyrażeń typu powiedziała, więc wypowiedź powinnaś zakończyć kropką, a didaskalia rozpocząć od wielkiej litery.

(Rozdział V) „Cieszyła się jednak, że nie była jedyną osobą w pałacu która wiedziała, że autorka dziennika kiedyś istniała”.

Przecinek przed która.

(Rozdział V) „Scar byłby w stanie oddać za niego własną duszę. By go odzyskać zrobi wszystko, o co go tylko poprosisz”.

Czasem zdarzały się takie zdania jak powyższe, gdy w narracji nagle mieszały się czasy, co nie powinno się zdarzyć. A także przecinek po odzyskać. 

(Rozdział VIII) „- Trudno to nazwać pisaniem, raczej nieudanym bazgroleniem - Usiadła i wskazała na kupkę zmiętych kartek w rogu. - Jeśli jednak uda mi się cokolwiek wymyślić, oczywiście dostaniesz główną rolę”.

Znów to samo, czyli: zakończ zdanie i dopiero rozpoczynaj następne.

(Rozdział XV) „W oddali, pomiędzy kamienicami, zobaczył zarys Hyde Parku, który od 1637 roku stał się miejscem publicznym, a nie terenem polowań która. Zamknął oczy i choć starał się temu zapobiec, zalały go wspomnienia”.

Rzadko bo rzadko, ale czasem zdarzały się literówki.

Z każdym kolejnym rozdziałem błędów było coraz mniej. Od czasu do czasu zdarzały się literówki i tak naprawdę największym błędem jest zapis dialogów, bo często zapominałaś zakończyć wypowiedź bohatera kropką, a po pauzie/myślniku pojawiała się wielka litera.

Dodatkowe punkty: (0/2)

Podsumowanie:

Łącznie zdobyłaś 76 punktów, co daje ocenę bardzo dobrą. Napisałam już wszystko, co chciałam, więc zostaje mi tylko życzyć powodzenia w pisaniu kolejnego opowiadania. Jeśli będziesz kiedyś poprawiać rozdziały Krainy, zwróć uwagę na zapis tych nieszczęsnych didaskaliów, popraw akapity, aby wszędzie były takie same oraz zlikwiduj literówki i dywizy w odpowiednich miejscach.